World Press Photo 2025 - zobacz najlepsze zdjęcia reportażowe minionego roku

Dobiega końca kolejna edycja najważniejszego konkursu fotografii prasowej na świecie. Jury World Press Photo opublikowało właśnie listę zwycięskich projektów w sekcjach regionalnych. Oto najlepsze zdjęcia pojedyczne, reportaże i projekty długoterminowe ostatniego roku.

Skomentuj Kopiuj link
Posłuchaj
00:00

Za nami kolejna edycja konkursu World Press Photo, który od 4 lat działa  nowej formule, która zupełnie zmieniła oblicze tego wydarzenia. Organizatorzy m.in. pozbyli się kategorii tematycznych, a całe wydarzenie podzielili na regiony, z osobnymi jury, aby rzucić więcej światła na „niedoreprezentowanych” twórców i wspierać większą różnorodność historii oraz autorów.

Efekt tych działań, był łatwy do przewidzenia. Brak różnorodności w zakresie dyscyplin fotograficznych sprawił, że World Press Photo z konkursu pokazującego najważniejsze wydarzenia na świecie stało się konkursem prawie w całości nakierowanym na współczesny storytelling i lokalny reportaż zaangażowany.

Największym problemem konkursu stało się jednak to, że z racji formuły wymuszającej nagradzanie projektów z danych regionów, w finale zaczęło brakować miejsca dla projektów, które wcześniej prawdopodobnie by się w nim znalazły. Symptomatyczne było chociażby to, że z tego powodu w zeszłorocznej edycji WPP jury musiało utworzyć specjalne wyróżnienia dla zdjęć dokumentujących wydarzenia w Strefie Gazy.

World Press Photo 2025 - najlepsze zdjęcia pojedyncze

Fot. Mosab Abushama, Life Won't Stop, nagroda w kat. regionalnej Africa / World Press Photo 2025Pan młody pozuje do portretu na swoim ślubie. W Sudanie tradycją jest świętowanie ślubu uroczystą strzelaniną. Omdurman, Sudan, 12 stycznia 2024 r.W styczniu 2024 r. fotograf został poproszony przez przyjaciela o udokumentowanie jego ślubu w Omdurmanie, mieście stale będącym celem nalotów. „Pomimo starć i przypadkowych ostrzałów w mieście, ślub był prostym, ale radosnym wydarzeniem. Wojna w Sudanie, która rozpoczęła się w kwietniu 2023 r., przyniosła okropności i przesiedlenia, zmuszając mnie do opuszczenia domu z dzieciństwa i przeniesienia się do innej części miasta. Był to czas, którego nikt z nas nie spodziewał się przeżyć. Jednak ten ślub był przypomnieniem radości codziennego życia, która wciąż jest możliwa pośród tragedii i rozpaczy” - wyjaśnia Mosab. Zdjęcie zostało zrobione aparatem telefonu komórkowego. Fot. Temiloluwa Johnson, Mother Moves, House Approves, nagroda w kat. regionalnej Africa / World Press Photo 2025Uczestnicy „Heavenly Bodies”, podziemnego wydarzenia podczas Lagos Pride, świętują wybór „matki roku”. Lagos, Nigeria, 21 czerwca 2024 r. Członkowie społeczności LGBTQI+ w Nigerii stoją w obliczu reperkusji prawnych, powszechnej dyskryminacji społecznej i przemocy fizycznej. „Heavenly Bodies: Notes on Fola Francis” była trzecią edycją jednej z największych imprez dragowych w Nigerii. Seria została nazwana na cześć zmarłej Foli Francis, transpłciowej ikony, aktywistki i pierwszej otwarcie transpłciowej osoby, która chodziła po wybiegu podczas Tygodnia Mody w Lagos. Pomimo wszystkich zagrożeń, wydarzenie było elektryzującym doświadczeniem, zapewniając tętniącą życiem przestrzeń do świętowania miłości i swobodnego wyrażania siebie. Fot. Marijn Fidder, Tamale Safalu, nagroda w kat. regionalnej Africa / World Press Photo 2025 Kulturysta Tamale Safalu trenuje przed swoim domem. Kampala, Uganda, 25 stycznia 2024 r. Pomimo utraty nogi po strasznym wypadku motocyklowym w 2020 roku, Tamale Safalu pozostał zaangażowany w kulturystykę, stając się pierwszym niepełnosprawnym sportowcem w Ugandzie, który rywalizował ze zwykłymi zawodnikami. Jego siła i determinacja w obliczu przeciwności losu rzuca wyzwanie stereotypom i służy jako inspiracja dla ludzi z różnych środowisk. „Rywalizując jako kulturysta na scenie, chcę zachęcić inne osoby niepełnosprawne do rozpoznania własnych talentów i nie spuszczania głowy” - mówi Tamale. Fot. Jae C. Hong, Associated Press, Korea Adoption Fraud, nagroda w kat. regionalnej Asia-Pacific and Oceania / World Press Photo 2025Nicole Motta (z lewej) i jej biologiczny ojciec Jang Dae-chang ocierają łzy po emocjonalnym spotkaniu, około 40 lat po ich rozstaniu. Seul, 31 maja 2024 r.

Dokumenty Nicole mówią, że została adoptowana z koreańskiego sierocińca w 1985 roku, po tym jak trafiła pod opiekę sąsiadów. Dae-chang mówi, że jego rodzina została rozłączona po upadku jego biznesu. Kiedy próbował odnaleźć Nicole, dowiedział się, że krewny ją oddał. Około 200 000 koreańskich dzieci zostało wysłanych na adopcję do USA od lat pięćdziesiątych XX wieku. Dochodzenie Associated Press ujawniło dowody na fałszowanie dokumentacji w wielu z tych przypadków. Dzieci takie jak Nicole dorastały w poszukiwaniu swoich korzeni, ale odkryły, że ich historia życia nie jest taka, jak im się wydawało

Wejdź do galerii, by zobaczyć opisy zdjęć

Wygląda na to, że organizatorzy zrozumieli wreszcie wpływ swoich decyzji, bo tegoroczna edycja przeszła kilka zmian. Nadal mamy do czynienia z kategoriami regionalnymi, ale do finałowej selekcji trafiło dużo więcej zdjęć. W każdej z kategorii regionalnych nagrodę otrzymują trzy reportaże zamiast jednego. I trzeba przyznać, że nie brakuje wśród nich naprawdę świetnych kadrów. Z konkursu zniknęła jednak sekcja projektów multimedialnych - w World Press Photo nigdy nie było na nią dobrego pomysłu, mimo wszystko trochę szkoda. Zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę coraz bardziej multidyscyplinarny model współczesnego reportażu i dokumentu.

World Press Photo 2025 - najlepsze reportaże

Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent
fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025



Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą. Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent
fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025



Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą. Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent
fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025



Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą. Z cyklu: The Lake Has Fallen Silent
fot. Aubin Mukoni / World Press Photo 2025



Wokół jeziora Kivu, malowniczo położonego na granicy Rwandy i Demokratycznej Republiki Konga, splata się wiele opowieści. Pod spokojną taflą wody i wśród otaczających ją rybackich wiosek kryją się niepokój i niepewność. Zmiany klimatu przynoszą coraz częstsze burze, wzrost temperatury wody i coraz mniejsze połowy ryb. Przyszłość tego delikatnego ekosystemu zagraża również zanieczyszczenie plastikiem oraz odkrycie złóż metanu w osadach jeziora. Projekt ten stanowi wielowymiarową dokumentację złożonej sieci zależności, wyzysku i szacunku, która łączy ludzi z otaczającą ich przyrodą.

Wejdź do galerii, by zobaczyć opisy projektów

Co chyba jednak najważniejsze WPP 2025 ma dużo bardziej „prasowy” charakter, niż w ostatnich latach. Zdecydowanie mniej tu projektów osobistych, a rytm nadają tu głównie relacje z kluczowych wydarzeń. Mamy też świetną jak zwykłe kategorię projektów długoterminowych. Nieco przeciętnie prezentuje się za to być może finałowa selekcja zdjęć pojedynczych. Brak tu mocnych kadrów czy jednoznacznego faworyta.

Nieco dziwi też wybór jury w zakresie zdjęcia z zamachu na Donalda Trumpa - zamiast ikonicznej i wskazywanej przez wszystkich na faworyta fotografii Evana Vucci, która obiegła światowe media i która prawie na pewno została zgłoszona do konkursu, mamy poboczny kadr uchwycony przez innego fotografa. Być może jednak z jakiegoś względu jury WPP nie chciało, by tegoroczny wybór był tak oczywisty.

World Press Photo 2025 - najlepsze projekty długoterminowe

Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields
fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025



W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą. Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields
fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025



W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą. Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields
fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025



W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą. Z cyklu: Women's Bodies as Battlefields
fot. Cinzia Canneri / Association Camille Lepage / World Press Photo 2025



W 2017 roku Cinzia Canneri rozpoczęła dokumentowanie doświadczeń Erytrejek uciekających przed represyjnym reżimem swojego kraju. Po wybuchu wojny w regionie Tigraj w północnej Etiopii w 2020 roku, jej projekt rozszerzył się o historie kobiet z Tigraju, które zmuszone były opuścić swoje domy w wyniku zbrojnej inwazji. Obie grupy stały się celem systematycznej przemocy seksualnej – gwałtów, postrzałów, tortur – o której, z powodu społecznego tabu, ograniczonego dostępu do opieki zdrowotnej i trudności w dotarciu do ofiar, media informują zbyt rzadko. Ukazując historie i głosy ocalałych, projekt ten na nowo definiuje pojęcie odporności – jako złożonego, zbiorowego wysiłku w walce z bólem, traumą i stratą.

Wejdź do galerii, by zobaczyć opisy projektów

W sumie do udziału w 68. edycji konkursu World Press Photo zgłosiło się 3778 fotografów z 141 krajów świata, którzy nadesłali blisko 60 tys. zdjęć. Spośród nich nagrodzono 42 autorów, pochodzących z 30 różnych krajów. WPP kolejny raz chwali się także tym, że większość nagrodzonych to fotografowie lokalni, pochodzący z regionu, w którym realizowany był dany projekt.

World Press Photo - o konkursie

Organizowany od 1955 roku konkurs World Press Photo przez lata urósł do rangi najważniejszego cyklicznego wydarzenia prezentującego najważniejsze zdjęcia prasowe i tematy, które zajmowały pierwsze strony wydawnictw na całym świecie. Od 2018 wprowadzono drugie, równoważne z nagrodą World Press Photo of the Year wyróżnienie, przyznawane cyklom fotograficznym. Oprócz tego, z wydarzenia wydzielona została sekcja Digital Storytelling Contest, która prezentuje najciekawsze projekty multimedialne i dokumenty wideo w ramach osobnego konkursu. W 2021 konkurs przeszedł gruntowną reorganizację, rezygnując z kategorii i dzieląc całe wydarzenie na 6 regionów.

Finał World Press Photo 2024 odbędzie się 17 kwietnia. Wtedy też poznamy laureatów głównej nagrody World Press Photo w kategorii pojedynczej i reportażowej. 18 kwietnia ruszy też główna wystawa pokonkursowa w Amsterdamie. Z kolei w nadchodzących miesiącach wystawa objazdowa zawita do 80 miast w 30 różnych krajach. Na liście wystaw nie znajdziemy niestety Polski.

Więcej informacji dotyczących tegorocznej edycji znajdziecie na stronie worldpressphoto.org.

Komentarze
Przeczytaj także
Zobacz więcej z tagiem: World Press Photo
logo logo
Magazyny
Zamów