Tamron SP 15-30 mm f/2.8 Di VC USD G2 - Rozmycie

Wartość BxU dostarczana przez DxO Analyzer opisuje jak ostry dla ludzkiego oka jest obraz planu fotograficznego. Bierze ona pod uwagę nie tylko ostrość obiektywu ale także jakość sensora i procesy obróbki obrazu w aparacie. Skala BxU jest dość prosta: 0 oznacza drastyczne przejście pomiędzy czernią i bielą, co w kryteriach obrazu jest zbyt ostre. 1 oznacza idealny obraz. Gdy rozmycie staje się bardziej widoczne, jego rozmiar określamy w pikselach. Ponieważ jednak liczba pikseli znajdująca się na określonym obszarze jest związana z rozdzielczością sensora i jego rozmiarem, skala BxU nie może być używana do porównywania aparatów z różną specyfikacją matrycy. Dlatego wartości BxU są także określane na odbitkach o rozmiarze 20 x 30. Dane są porównywane z uwzględnieniem wielkości matrycy i jej rozdzielczości:

Wartości dla matrycy:

• poniżej 0.5 - obraz zbyt ostry
• 0.5-1.5 - obraz ostry
• 1.5-2.5 - delikatne rozmycie
• 2.5-3.5 - rozmycie widoczne
• 3.5-4.5 - rozmycie jest denerwujące
• powyżej 4.5 - rozmycie nie do przyjęcia

15 mm f/2.8

30 mm f/2.8

Wartości dla odbitki 20 x 30 cm:

• poniżej 10 - obraz zbyt ostry
• 10-20 - obraz ostry
• 20-30 - delikatne rozmycie
• 30-40 - rozmycie widoczne
• 40-50 - rozmycie jest denerwujące
• powyżej 50 - rozmycie nie do przyjęcia

15 mm f/2.8

30 mm f/2.8

Piętą achillesową większości obiektywów o ultraszerokokątnej ogniskowej jest plastyka obrazu oraz sposób w jaki prezentowane są nieostrości dalszego planu. Dzieje się tak przez specyfikę układu optycznego, który nie pozwala na osiągnięcie małej głębi - nawet na najszerzej otwartej przysłonie. W efekcie, wypadkowa szerokiej ogniskowej i nominalnego otworu, dostarczy mało estetyczny obraz dalszego planu z wyraźnymi krawędziami obiektów znajdujących się w tle. Niemniej jednak w przypadku testowanego Tamrona, kombinacja nominalnego 9-listkowej przysłony o nominalnym otworze f/2.8 i minimalnej odległości ostrzenia 28 cm dostarcza relatywnie miękkich rozmyć - jak na specyfikę ultraszerokokątnego układu optycznego. Mimo to obiekty znajdujące się w tle - choć nieostre - wciąż będą łatwe do zidentyfikowania.

Kolejnym częstym problem szerokokątnych obiektywów jest zwiększone „rozmydlenie“ obrazu - w szczególności na brzegach kadru. Nie inaczej jest w przypadku testowanego Tamrona. Zdjęcia wykonane na maksymalnym otworze przysłony charakteryzują się zmniejszoną wyrazistością. Znalazło to potwierdzenie w naszym laboratorium, gdzie wygenerowane trójwymiarowe wykresy BxU są dalekie od ideału - zwłaszcza dla kombinacji ogniskowej 15 mm i f/2.8. Wystarczy powiedzieć, że na całym planie fotograficznym rozmycie dla pełnoklatkowej matrycy (przybliżenie kadru 1:1) może być już dokuczliwe. Znacznie lepiej prezentują się odbitki 20 x 30 cm - obraz będzie ostry w całym zakresie przysłon, niezależnie od wybranej ogniskowej.

Rozmycie obrazu w praktyce