Podsumowanie

Podsumowanie

Ultrazoom Tamrona to konstrukcja, której nie powinniśmy się obawiać do wzięcia w teren. Ten obiektyw wyjdzie zwycięsko z niejednej próby - nawet najbardziej wymagające warunki nie powinny być dla niego straszne. Magnezowy tubus - choć nie należący do najmniejszych - został uszczelniony w kilku kluczowych miejscach, dzięki czemu zachlapania i kurz nie stanowią dla niego żadnego problemu.

Podobnie jak praca autofokusa. W normalnych warunkach przeostrzanie trwa krótko, a my możemy być spokojni o precyzję AF. W efekcie w kadrze uchwycimy nawet prędko poruszający się obiekt. Jednak cień na ogólne pozytywne wrażenie kładzie szybkość działania autofokusa na ogniskowej 400 mm, a także jego sprawność w czasie fotografowania po zmroku, gdzie obiektyw lubi się zagubić.

Teraz pora na crème de la crème testowanego Tamrona - stabilizację obrazu. System redukcji drgań opracowany przez producenta to prawdziwa rewelacja i najjaśniejszy punku całej konstrukcji. Wystarczy powiedzieć, że na najdłuższej ogniskowej 400 mm mogliśmy wykonać nieporuszone ujęcia z czasem naświetlania wynoszącym 1/60 sekundy! Nie musimy więc chyba zaznaczać, z jak fenomenalnym osiągnięciem mamy do czynienia. 

Natomiast w kwestii optyki jest dobrze, ale nie obyło się też bez wpadek. Producent zadbał o odpowiednie korygowanie takich wad jak aberracja chromatyczna, dystorsja i winietowanie. Pochwalić musimy również wysoki kontrast, przenoszenie kolorów oraz rozdzielczość - zwłaszcza na 100 i 200 mm. Ta wprawdzie nie jest najwyższa, ale jest za to bardzo wyrównana. Natomiast na 400 mm (zwłaszcza na szerzej otwartej przysłonie) ogólna wyrazistość spada przez co możemy już zauważyć delikatne rozmycia obrazu. Poza tym więcej oczekiwaliśmy także od pracy Tamrona w kontrastowym oświetleniu - w tak wymagających warunkach nietrudno o widoczne bliki i flary.

Plusy

• solidne i precyzyjne wykonanie uszczelnionego tubusu
• ciche i precyzyjne przeostrzanie
• możliwość personalizacji zakresu ogniskowania
• rewelacyjny system stabilizacji
• wyrównaną rozdzielczość obrazu w całym zakresie przysłon (na ogniskowej 100 i 200 mm)
• plastyczne rozmycia nieostrości
• odpowiednio korygowane: aberracja chromatyczna, dystorsja i winietowanie

Minusy

• mało wygodne zoomowanie całego zakresu ogniskowych (trzeba wykonać 165° obrót)
• szybkie spadki nominalnego otworu przysłony wraz ze zmianą długości ogniskowej
• dłuższy czas przeostrzania na ogniskowej 400 mm
• mała rozdzielczość obrazu na ogniskowej 400 mm (przede wszystkim w przedziale f/6.3-f/8)
• słabsza praca pod ostre i kontrastowe światło