Aberracja chromatyczna
Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO i z najniższymi ustawieniami odszumiania. Pomiar wykonywany jest dla pełnego zakresu przysłon. Poniższe wykresy przedstawiają rozłożenie aberracji w kadrze i jej wartości dla przysłon f/2.8 f/5.6 i f/11.
Schemat występowania poprzecznej aberracji sferycznej jest właściwie typowy dla budżetowych obiektywów szerokokątnych - ta będzie uwidaczniać się na brzegach i będzie utrzymywać się na podobnym poziomie praktycznie w całym zakresie przysłon. Warto natomiast zwrócić uwagę, że jej maksymalny rozmiar (ok. 2 px) w stosunku do wysokiej rozdzielczości matrycy Nikona Z7 II, na którym testowaliśmy obiektyw, jest bardzo mały, co oznacza, że ewentualnej poprzecznej aberracji chromatycznej trudno będzie nam dopatrzeć się nawet podczas oglądania zdjęć w powiększeniu.
Widoczna jest za to aberracja podłużna. Powiększając obraz 1:1 dostrzeżemy w rogach zdjęć kolorowe obwódki, np. wokół gałęzi drzew. Kontrastowe szczegóły w nieostrościach będą zatem obarczone niebiesko-zielonymi przebarwieniami, ale one w praktyce nie rzucają się w oczy.
Aberracja chromatyczna w praktyce:
Seria przysłon na matrycy pełnoklatkowej
Seria przysłon na matrycy APS-C
_1475239688.jpg)
_968856305.jpg)
_1826294941.jpg)
