Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO i z najniższymi ustawieniami odszumiania i wyostrzania. Pomiar wykonywany jest dla wybranych (skrajnych i środkowej) ogniskowych i pełnego zakresu przysłon. Przedstawiane wykresy pokazują najgorsze wartości dla każdej z ogniskowych.
Kolejny test i kolejne zaskoczenie. Niestety, oba Nikony mają bardzo słabo skorygowaną aberrację chromatyczną. Jednak nowa generacja pod tym względem wypada dużo gorzej od poprzednika! Dowodem na to są poniższe wykresy. Obok siebie zestawiliśmy grafiki, aby lepiej zobrazować rozkład oraz natężenie tej wady optycznej dla obu szkieł.
W przypadku nowego Nikona AF-S Nikkor 24-70 mm f/2.8 ED VR największą anomalię wynoszącą 6.35 piksela zaobserwowaliśmy na ogniskowej 24 mm i przysłonie f/2.8. Aberracja chromatyczna wystąpiła jedynie w rogach kadru. Niemniej jednak tak wysokie wartości mogą oznaczać, że w niektórych przypadkach (zwłaszcza na kontrastowych fragmentach zdjęcia) aberracja będzie wyraźnie zauważalna na zdjęciach. Dla porównania, pierwsza generacja Nikkora 24-70 mm podczas fotografowania na takich samych ustawieniach ma aberrację mniejszą o 1.53 piksela (wynosi 4.82 px), jednak również nie jest to osiągnięcie godne naśladowania. Z kolei wraz ze zmianą ogniskowej obu szkieł, wada optyczna obejmuje znacznie większą powierzchnię kadru, jednak jej wartość ulega zmniejszeniu. Przykładowo, 2.16 piksela (ogniskowa 70 mm i f/22) dla nowego Nikona i 2.09 piksela (70 mm i f/2.8) dla pierwszej odsłony obiektywu. Podsumowując, tak wysokie wartości aberracji chromatycznej są niedopuszczalne w konstrukcjach kierowanych do profesjonalistów!
Aberracja w praktyce – ogniskowa 24 mm, przysłona f/2.8
]
_1826294941.jpg)
_968856305.jpg)
_1475239688.jpg)
