Winietowanie

Winietowanie

Winietowanie mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO  i z najniższymi ustawieniami odszumiania. Przedstawiony wykres pokazuje mapę winietowania dla nominalnego otworu przysłony.

To jak na razie najsłabiej korygowana wada układu optycznego - choć i tak portretowa Sigma wypada nieco lepiej od konkurencji. Podczas fotografowania na nominalnym otworze względnym f/1.4, wartość winiety wyniosła dokładnie 35%, co w przeliczeniu daje różnicę naświetlenia między centrum a brzegami kadru wynosząc nieco ponad 0,5 EV. Poza tym jest ona niemal perfekcyjnie centralna - przesunięcie względem środka kadru wynosi zaledwie 2%.

Co więcej, jej rozmieszczenie jest bardzo naturalne - rogi kadru są ciemniejsze od środka planu fotograficznego. Niemniej jednak może już dać się we znaki nieco większa gradacja winiety (płynne przejścia) - w niektórych sytuacjach zdjęciowych, gdy mamy jednolite tło, da się już zauważyć w kadrze bardziej przyciemnione brzegi planu fotograficznego.

Winieta w praktyce

przysłona f/1.4 (górne zdjęcie) i przysłona f/2 (dolne zdjęcie)