Nikon AF-S Nikkor 70-200mm f/2.8G ED VR II - test

9. Rozmycie

Wartość BxU dostarczana przez DxO Analyzer opisuje jak ostry dla ludzkiego oka jest obraz planu fotograficznego. Bierze ona pod uwagę nie tylko ostrość obiektywu ale także jakość sensora i procesy obróbki obrazu w aparacie. Skala BxU jest dość prosta: 0 oznacza drastyczne przejście pomiędzy czernią i bielą, co w kryteriach obrazu jest zbyt ostre. 1 oznacza idealny obraz. Gdy rozmycie staje się bardziej widoczne, jego rozmiar określamy w pikselach. Ponieważ jednak liczba pikseli znajdująca się na określonym obszarze jest związana z rozdzielczością sensora i jego rozmiarem, skala BxU nie może być używana do porównywania aparatów z różną specyfikacją matrycy. Dlatego wartości BxU są także określane na odbitkach o rozmiarze 20 x 30. Dane są porównywane z uwzględnieniem wielkości matrycy i jej rozdzielczości:

Wartości dla matrycy:

poniżej 0.5 - obraz zbyt ostry

0.5-1.5 - obraz ostry

1.5-2.5 - delikatne rozmycie

2.5-3.5 - rozmycie widoczne

3.5-4.5 - rozmycie jest denerwujące

powyżej 4.5 - rozmycie nie do przyjęcia

Wartości dla odbitki 20x30 cm:

poniżej 10 - obraz zbyt ostry

10-20 - obraz ostry

20-30 - delikatne rozmycie

30-40 - rozmycie widoczne

40-50 - rozmycie jest denerwujące

powyżej 50 - rozmycie nie do przyjęcia

Obiektyw Nikon AF-S Nikkor 70-200mm f/2.8G ED VR II można pochwalić za wartości BxU, które zarejestrowaliśmy dla wszystkich ogniskowych. W plikach RAW rozmycie jest widoczne, zwłaszcza w okolicach maksymalnego otworu względnego przysłony. Jednak przymknięcie przysłony do f/4 sprawia, że wykres jest dość płaski.

Cieszy fakt, że obiektyw pracuje równo na wszystkich przysłonach, a nawet poprawia swoje rezultaty wraz ze zwiększaniem wartości ogniskowej. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku wykresu rozdzielczości.

Na plikach JPEG obiektyw zachowuje się bardzo dobrze już od przysłony f/2.8. Nie musimy się więc martwić o jakość zdjęć, które oddajemy do druku.