Aberracja chromatyczna

Cena / Jakość:

Wydajność:

Funkcjonalność:

Optyka:

Budowa:

91%

Spis treści

Sigma 50 mm f/1.2 DG DN ART - test obiektywu Budowa i wykonanie Autofokus i ustawianie ostrości Rozdzielczość Rozmycie Aberracja chromatyczna Dystorsja Winietowanie Praca pod światło Podsumowanie Zdjęcia przykładowe

Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO . Pomiar wykonywany jest dla pełnego zakresu przysłon. Poniższe wykresy przedstawiają rozłożenie poprzecznej aberracji chromatycznej w kadrze i jej wartości dla przysłon f/1.2, f/4 i f/11.

Większość superjasnych szkieł ma to do siebie, że przy szeroko otwartej przysłonie nieco aberruje. W przypadku współczesnych szkieł oczywiście znacznie mniej, ale charakterystyczne przebarwienia w niektórych sytuacjach występowały nawet w modelu 50 mm f/1.2 GM. Tym bardziej imponuje to, jak dobrze z tą kwestią poradzili sobie inżynierowie Sigmy.

Schemat występowania aberracji chromatycznej poprzecznej modelu Sigma 50 mm f/1.2 DG DN ART:

W dolnym i średnim zakresie przysłon szkło charakteryzuje się mniejszą aberracją chromatyczną poprzeczną od modelu Sony i lepiej wycentrowanym pod tym względem układem optycznym. Ewentualne występowanie przebarwień na kontrastowych krawędziach powinno ograniczać się wyłącznie do samych brzegów kadru.

Nieco większym i być może bardziej istotnym problemem jest dla obiektywu aberracja chromatyczna wzdłużna. Przesunięcia kolorów w nieostrościach przy szeroko otwartej przysłonie da się niekiedy wychwycić nawet podczas oglądania zdjęć w rozmiarach ekranowych. Mówimy tu o przypadkach ekstremalnych i w większości sytuacji zapewnie nie będzie się to dawać we znaki, ale jednak należy się liczyć z tym, że w mocno kontrastowych scenach aberracja będzie się uwidaczniać. Dla porównania, obiektyw Sony, choć też niepozbawiony aberracji, radził sobie jednak pod tym względem nieco lepiej.