37
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

World Press Photo 2022 rozstrzygnięte - najlepsze zdjęcia prasowe ostatniego roku

Poznaliśmy tegorocznych zwycięzców konkursu World Press Photo. Jednak na skutek zmian organizacyjnych, to już zupełnie inny konkurs niż wcześniej.

Autor: Maciej Luśtyk

24 Marzec 2022
Artykuł na: 4-5 minut

Stało się to, czego obawialiśmy się najbardziej, gdy jesienią nowa dyrektor wykonawcza WPP Joumana El Zein Khoury zapowiedziała diametralne zmiany z mechanizmie działania konkursu. W dużym skrócie organizatorzy pozbyli się kategorii tematycznych, a całe wydarzenie podzielili na regiony, z osobnymi jury, co miało na celu rzucić więcej światła na „niedoreprezentowanych” twórców. Niestety paradoksalnie nowości, które miały zapewnić konkursowi większą różnorodność sprawiły, że stał się bardziej jednolity. (O szczegółach zmian możecie przeczytać w poniższym artykule).

Przeczytaj także:
World Press Photo zmieni się nie do poznania - kultowy konkurs rozbity na regiony i bez kategorii

Nowa dyrektor wykonawcza WPP wprowadza fundamentalne zmiany w funkcjonowaniu konkursu. Nowy system konkursu sprawić ma, że wydarzenie będzie lepiej odpowiadać swojej misji, ale czy nie są to przypadkiem zmiany wprowadzane na siłę? [Czytaj więcej]

Tak jak przypuszczaliśmy, pozbycie się kategorii praktycznie w całości wyeliminowało z World Press Photo zdjęcia dotyczące sportu, kultury, środowiska czy życia codziennego, a cała sekcja zdjęć pojedynczych ograniczona została do raptem 6 fotografii. Rozumiemy, że w dobie „nowego reportażu" idea decydującego momentu schodzi na dalszy plan, ale organizatorzy WPP nie powinni zapominać, że potęgę konkursu zbudowały przede wszystkim świetne, uniwersalne zdjęcia, a nie ich opisy. 

Przeczytaj także:
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi

Poznaliśmy ostateczne wyniki tegorocznej, odmienionej edycji konkursu World Press Photo. Oto 4 projekty, które zdobyły główne nagrody WPP 2022. [Czytaj więcej]

Poza wybijającym się kadrem greckiego fotografa Konstantinosa Tsakalidisa i kilkoma innymi wyjątkami, wśród nagrodzonych w tym roku prac jest niewiele zdjęć, które broniłyby się same i mogły zapaść na dłużej w pamięć. Jesteśmy przekonani, że wśród 65 tys. zgłoszeń takich nie brakowało, tylko nie załapały się do finałowej selekcji przez nowe wytyczne konkursu.

CANON EOS R6 - RATY 30 x 0%
11 899 zł
SONY A7 IV - RATY 30 x 0%
13 499 zł
SONY XPERIA PRO-I 512 GB 5G - RATY X 30%
7 499 zł
DRUKARKA CANON PRO-1000 - RATY 30 x 0 %
5 279 zł
BLACKMAGIC POCKET CINEMA CAMERA 6K PRO - RATY 10 x 0%
11 995 zł

World Press Photo 2022 - nagrodzone zdjęcia pojedyczne

fot. Faiz Abubakr Mohamed, Sudan Protests, nagroda WPP w okręgu afrykańskimProtestujący odrzuca pojemnik z gazem łzawiącym, wystrzelony przez siły bezpieczeństwa podczas marszu na rzecz zakończenia junty w w Sudanie, 30 grudnia 2021 r.30 grudnia demonstranci przemaszerowali przez Chartum i sąsiednie miasta Omdurman i Bahri, domagając się przekazania władzy politycznej władzom cywilnym. Protesty zostały brutalnie stłumione. Reuters poinformował, że zginęło pięć osób. Wojsko przejęło kontrolę w zamachu stanu 25 października, rozwiązało rząd tymczasowy i zatrzymało premiera Abdallę Hamdoka. Fotograf jest Sudańczykiem i brał udział w początkowych protestach po wojskowym zamachu stanu, a następnie skierował swoją działalność na fotoreportaż.
fot. Fatima Shbair, Palestinian Chidren in Gaza, nagroda WPP w okręgu azjatyckimPalestyńskie dzieci zbierają się ze świecami podczas kruchego zawieszenia broni w Beit Lahia, po proteście dzieci izraelskich dzieci przeciwko atakom na Gazę. Palestyna, 25 maja 2021 r.11-dniowy konflikt wybuchł 10 maja po napięciach związanych z eksmisjami w spornej dzielnicy Sheikh Jarrah we Wschodniej Jerozolimie i starciach w kompleksie meczetu Al-Aksa – jednym z najświętszych miejsc islamu. Konflikt rozprzestrzenił się i objął inne dzielnice Izraela, stając się największym od czasu wojny w Strefie Gazy w 2014 roku. Wg UNICEF-u po konflikcie z 2021 rokuokoło 500 000 dzieci może potrzebować wsparcia psychologicznego.
fot. Konstantinos Tsakalidis,Evia Island Wildfire, nagroda WPP w okręgu EuropejskimPanayiota Kritsiopi wydaje okrzyk rozpaczy, gdy pożar zbliża się do jej domu w wiosce Gouves na greckiej wyspie Evia, 8 sierpnia 2021 r. „W tym momencie krzyczałem nie tylko dla siebie, ale za całą wioskę - miała powiedzieć bohaterka zdjęcia. Koniec końców jej dom pozostał jednak nienaruszony. Pożary na Evii - największej greckiej wyspie po Krecie - wybuchły w lipcu i sierpniu, po największej suszy, jakiej Grecja doświadczyła od 30 lat. Zapanowanie nad nimi zajęło służbom prawie dwa tygodnie.
fot. Amber Bracken, Kamloops Residential School, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimCzerwone sukienki zawieszone na krzyżach wzdłuż drogi upamiętniają dzieci, które zginęły w Kamloops Indian Residential School - instytucji utworzonej w celu asymilacji dzieci rdzennej ludności Kanady. Kamloops, Kolumbia Brytyjska, 19 czerwca 2021 r.Szkoły tego typu zaczęły działać w XIX wieku w ramach polityki przymusowej asymilacji ludzi z rdzennych społeczności do zachodniej kultury europejskich kolonistów i misjonarzy. Ponad 150 000 uczniów zostało siłą zabranych z domów, często zabraniano im komunikowania się we własnym języku i poddano fizycznym nadużyciom. Komisja Prawdy i Pojednania stwierdziła, że ​​w szkołach asymilacyjnych zginęło conajmniej 4100 uczniów. Szkoła Kamloops była największą placówką tego typu. W maju 2021 r. przy pomocy radaru zidentyfikowano aż 215 potencjalnych miejsc pochówku nieletnich w Kamloops.
fot. Vladimir Encina, San Isidro Settlement Eviction, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimOficerowie policji aresztują mężczyznę podczas eksmisji ludzi z osady San Isidro w Puerto Caldas, Risaralda, Kolumbia, 6 marca 2021 r.Eksmisje mieszkańców osiedla San Isidro rozpoczęły się 3 marca 2021 roku, przed budową linii kolejowej, która miała połączyć stolicę okręgu Risaralda z Buenaventurą - głównym portem Kolumbii na Pacyfiku. Władze powiedziały, że projekt przyniesie pracę i zrodzi nowe inwestycje na terenie, który oficjalnie nie należał do eksmitowanych ludzi. Po publikacji zdjęć Enciny i późniejszych relacjach w mediach, członkowie rządu przyznali eksmitowanym mieszkańcom San Isidro odszkodowanie i obiecali zastępcze zakwaterowanie. Do początku 2022 roku pozostawali oni jednak nadal w obozach tymczasowych.
fot. Fotograf Anonimowy, Slingshots, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiProtestujący używają proc i innej własnoręcznie stworzone broni w starciu z siłami bezpieczeństwa w Birmie. 1 lutego 2021 r., na kilka godzin przed zaprzysiężeniem nowo wybranego parlamentu, przywódcy wojskowi dokonali zamachu stanu w Birmie. W całym kraju wybuchły ogromne protesty, które spotkały się z ostrymi represjami. Międzynarodowe organizacje i ONZ informowały, że wojsko strzelało ostrą amunicją do cywilnych demonstrantów i domów. Fotograf pozostaje anonimowy ze względu na bezpieczeństwo. Dzień przed wykonaniem tego zdjęcia zginęło 114 cywilów.
Zobacz wszystkie zdjęcia (6)
 

Zamiast tego, na tegoroczną galerię finałową składa się w sumie kilkanaście reportażowych „editoriali”, które dotykają wprawdzie ważnych lokalnie tematów, ale wydają się mieć też mniejszy rozmach od tego, do czego przyzwyczaiły nas dotychczasowe wyniki WPP. Widać, że organizatorzy stawiają teraz przede wszystkim na popularny ostatnimi czasy reportaż zaangażowany. Z jednej strony to bardzo dobrze, ale z drugiej nowej formule konkursu brakuje oddechu i rożnorodności gatunkowej. Wystarczy prześledzić starsze edycje WPP, by zobaczyć jak wiele doskonałych zdjęć skrywało się właśnie w kategoriach, które zostały w tym roku prawie zupełnie pominięte.

World Press Photo 2022 - nagrodzone reportaże

fot. Sodiq Adelakun, z cyklu Afraid to go to school, nagroda w okręgu afrykańskim. Aminah Labaran (nie jest to jej prawdziwe nazwisko) płacze w domu w Jangebe, w stanie Zamfara, w północno-zachodniej Nigerii, 27 lutego 2021 r., dzień po tym, jak uprowadzono jej dwie córki. Strzelcy, najwyraźniej należący do grupy bandytów, porwali w środku nocy 279 dziewcząt z dormitoriów rządowej szkoły średniej dla dziewcząt w tej miejscowości. Porwania uczniów przez grupy islamistów i uzbrojone gangi nadal dotykają szkoły w Nigerii. Grupy te porywają uczniów, aby sprzeciwić się sekularyzacji Zachodu, zdobyć szybkie pieniądze dzięki okupom lub wytargować uwolnienie uwięzionych członków Boko Haram. W 2014 r. kampania #BringBackOurGirls doprowadziła do międzynarodowych protestów i szerszej dyskusji na ten temat. Jednak dziś porwania są kontynuowane bez uwagi międzynarodowych mediów. Według prezydenta Nigerii Muhammadu Buhariego ponad 12 milionów dzieci - w szczególności dziewczynek - przeżywa traumę i boi się chodzić do szkoły.
fot. Sodiq Adelakun, z cyklu Afraid to go to school, nagroda w okręgu afrykańskim. 27 lutego 2021 r. Opustoszała klasa w Government Girls Secondary School w Jangebe, w stanie Zamfara, w północno-zachodniej Nigerii. Porwania uczniów przez grupy islamistów i uzbrojone gangi nadal dotykają szkoły w Nigerii. Grupy te porywają uczniów, aby sprzeciwić się sekularyzacji Zachodu, zdobyć szybkie pieniądze dzięki okupom lub wytargować uwolnienie uwięzionych członków Boko Haram. W 2014 r. kampania #BringBackOurGirls doprowadziła do międzynarodowych protestów i szerszej dyskusji na ten temat. Jednak dziś porwania są kontynuowane bez uwagi międzynarodowych mediów. Według prezydenta Nigerii Muhammadu Buhariego ponad 12 milionów dzieci - w szczególności dziewczynek - przeżywa traumę i boi się chodzić do szkoły.
fot. Sodiq Adelakun, z cyklu Afraid to go to school, nagroda w okręgu afrykańskim. Hawa Munzali (nie jest to jej prawdziwe imię) pokazuje zdjęcie swojej 14-letniej córki Faith (nie jest to jej prawdziwe imię). Faith była wśród 140 uczniów uprowadzonych z Bethel Baptist High School w Chikun, w stanie Kaduna, w północno-zachodniej Nigerii, dziesięć dni wcześniej, 5 lipca 2021 r. Porwania uczniów przez grupy islamistów i uzbrojone gangi nadal dotykają szkoły w Nigerii. Grupy te porywają uczniów, aby sprzeciwić się sekularyzacji Zachodu, zdobyć szybkie pieniądze dzięki okupom lub wytargować uwolnienie uwięzionych członków Boko Haram. W 2014 r. kampania #BringBackOurGirls doprowadziła do międzynarodowych protestów i szerszej dyskusji na ten temat. Jednak dziś porwania są kontynuowane bez uwagi międzynarodowych mediów. Według prezydenta Nigerii Muhammadu Buhariego ponad 12 milionów dzieci - w szczególności dziewczynek - przeżywa traumę i boi się chodzić do szkoły.
fot. Sodiq Adelakun, z cyklu Afraid to go to school, nagroda w okręgu afrykańskim. Sandały należące do porwanych uczniów leżą na ziemi w Bethel Baptist High School w Chikun, stan Kaduna, północno-zachodnia Nigeria, 14 lipca 2021 r. Porwania uczniów przez grupy islamistów i uzbrojone gangi nadal dotykają szkoły w Nigerii. Grupy te porywają uczniów, aby sprzeciwić się sekularyzacji Zachodu, zdobyć szybkie pieniądze dzięki okupom lub wytargować uwolnienie uwięzionych członków Boko Haram. W 2014 r. kampania #BringBackOurGirls doprowadziła do międzynarodowych protestów i szerszej dyskusji na ten temat. Jednak dziś porwania są kontynuowane bez uwagi międzynarodowych mediów. Według prezydenta Nigerii Muhammadu Buhariego ponad 12 milionów dzieci - w szczególności dziewczynek - przeżywa traumę i boi się chodzić do szkoły.
fot. Bram Janssen, z cyklu The Cinema of Kabul, nagroda w okręgu azjatyckim Gul Mohammed, który pracuje jako woźny w kinie Ariana w Kabulu w Afganistanie, pozuje do zdjęcia 4 listopada 2021 r., prawie trzy miesiące po zamknięciu kina przez talibów. Kultura również może stać się ofiarą wojny. Po przejęciu władzy w Afganistanie przez talibów w sierpniu 2021 roku należące do rządu kino Ariana w Kabulu pozostało zamknięte, a jego pracownicy czekali na odpowiedź, czy talibowie pozwolą na wyświetlanie filmów. Pracownicy płci męskiej nadal przychodzą codziennie do pracy w nadziei, że w końcu otrzymają wynagrodzenie, ale Asita Ferdous - pierwsza kobieta dyrektor kina - nie została wpuszczona do środka. Na początku 2022 roku kino pozostało zamknięte, a kobietom nie wolno już było w nim pracować.
fot. Bram Janssen, z cyklu The Cinema of Kabul, nagroda w okręgu azjatyckim Asita Ferdous, dyrektorka rządowego kina Ariana w Kabulu, Afganistan, siedzi w domu 10 listopada 2021 roku, prawie trzy miesiące po tym, jak talibowie nakazali kobietom zatrudnionym w administracji państwowej nie opuszczać miejsc pracy. Kultura również może stać się ofiarą wojny. Po przejęciu władzy w Afganistanie przez talibów w sierpniu 2021 roku należące do rządu kino Ariana w Kabulu pozostało zamknięte, a jego pracownicy czekali na odpowiedź, czy talibowie pozwolą na wyświetlanie filmów. Pracownicy płci męskiej nadal przychodzą codziennie do pracy w nadziei, że w końcu otrzymają wynagrodzenie, ale Asita Ferdous - pierwsza kobieta dyrektor kina - nie została wpuszczona do środka. Na początku 2022 roku kino pozostało zamknięte, a kobietom nie wolno już było w nim pracować.
fot. Bram Janssen, z cyklu The Cinema of Kabul, nagroda w okręgu azjatyckim Rahmatullah Ezati sprawdza rolkę filmu pod kątem uszkodzeń w sali projekcyjnej kina Ariana w Kabulu, Afganistan, 8 listopada 2021 r. Kultura również może stać się ofiarą wojny. Po przejęciu władzy w Afganistanie przez talibów w sierpniu 2021 roku należące do rządu kino Ariana w Kabulu pozostało zamknięte, a jego pracownicy czekali na odpowiedź, czy talibowie pozwolą na wyświetlanie filmów. Pracownicy płci męskiej nadal przychodzą codziennie do pracy w nadziei, że w końcu otrzymają wynagrodzenie, ale Asita Ferdous - pierwsza kobieta dyrektor kina - nie została wpuszczona do środka. Na początku 2022 roku kino pozostało zamknięte, a kobietom nie wolno już było w nim pracować.
fot. Bram Janssen, z cyklu The Cinema of Kabul, nagroda w okręgu azjatyckim Pracownik przechodzi przez puste korytarze w kinie Ariana w Kabulu, Afganistan, 4 listopada 2021 r. Kultura również może stać się ofiarą wojny. Po przejęciu władzy w Afganistanie przez talibów w sierpniu 2021 roku należące do rządu kino Ariana w Kabulu pozostało zamknięte, a jego pracownicy czekali na odpowiedź, czy talibowie pozwolą na wyświetlanie filmów. Pracownicy płci męskiej nadal przychodzą codziennie do pracy w nadziei, że w końcu otrzymają wynagrodzenie, ale Asita Ferdous - pierwsza kobieta dyrektor kina - nie została wpuszczona do środka. Na początku 2022 roku kino pozostało zamknięte, a kobietom nie wolno już było w nim pracować.
fot. Nanna Heitmann, z cyklu As Frozen Land Burns, nagroda w okręgu europejskim 1 lipca 2021 r. w Magarasie, w środkowej części Jakucji, na Syberii, w Rosji, ochotnicy z lokalnej straży pożarnej robią sobie przerwę na posiłek. Sacha, znana również jako Jakucja, rozciągająca się na obszarze ponad trzech milionów kilometrów kwadratowych na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, doświadczyła w 2021 r. niszczycielskich pożarów, poważnego zanieczyszczenia dymem i topnienia wiecznej zmarzliny. Według danych Greenpeace Rosja do połowy sierpnia pożary spustoszyły ponad 17,08 mln hektarów - to więcej niż obszary spalone przez pożary w Grecji, Turcji, Włoszech, USA i Kanadzie razem wzięte. Program Monitorowania i Oceny Arktyki donosi, że Arktyka ogrzewa się szybciej niż wynosi średnia światowa.
fot. Nanna Heitmann, z cyklu As Frozen Land Burns, nagroda w okręgu europejskim Ludzie spacerują wzdłuż lodowca Buluus, który leży w głębokiej dolinie około 100 km od Jakucka i jest popularnym miejscem odpoczynku w miesiącach letnich, gdy temperatury w stolicy sięgają 30 stopni Celsjusza. Sacha, Rosja, 16 czerwca 2021 r. Sacha, znana również jako Jakucja, rozciągająca się na obszarze ponad trzech milionów kilometrów kwadratowych na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, doświadczyła w 2021 r. niszczycielskich pożarów, poważnego zanieczyszczenia dymem i topnienia wiecznej zmarzliny. Według danych Greenpeace Rosja do połowy sierpnia pożary spustoszyły ponad 17,08 mln hektarów - to więcej niż obszary spalone przez pożary w Grecji, Turcji, Włoszech, USA i Kanadzie razem wzięte. Program Monitorowania i Oceny Arktyki donosi, że Arktyka ogrzewa się szybciej niż wynosi średnia światowa.
fot. Nanna Heitmann, z cyklu As Frozen Land Burns, nagroda w okręgu europejskim Veronika w swoim pokoju w Junkjur, w południowej części Sachy, Syberia, Rosja, 27 czerwca 2021 r. Podobnie jak w innych wiejskich domach, fundamenty domu jej rodziny są naruszone przez rozmarzającą zmarzlinę. Podłoga zapada się, przez ściany biegną pęknięcia, a piwnica, w której rodzina przechowywała ziemniaki, zawaliła się. Sacha, znana również jako Jakucja, rozciągająca się na obszarze ponad trzech milionów kilometrów kwadratowych na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, doświadczyła w 2021 r. niszczycielskich pożarów, poważnego zanieczyszczenia dymem i topnienia wiecznej zmarzliny. Według danych Greenpeace Rosja do połowy sierpnia pożary spustoszyły ponad 17,08 mln hektarów - to więcej niż obszary spalone przez pożary w Grecji, Turcji, Włoszech, USA i Kanadzie razem wzięte. Program Monitorowania i Oceny Arktyki donosi, że Arktyka ogrzewa się szybciej niż wynosi średnia światowa.
fot. Nanna Heitmann, z cyklu As Frozen Land Burns, nagroda w okręgu europejskim Drzewa płoną podczas pożaru lasu w pobliżu miejscowości Kürelyakh, Sacha, Syberia, Rosja, 5 lipca 2021 r. Sacha, znana również jako Jakucja, rozciągająca się na obszarze ponad trzech milionów kilometrów kwadratowych na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, doświadczyła w 2021 r. niszczycielskich pożarów, poważnego zanieczyszczenia dymem i topnienia wiecznej zmarzliny. Według danych Greenpeace Rosja do połowy sierpnia pożary spustoszyły ponad 17,08 mln hektarów - to więcej niż obszary spalone przez pożary w Grecji, Turcji, Włoszech, USA i Kanadzie razem wzięte. Program Monitorowania i Oceny Arktyki donosi, że Arktyka ogrzewa się szybciej niż wynosi średnia światowa.
fot. Ismail Ferdous, z cyklu The People who Feed the United States, nagroda w okręgu północnoamerykańskim José siedzi w swoim pokoju z siostrą Sarą w Sioux Falls, Dakota Południowa, USA, 6 września 2020 r. Jose pracował w zakładzie przetwórstwa mięsnego do czasu zachorowania na COVID-19 w kwietniu 2020 roku. Przez pięć miesięcy przebywał w szpitalu pod respiratorem i nadal korzysta z butli tlenowej. Sara również pracowała w fabryce, ale odeszła, by zostać sprzątaczką. Opiekowała się bratem w czasie jego choroby. W skali kraju imigranci w USA stanowią 37% siły roboczej w przemyśle mięsnym. Podczas pandemii COVID-19 zakłady mięsne pozostały otwarte, ponieważ uznano je za infrastrukturę krytyczną. Koronawirus szybko rozprzestrzeniał się w branży, w której pracownicy pracowali blisko siebie. Badanie przeprowadzone przez amerykańską organizację Environmental Working Group wykazało, że w hrabstwach, w których istniały zakłady mięsne lub w ich pobliżu, odnotowano dwukrotnie wyższy od średniej krajowej odsetek zakażeń wirusem COVID-19.
fot. Ismail Ferdous, z cyklu The People who Feed the United States, nagroda w okręgu północnoamerykańskim Aye Sway, członkini grupy etnicznej Karenów, która doświadczyła prześladowań ze strony rządu Myanmaru, sfotografowana w domu w Omaha, Nebraska, USA, 2 marca 2021 r. Przed przeprowadzką do USA w 2018 r. mieszkała w obozie dla uchodźców w Tajlandii. W czasie wybuchu epidemii COVID-19 pracowała w zakładzie przetwórstwa kurczaków w Lincoln w stanie Nebraska, ale mówi, że bała się iść do pracy, ponieważ tak wielu jej znajomych ciężko zachorowało. W skali kraju imigranci w USA stanowią 37% siły roboczej w przemyśle mięsnym. Podczas pandemii COVID-19 zakłady mięsne pozostały otwarte, ponieważ uznano je za infrastrukturę krytyczną. Koronawirus szybko rozprzestrzeniał się w branży, w której pracownicy pracowali blisko siebie. Badanie przeprowadzone przez amerykańską organizację Environmental Working Group wykazało, że w hrabstwach, w których istniały zakłady mięsne lub w ich pobliżu, odnotowano dwukrotnie wyższy od średniej krajowej odsetek zakażeń wirusem COVID-19.
fot. Ismail Ferdous, z cyklu The People who Feed the United States, nagroda w okręgu północnoamerykańskim Sandra Sibert siedzi ze swoim mężem Jamesem w pokoju, w którym musiała przebywać w izolacji podczas pandemii, w Sioux Falls w Południowej Dakocie (USA), 7 września 2020 r. Para poznała się podczas pracy w zakładzie pakowania mięsa. Sandra pracowała w tym zakładzie od 15 lat. Zachorowała 7 kwietnia 2020 r. i była chora przez trzy tygodnie. W skali kraju imigranci w USA stanowią 37% siły roboczej w przemyśle mięsnym. Podczas pandemii COVID-19 zakłady mięsne pozostały otwarte, ponieważ uznano je za infrastrukturę krytyczną. Koronawirus szybko rozprzestrzeniał się w branży, w której pracownicy pracowali blisko siebie. Badanie przeprowadzone przez amerykańską organizację Environmental Working Group wykazało, że w hrabstwach, w których istniały zakłady mięsne lub w ich pobliżu, odnotowano dwukrotnie wyższy od średniej krajowej odsetek zakażeń wirusem COVID-19.
fot. Ismail Ferdous, z cyklu The People who Feed the United States, nagroda w okręgu północnoamerykańskim Amjad Farman przybył do Lincoln w stanie Nebraska w USA z obozu dla uchodźców w Turcji, do którego uciekł, ponieważ ekstremistyczna grupa ISIS prześladowała ludność Jazydów w Iraku. Pracuje w zakładzie przetwórstwa kurczaków w Lincoln. 6 marca 2021 r. W skali kraju imigranci w USA stanowią 37% siły roboczej w przemyśle mięsnym. Podczas pandemii COVID-19 zakłady mięsne pozostały otwarte, ponieważ uznano je za infrastrukturę krytyczną. Koronawirus szybko rozprzestrzeniał się w branży, w której pracownicy pracowali blisko siebie. Badanie przeprowadzone przez amerykańską organizację Environmental Working Group wykazało, że w hrabstwach, w których istniały zakłady mięsne lub w ich pobliżu, odnotowano dwukrotnie wyższy od średniej krajowej odsetek zakażeń wirusem COVID-19.
fot. Irina Werning, z cyklu The Promise, nagroda w okręgu południowoamerykańskim Antonella uczy się przez Zoom, korzystając z telefonu komórkowego matki, w swoim pokoju w domu w Buenos Aires w Argentynie, 13 czerwca 2021 r. Rodzicom zależy na tym, by Antonella była na bieżąco z nauką, dlatego wraz z innymi rodzicami organizują grupowe zajęcia i wirtualne spotkania za pośrednictwem aplikacji WhatsApp. W sierpniu 2020 roku Antonella (12 lat), mieszkająca w Buenos Aires w Argentynie, obiecała ściąć długie włosy dopiero wtedy, gdy będzie mogła wznowić zajęcia w szkole, które zostały zawieszone z powodu pandemii COVID-19. Antonella powiedziała, że oddaje swój najcenniejszy skarb w zamian za odzyskanie szkolnego życia. Jej włosy były jej tożsamością. Powiedziała: Kiedy w końcu wrócę do szkoły, będą wiedzieli, że jestem inną osobą, czuję się jak inna osoba. Ścięła włosy 25 września 2021 r., w weekend poprzedzający powrót na zajęcia.
fot. Irina Werning, z cyklu The Promise, nagroda w okręgu południowoamerykańskim Antonella stoi przed kocem ze sztucznego futra na tarasie na dachu domu rodzinnego w Buenos Aires, Argentyna, 25 maja 2021 r. Codziennie wychodzi na taras, żeby wyprać ubrania i cieszyć się słońcem. Zakłócenie rutyny, edukacji, wypoczynku, a także troska o dochody i zdrowie rodziny sprawiają, że Antonella odczuwa lęk, niepokój i obawia się o swoją przyszłość. W sierpniu 2020 roku Antonella (12 lat), mieszkająca w Buenos Aires w Argentynie, obiecała ściąć długie włosy dopiero wtedy, gdy będzie mogła wznowić zajęcia w szkole, które zostały zawieszone z powodu pandemii COVID-19. Antonella powiedziała, że oddaje swój najcenniejszy skarb w zamian za odzyskanie szkolnego życia. Jej włosy były jej tożsamością. Powiedziała: Kiedy w końcu wrócę do szkoły, będą wiedzieli, że jestem inną osobą, czuję się jak inna osoba. Ścięła włosy 25 września 2021 r., w weekend poprzedzający powrót na zajęcia.
fot. Irina Werning, z cyklu The Promise, nagroda w okręgu południowoamerykańskim Antonella ziewa podczas nauki w łóżku, w swoim pokoju w domu w Buenos Aires, Argentyna, 29 lipca 2021 r. Mówi, że odczuwa brak motywacji do nauki w domu i często uczy się w łóżku, bo nie chce jej się wstawać. W sierpniu 2020 roku Antonella (12 lat), mieszkająca w Buenos Aires w Argentynie, obiecała ściąć długie włosy dopiero wtedy, gdy będzie mogła wznowić zajęcia w szkole, które zostały zawieszone z powodu pandemii COVID-19. Antonella powiedziała, że oddaje swój najcenniejszy skarb w zamian za odzyskanie szkolnego życia. Jej włosy były jej tożsamością. Powiedziała: Kiedy w końcu wrócę do szkoły, będą wiedzieli, że jestem inną osobą, czuję się jak inna osoba. Ścięła włosy 25 września 2021 r., w weekend poprzedzający powrót na zajęcia.
fot. Irina Werning, z cyklu The Promise, nagroda w okręgu południowoamerykańskim Antonella kołysze świeżo ściętymi włosami na zewnątrz Wydziału Inżynierii Uniwersytetu w Buenos Aires w Argentynie 20 listopada 2021 r., po powrocie do szkoły, po tym jak opuściła 260 dni zajęć stacjonarnych z powodu pandemii COVID-19. Chciała tam zrobić swój portret, ponieważ jej ambicją jest studiowanie inżynierii po ukończeniu szkoły. W sierpniu 2020 roku Antonella (12 lat), mieszkająca w Buenos Aires w Argentynie, obiecała ściąć długie włosy dopiero wtedy, gdy będzie mogła wznowić zajęcia w szkole, które zostały zawieszone z powodu pandemii COVID-19. Antonella powiedziała, że oddaje swój najcenniejszy skarb w zamian za odzyskanie szkolnego życia. Jej włosy były jej tożsamością. Powiedziała: Kiedy w końcu wrócę do szkoły, będą wiedzieli, że jestem inną osobą, czuję się jak inna osoba. Ścięła włosy 25 września 2021 r., w weekend poprzedzający powrót na zajęcia.
fot. Matthew Abbot, z cyklu Saving Forrests with Fire, nagroda w okręgu Azji Południowo-wschodnie i Oceanii Conrad Maralngurra wypala trawę, aby chronić społeczność Mamadawerre przed dzikimi pożarami w późnym sezonie, w Mamadawerre, Ziemia Arnhem, Australia, 3 maja 2021 r. Późno wieczorny pożar zgaśnie w sposób naturalny, gdy spadnie temperatura i wzrośnie poziom wilgotności. Rdzenni Australijczycy strategicznie wypalają ziemię w ramach praktyki znanej jako chłodne wypalanie, w której ogień rozprzestrzenia się powoli, wypala tylko podszycio, które przyczynia się do powstawania większych pożarów. Nawarddekenowie z Zachodniego Arnhem Landu w Australii praktykują kontrolowane wypalanie chłodne od dziesiątków tysięcy lat i postrzegają ogień jako narzędzie do zarządzania swoją ojczyzną o powierzchni 1,39 mln hektarów. Strażnicy Nawarddeken łączą tradycyjną wiedzę z nowoczesnymi technologiami, aby zapobiegać pożarom, zmniejszając tym samym ilość CO2, który podgrzewa klimat.
fot. Matthew Abbot, z cyklu Saving Forrests with Fire, nagroda w okręgu Azji Południowo-wschodnie i Oceanii Kania czarna przelatuje nad ogniskiem rozpalonym wcześniej przez myśliwych w Mamadawerre, Ziemia Arnhem, Australia, 2 maja 2021 r. Ten drapieżnik, znany również jako jastrząb ognisty, pochodzi z północnej i wschodniej Australii. Poluje w pobliżu aktywnych pożarów, chwytając duże owady, małe ssaki i gady, które uciekają przed płomieniami. Rdzenni Australijczycy strategicznie wypalają ziemię w ramach praktyki znanej jako chłodne wypalanie, w której ogień rozprzestrzenia się powoli, wypala tylko podszycio, które przyczynia się do powstawania większych pożarów. Nawarddekenowie z Zachodniego Arnhem Landu w Australii praktykują kontrolowane wypalanie chłodne od dziesiątków tysięcy lat i postrzegają ogień jako narzędzie do zarządzania swoją ojczyzną o powierzchni 1,39 mln hektarów. Strażnicy Nawarddeken łączą tradycyjną wiedzę z nowoczesnymi technologiami, aby zapobiegać pożarom, zmniejszając tym samym ilość CO2, który podgrzewa klimat.
fot. Matthew Abbot, z cyklu Saving Forrests with Fire, nagroda w okręgu Azji Południowo-wschodnie i Oceanii Stacey Lee (11 lat, z lewej) podpala korę drzew, aby uzyskać naturalne źródło światła, które pomaga w polowaniu na węże brodawkowe (Acrochordus arafurae), w Djulkar, Arnhem Land, Australia, 22 lipca 2021 r. Rdzenni Australijczycy strategicznie wypalają ziemię w ramach praktyki znanej jako chłodne wypalanie, w której ogień rozprzestrzenia się powoli, wypala tylko podszycio, które przyczynia się do powstawania większych pożarów. Nawarddekenowie z Zachodniego Arnhem Landu w Australii praktykują kontrolowane wypalanie chłodne od dziesiątków tysięcy lat i postrzegają ogień jako narzędzie do zarządzania swoją ojczyzną o powierzchni 1,39 mln hektarów. Strażnicy Nawarddeken łączą tradycyjną wiedzę z nowoczesnymi technologiami, aby zapobiegać pożarom, zmniejszając tym samym ilość CO2, który podgrzewa klimat.
fot. Matthew Abbot, z cyklu Saving Forrests with Fire, nagroda w okręgu Azji Południowo-wschodnie i Oceanii 31 października 2021 r. grupa starszych kobiet z plemienia Nawarddeken poluje na żółwie za pomocą narzędzi domowej roboty na rozlewiskach w pobliżu Gunbalanya, Ziemia Arnhem, Australia. Przez cały dzień znalazły zaledwie dwa żółwie, które są popularnym przysmakiem. Wkrótce trawa zostanie wypalona, by ułatwić polowanie. Rdzenni Australijczycy strategicznie wypalają ziemię w ramach praktyki znanej jako chłodne wypalanie, w której ogień rozprzestrzenia się powoli, wypala tylko podszycio, które przyczynia się do powstawania większych pożarów. Nawarddekenowie z Zachodniego Arnhem Landu w Australii praktykują kontrolowane wypalanie chłodne od dziesiątków tysięcy lat i postrzegają ogień jako narzędzie do zarządzania swoją ojczyzną o powierzchni 1,39 mln hektarów. Strażnicy Nawarddeken łączą tradycyjną wiedzę z nowoczesnymi technologiami, aby zapobiegać pożarom, zmniejszając tym samym ilość CO2, który podgrzewa klimat.
Zobacz wszystkie zdjęcia (24)

Teraz trochę pozytywów. Nowa formuła konkursu dużo więcej uwagi poświęca projektom długoterminowym, a także nowym formom reportażu. I choć tegoroczne zwycięskie projekty nie rzucają być może na kolana, toruje to drogę do szerszej promocji dużych projektów dokumentalnych i nowoczesnego reportażu multimedialnego. Szczególnie ciekawe perspektywy ma przed sobą właśnie kategoria Open Format, która powstała na kanwie często reorganizowanej na przestrzeni lat sekcji Digital Storytelling Contest i która wreszcie wydaje się mieć jakiś kształt, skupiając w sobie wszystkie projekty, nie dające się zamknąć w definicji klasycznego fotoreportażu.

World Press Photo 2022 - najlepsze projekty długoterminowe

fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Rijasolo Riva, The Zebu War, nagroda w okręgu afrykańskimPrzez dziesięciolecia ludność wiejska południowego i zachodniego Madagaskaru doświadczała przemocy i kradzieży zebu (cenionego bydła) przez grupy mężczyzn zwanych dahalo (co z grubsza tłumaczy się jako „bandyci”). Zebu są używane w formie posagu, rytuałach i są cenione za swoje mięso. Od lat 70. narastająca nierówność ekonomiczna i kryzys żywnościowy zaostrzyły problem, co zaowocowało często śmiertelnymi starciami między społecznościami wiejskimi i grupami dahalo. Interwencja rządu przeciwko kradzieży zebu była stanowcza - w 2014 roku Amnesty International oskarżyła krajowe siły bezpieczeństwa o masowe akty przemocy.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Senthil Kumaran, Boundaries: Human-Tiger Conflict, nagroda WPP w okręgu azjatyckimTygrysy bengalskie, których populacja szacowana jest na ok. 3000 osobników uznane są w Indiach za gatunek zagrożony. Rozwój upraw i miast zmniejsza ich naturalne siedliska, ograniczając jednocześnie obszar polowań. Utrzymanie tubylczch wiosek na obrzeżach rezerwatów zależy często od zwierząt gospodarskich i rolnictwa. Konflikt pojawia się, gdy tygrysy zabijają zwierzęta gospodarskie, a czasem także ludzi.
fot. Guillaume Hebraut, Ukraine Crisis, nagroda WPP w okręgu europejskimProjekt realizowany w latach 2013-2021 przygląda się długofalowym skutkom konfliktu w Ukrainie, które doprowadziły do obecnej wojny. Napięcia między wschodem a zachodem Ukrainy zaostrzyły się w 2014 r., kiedy wspierane przez Kreml siły zbrojne zajęły Półwysep Krymski, a separatyści we wschodnich regionach Doniecka i Ługańska ustanowili samozwańcze republiki ludowe (nie uznawane oficjalnie przez większość społeczności międzynarodowej).W lutym 2021 r. Rosja zaczęła umacniać siły zbrojne na granicach Ukrainy. W grudniu Władimir Putin wysunął szereg żądań w zakresie bezpieczeństwa, m.in. trwałego wykluczenia Ukrainy z członkostwa w NATO, co jeszcze bardziej zdestabilizowało sytuację. 21 lutego 2022 r. prezydent Putin formalnie uznał niepodległość Donieckiej Republiki Ludowej (DNR) i Ługańskiej Republiki Ludowej (LNR). Trzy dni później Rosja rozpoczęła otwartą inwazję na Ukrainę.
fot. Guillaume Hebraut, Ukraine Crisis, nagroda WPP w okręgu europejskimProjekt realizowany w latach 2013-2021 przygląda się długofalowym skutkom konfliktu w Ukrainie, które doprowadziły do obecnej wojny. Napięcia między wschodem a zachodem Ukrainy zaostrzyły się w 2014 r., kiedy wspierane przez Kreml siły zbrojne zajęły Półwysep Krymski, a separatyści we wschodnich regionach Doniecka i Ługańska ustanowili samozwańcze republiki ludowe (nie uznawane oficjalnie przez większość społeczności międzynarodowej).W lutym 2021 r. Rosja zaczęła umacniać siły zbrojne na granicach Ukrainy. W grudniu Władimir Putin wysunął szereg żądań w zakresie bezpieczeństwa, m.in. trwałego wykluczenia Ukrainy z członkostwa w NATO, co jeszcze bardziej zdestabilizowało sytuację. 21 lutego 2022 r. prezydent Putin formalnie uznał niepodległość Donieckiej Republiki Ludowej (DNR) i Ługańskiej Republiki Ludowej (LNR). Trzy dni później Rosja rozpoczęła otwartą inwazję na Ukrainę.
fot. Guillaume Hebraut, Ukraine Crisis, nagroda WPP w okręgu europejskimProjekt realizowany w latach 2013-2021 przygląda się długofalowym skutkom konfliktu w Ukrainie, które doprowadziły do obecnej wojny. Napięcia między wschodem a zachodem Ukrainy zaostrzyły się w 2014 r., kiedy wspierane przez Kreml siły zbrojne zajęły Półwysep Krymski, a separatyści we wschodnich regionach Doniecka i Ługańska ustanowili samozwańcze republiki ludowe (nie uznawane oficjalnie przez większość społeczności międzynarodowej).W lutym 2021 r. Rosja zaczęła umacniać siły zbrojne na granicach Ukrainy. W grudniu Władimir Putin wysunął szereg żądań w zakresie bezpieczeństwa, m.in. trwałego wykluczenia Ukrainy z członkostwa w NATO, co jeszcze bardziej zdestabilizowało sytuację. 21 lutego 2022 r. prezydent Putin formalnie uznał niepodległość Donieckiej Republiki Ludowej (DNR) i Ługańskiej Republiki Ludowej (LNR). Trzy dni później Rosja rozpoczęła otwartą inwazję na Ukrainę.
fot. Guillaume Hebraut, Ukraine Crisis, nagroda WPP w okręgu europejskimProjekt realizowany w latach 2013-2021 przygląda się długofalowym skutkom konfliktu w Ukrainie, które doprowadziły do obecnej wojny. Napięcia między wschodem a zachodem Ukrainy zaostrzyły się w 2014 r., kiedy wspierane przez Kreml siły zbrojne zajęły Półwysep Krymski, a separatyści we wschodnich regionach Doniecka i Ługańska ustanowili samozwańcze republiki ludowe (nie uznawane oficjalnie przez większość społeczności międzynarodowej).W lutym 2021 r. Rosja zaczęła umacniać siły zbrojne na granicach Ukrainy. W grudniu Władimir Putin wysunął szereg żądań w zakresie bezpieczeństwa, m.in. trwałego wykluczenia Ukrainy z członkostwa w NATO, co jeszcze bardziej zdestabilizowało sytuację. 21 lutego 2022 r. prezydent Putin formalnie uznał niepodległość Donieckiej Republiki Ludowej (DNR) i Ługańskiej Republiki Ludowej (LNR). Trzy dni później Rosja rozpoczęła otwartą inwazję na Ukrainę.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Louie Palu, Political Year Zero, nagroda WPP w okręgu północnoamerykańskimOstatni rok prezydentury Donalda Trumpa w USA to czas rosnącej polaryzacji społeczeństwa, niepokojów i szerzenia dezinformacji w mediach. Od początku kampanii prezydenckiem z 2020 r. prezydent Trump fałszywie oskarżał kandydatów Demokratów o sabotaż i działania wywrotowe. Niepokoje wśród jego zwolenników przerodziły się w powstanie, którego kulminacją był atak na Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. W styczniu Trump został oskarżony o podżeganie do powstania. Finalnie oskarżenie oddalił senat.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Lalo de Almeida, Amazonian Dystopia, nagroda WPP w okręgu południowoamerykańskimLas deszczowy Amazonii jest zagrożony przez wylesianie, górnictwo, rozwój infrastruktury i eksploatację zasobów naturalnych - procesy, które nabierają tempa w ramach regresywnej polityki prezydenta Jaira Bolsonaro. Od 2019 roku dewastacja brazylijskiej Amazonii przebiega w najszybszym tempie od dekady. Obszar o niezwykłej różnorodności biologicznej jest domem dla ponad 350 różnych rdzennych grup etnicznych. Eksploatacja Amazonii ma szereg skutków społecznych, szczególnie dla tubylców, którzy zmuszeni są radzić sobie z degradacją swojego środowiska i zmianą stylu życia.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
fot. Abriansyah Liberto, Haze, nagroda WPP w okręgu południowo-wschodniej Azji i OceaniiW ostatnich latach Indonezja była świadkiem dużych pożarów. Powstały przy ich okazji dym (mgła), ma negatywny wpływ na zdrowie ludzi - zawiera drobne cząstki, które mogą wnikać głęboko w płuca.Susze ułatwiają wzniecanie kontrolowanych pożarów w celu oczyszczenia gruntów pod rolnictwo, ale także sprzyjają przypadkowemu zaprószeniu ognia. Indonezja jest największym na świecie producentem oleju palmowego, a oczyszczanie gruntów na skalę przemysłową ogromnie zwiększyło ryzyko pożarów. Od początku zbierania danych w 1990 r. kraj stracił około jednej czwartej powierzchni leśnej.
Zobacz wszystkie zdjęcia (44)
 

World Press Photo 2022 - najlepsze projekty Open Format

fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Egipt, 1 października 2020 r. Seliman prowadzi wraz z kuzynami ekologiczny domek w dolinie. Z powodu COVID-19 było mniej gości, więc Seliman skupił się na rodzinnym ogrodzie. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Zdjęcie Nadii (20 lat), wyhaftowane przez nią i jej kuzynkę Mariam (19 lat), w Świętej Katarzynie na Południowym Synaju w Egipcie, 8 grudnia 2019 r. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Wiersz Selimana Abdela Rahmana:O dolino, twoja miłość jest domem dla radości duszyIlekroć cię widzę, serce mi rośnie Przychodzę do ciebie z tęsknotą pełną bólu Moja dusza wraca do mnie, gdy zbliżam się do twego terenu. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Kaktus Kabat (Zilla spinosa) w Świętej Katarzynie, południowy Synaj, Egipt, 17 stycznia 2021 r. Matki karmiące piersią używają kwaśnego w smaku płynu znajdującego się w łodygach rośliny, aby odstawić od piersi swoje dzieci. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Droga Mleczna widoczna jest nad wioską Sheikh Awad w nocy 7 kwietnia 2017 r. Beduini od dawna używali gwiazd do orientacji podczas podróży przez pustynię. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Seliman ciągnie plandekę, aby wysuszyć swoje zbiory roślin w Świętej Katarzynie na południowym Synaju w Egipcie, 1 października 2020 r. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Hajja Oum Mohamed (53 lata), która wyhaftowała swój własny portret, w swoim ogrodzie w dolinie Gharba, Synaj Południowy, Egipt, 7 kwietnia 2017 r. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Rehab Eldalil, z cyklu The Longing of the Stranger Whose Path Has Been Broken Mahmoud stoi w swoim domu w Świętej Katarzynie, na południowym Synaju, w Egipcie, 2 kwietnia 2019 r. Nora, kuzynka Mahmuda, wyhaftowała jego portret. Beduini zamieszkują półwysep Synaj od wieków i od dawna spotykają się z dyskryminacją. Nadal uważa się, że byli kolaborantami podczas izraelskiej okupacji Synaju w latach 1967-1982, kiedy to pozostali, by chronić swoją ziemię. Kobiety beduińskie są także źle przedstawiane i stereotypowo traktowane w egipskich mediach. W ramach projektu, który podważa te stereotypy, portrety kobiet z tej społeczności, wydrukowane na tkaninie, zostały wyhaftowane przez nie same, a mężczyźni z tej społeczności dodali odręcznie napisane wiersze. Fotografka jest aktywistką i od 15 lat aktywnie działa na rzecz tej społeczności.
fot. Kosuke Okahara, z cyklu Blue Affair Blue Affair to kontemplacyjny, eksperymentalny film dokumentalny oparty na doświadczeniach fotografa związanych z wizytą w Koza (oficjalnie Okinawa City) w Japonii oraz na tym, jak miejsca i ludzie powracają do niego w snach. Dokument oparty jest na tych snach i składa się z nieruchomych obrazów wykonanych przez Okaharę w ciągu trzech lat, a narrację do niego prowadzi fotograf. Film bada, w jaki sposób wspomnienia przenikają do snów, i zachęca nas o ponowne rozważenie relacji między snami a rzeczywistością.
fot. Kosuke Okahara, z cyklu Blue Affair Blue Affair to kontemplacyjny, eksperymentalny film dokumentalny oparty na doświadczeniach fotografa związanych z wizytą w Koza (oficjalnie Okinawa City) w Japonii oraz na tym, jak miejsca i ludzie powracają do niego w snach. Dokument oparty jest na tych snach i składa się z nieruchomych obrazów wykonanych przez Okaharę w ciągu trzech lat, a narrację do niego prowadzi fotograf. Film bada, w jaki sposób wspomnienia przenikają do snów, i zachęca nas o ponowne rozważenie relacji między snami a rzeczywistością.
fot. Kosuke Okahara, z cyklu Blue Affair Blue Affair to kontemplacyjny, eksperymentalny film dokumentalny oparty na doświadczeniach fotografa związanych z wizytą w Koza (oficjalnie Okinawa City) w Japonii oraz na tym, jak miejsca i ludzie powracają do niego w snach. Dokument oparty jest na tych snach i składa się z nieruchomych obrazów wykonanych przez Okaharę w ciągu trzech lat, a narrację do niego prowadzi fotograf. Film bada, w jaki sposób wspomnienia przenikają do snów, i zachęca nas o ponowne rozważenie relacji między snami a rzeczywistością.
fot. Kosuke Okahara, z cyklu Blue Affair Blue Affair to kontemplacyjny, eksperymentalny film dokumentalny oparty na doświadczeniach fotografa związanych z wizytą w Koza (oficjalnie Okinawa City) w Japonii oraz na tym, jak miejsca i ludzie powracają do niego w snach. Dokument oparty jest na tych snach i składa się z nieruchomych obrazów wykonanych przez Okaharę w ciągu trzech lat, a narrację do niego prowadzi fotograf. Film bada, w jaki sposób wspomnienia przenikają do snów, i zachęca nas o ponowne rozważenie relacji między snami a rzeczywistością.
fot. Kosuke Okahara, z cyklu Blue Affair Blue Affair to kontemplacyjny, eksperymentalny film dokumentalny oparty na doświadczeniach fotografa związanych z wizytą w Koza (oficjalnie Okinawa City) w Japonii oraz na tym, jak miejsca i ludzie powracają do niego w snach. Dokument oparty jest na tych snach i składa się z nieruchomych obrazów wykonanych przez Okaharę w ciągu trzech lat, a narrację do niego prowadzi fotograf. Film bada, w jaki sposób wspomnienia przenikają do snów, i zachęca nas o ponowne rozważenie relacji między snami a rzeczywistością.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Jonas Bendiksen, z cyklu The Book of Veles The Book of Veles zostało opublikowane w kwietniu 2021 r. jako projekt dokumentalny dotyczący produkcji fake newsów w Veles, prowincjonalnym mieście w północnej Macedonii, które w 2016 r. pojawiło się na mapie świata jako epicentrum produkcji fake newsów. Sześć miesięcy po opublikowaniu projektu Bendiksen ujawnił, że jest to oszustwo. Wszyscy przedstawieni ludzie to komputerowo wygenerowane modele 3D. Tła obrazów zostały wykonane poprzez sfotografowanie pustych przestrzeni w Veles, a następnie przekształcone w przestrzenie 3D. Fotografiom towarzyszy esej o długości 5000 słów, wygenerowany przez sztuczną inteligencję przy użyciu GPT-2, systemu do tworzenia tekstu, który został przeszkolony na milionach istniejących stron internetowych. Bendiksen wprowadził do systemu artykuły z anglojęzycznych mediów na temat branży fake newsów w Veles oraz prawdziwe cytaty osób, które były zaangażowane w produkcję fake newsów, a następnie wybrał tekst z materiału wyjściowego. Projekt stawia pytanie o łatwość, z jaką fake newsy mogą być produkowane, rozpowszechniane i uwierzytelniane.
fot. Yael Martínez, z cyklu The Flower of Time: Guerrero’s Red Mountain Starszy Mistek na Cerro de la Garza w Guerrero, Meksyk, 31 grudnia 2021 r. Każdego roku, 31 grudnia, Mistekowie wspinają się na wzgórze, aby odprawić rytuały upamiętniające koniec i początek cyklu życia. Meksyk jest trzecim co do wielkości producentem opium na świecie, a połowa jego produkcji pochodzi z drugiego najbiedniejszego stanu - Guerrero. Gospodarka narkotykowa zmieniła strukturę społeczną społeczności rolniczych, w większości rdzennych mieszkańców, dla których uprawa maku stała się sposobem na przetrwanie. Fotograf umieścił na zdjęciach zarysowania i ukłucia szpilek, aby przedstawić traumę i zadrapania maku podczas pozyskiwania opium, natomiast kolor czerwony symbolizuje przemoc narkotykową i krew, ale także życie.
fot. Yael Martínez, z cyklu The Flower of Time: Guerrero’s Red Mountain 31 grudnia 2021 r. na świętym wzgórzu w Guerrero w Meksyku społeczność Misteków odprawia rytuał upamiętniający koniec i początek cyklu życia. Te święte wzgórza są otoczone polami maku. Rosnąca przemoc narkotykowa doprowadziła do tego, że społeczności zbroją się, aby bronić swoich terytoriów, a dzieci również przyłączają się do tych działań. Meksyk jest trzecim co do wielkości producentem opium na świecie, a połowa jego produkcji pochodzi z drugiego najbiedniejszego stanu - Guerrero. Gospodarka narkotykowa zmieniła strukturę społeczną społeczności rolniczych, w większości rdzennych mieszkańców, dla których uprawa maku stała się sposobem na przetrwanie. Fotograf umieścił na zdjęciach zarysowania i ukłucia szpilek, aby przedstawić traumę i zadrapania maku podczas pozyskiwania opium, natomiast kolor czerwony symbolizuje przemoc narkotykową i krew, ale także życie.
fot. Yael Martínez, z cyklu The Flower of Time: Guerrero’s Red Mountain Mężczyzna spogląda na wzgórze w Cochoapa el Grande, Guerrero, Meksyk, 2 lutego 2021 r. Cochoapa el Grande jest zarówno głównym producentem maku, jak i jedną z najbiedniejszych gmin w Meksyku. Meksyk jest trzecim co do wielkości producentem opium na świecie, a połowa jego produkcji pochodzi z drugiego najbiedniejszego stanu - Guerrero. Gospodarka narkotykowa zmieniła strukturę społeczną społeczności rolniczych, w większości rdzennych mieszkańców, dla których uprawa maku stała się sposobem na przetrwanie. Fotograf umieścił na zdjęciach zarysowania i ukłucia szpilek, aby przedstawić traumę i zadrapania maku podczas pozyskiwania opium, natomiast kolor czerwony symbolizuje przemoc narkotykową i krew, ale także życie.
fot. Yael Martínez, z cyklu The Flower of Time: Guerrero’s Red Mountain Ofiara ze zwierzęcia w Cochoapa el Grande, Guerrero, Meksyk, 9 lutego 2021 r. Rdzenne społeczności w Guerrero nadal odprawiają przedhiszpańskie ceremonie, w których krew i deszcz są postrzegane jako święte. Meksyk jest trzecim co do wielkości producentem opium na świecie, a połowa jego produkcji pochodzi z drugiego najbiedniejszego stanu - Guerrero. Gospodarka narkotykowa zmieniła strukturę społeczną społeczności rolniczych, w większości rdzennych mieszkańców, dla których uprawa maku stała się sposobem na przetrwanie. Fotograf umieścił na zdjęciach zarysowania i ukłucia szpilek, aby przedstawić traumę i zadrapania maku podczas pozyskiwania opium, natomiast kolor czerwony symbolizuje przemoc narkotykową i krew, ale także życie.
fot. Yael Martínez, z cyklu The Flower of Time: Guerrero’s Red Mountain Młody mężczyzna w Malinaltepec, Guerrero, Meksyk, 10 lutego 2021 roku. Mieszka w społeczności, w której uprawia się mak. Meksyk jest trzecim co do wielkości producentem opium na świecie, a połowa jego produkcji pochodzi z drugiego najbiedniejszego stanu - Guerrero. Gospodarka narkotykowa zmieniła strukturę społeczną społeczności rolniczych, w większości rdzennych mieszkańców, dla których uprawa maku stała się sposobem na przetrwanie. Fotograf umieścił na zdjęciach zarysowania i ukłucia szpilek, aby przedstawić traumę i zadrapania maku podczas pozyskiwania opium, natomiast kolor czerwony symbolizuje przemoc narkotykową i krew, ale także życie.
fot. Yael Martínez, z cyklu The Flower of Time: Guerrero’s Red Mountain Mak w Acatepec, Guerrero, Meksyk, 13 grudnia 2020 r. Wyekstrahowana z maku guma opiumowa jest przerabiana w Meksyku na heroinę, a następnie transportowana do USA i Kanady. Meksyk jest trzecim co do wielkości producentem opium na świecie, a połowa jego produkcji pochodzi z drugiego najbiedniejszego stanu - Guerrero. Gospodarka narkotykowa zmieniła strukturę społeczną społeczności rolniczych, w większości rdzennych mieszkańców, dla których uprawa maku stała się sposobem na przetrwanie. Fotograf umieścił na zdjęciach zarysowania i ukłucia szpilek, aby przedstawić traumę i zadrapania maku podczas pozyskiwania opium, natomiast kolor czerwony symbolizuje przemoc narkotykową i krew, ale także życie.
fot. Isadora Romero, z cyklu Blood is a Seed Blood is a Seed (Krew jest nasieniem) porusza kwestię znikania nasion, przymusowej migracji, kolonizacji i związanej z tym utraty wiedzy przodków. Film składa się z fotografii cyfrowych i analogowych, z których część została wykonana na formacie 35 mm, a następnie narysowana przez ojca Romero. Podczas podróży do wioski swoich przodków w Une, Cundinamarca w Kolumbii, Romero odkrywa zapomniane wspomnienia o ziemi i uprawach oraz dowiaduje się o swoim dziadku i prababce, którzy byli strażnikami nasion i uprawiali kilka odmian ziemniaków, z których tylko dwie w większości nadal istnieją.
fot. Isadora Romero, z cyklu Blood is a Seed Blood is a Seed (Krew jest nasieniem) porusza kwestię znikania nasion, przymusowej migracji, kolonizacji i związanej z tym utraty wiedzy przodków. Film składa się z fotografii cyfrowych i analogowych, z których część została wykonana na formacie 35 mm, a następnie narysowana przez ojca Romero. Podczas podróży do wioski swoich przodków w Une, Cundinamarca w Kolumbii, Romero odkrywa zapomniane wspomnienia o ziemi i uprawach oraz dowiaduje się o swoim dziadku i prababce, którzy byli strażnikami nasion i uprawiali kilka odmian ziemniaków, z których tylko dwie w większości nadal istnieją.
fot. Isadora Romero, z cyklu Blood is a Seed Blood is a Seed (Krew jest nasieniem) porusza kwestię znikania nasion, przymusowej migracji, kolonizacji i związanej z tym utraty wiedzy przodków. Film składa się z fotografii cyfrowych i analogowych, z których część została wykonana na formacie 35 mm, a następnie narysowana przez ojca Romero. Podczas podróży do wioski swoich przodków w Une, Cundinamarca w Kolumbii, Romero odkrywa zapomniane wspomnienia o ziemi i uprawach oraz dowiaduje się o swoim dziadku i prababce, którzy byli strażnikami nasion i uprawiali kilka odmian ziemniaków, z których tylko dwie w większości nadal istnieją.
fot. Isadora Romero, z cyklu Blood is a Seed Blood is a Seed (Krew jest nasieniem) porusza kwestię znikania nasion, przymusowej migracji, kolonizacji i związanej z tym utraty wiedzy przodków. Film składa się z fotografii cyfrowych i analogowych, z których część została wykonana na formacie 35 mm, a następnie narysowana przez ojca Romero. Podczas podróży do wioski swoich przodków w Une, Cundinamarca w Kolumbii, Romero odkrywa zapomniane wspomnienia o ziemi i uprawach oraz dowiaduje się o swoim dziadku i prababce, którzy byli strażnikami nasion i uprawiali kilka odmian ziemniaków, z których tylko dwie w większości nadal istnieją.
fot. Isadora Romero, z cyklu Blood is a Seed Blood is a Seed (Krew jest nasieniem) porusza kwestię znikania nasion, przymusowej migracji, kolonizacji i związanej z tym utraty wiedzy przodków. Film składa się z fotografii cyfrowych i analogowych, z których część została wykonana na formacie 35 mm, a następnie narysowana przez ojca Romero. Podczas podróży do wioski swoich przodków w Une, Cundinamarca w Kolumbii, Romero odkrywa zapomniane wspomnienia o ziemi i uprawach oraz dowiaduje się o swoim dziadku i prababce, którzy byli strażnikami nasion i uprawiali kilka odmian ziemniaków, z których tylko dwie w większości nadal istnieją.
fot. Charinthorn Rachurutchata, z cyklu The Will to Remember Archiwalne zdjęcie masakry z 6 października 1976 r. w Bangkoku, Tajlandia. Thongchai Winichakul, przywódca studentów w czasie masakry, relacjonuje, że widział ludzi leżących na ziemi, nie zdając sobie sprawy, że niektórzy z nich nie żyją. W projekcie zestawiono archiwalne zdjęcia masakry studentów na Uniwersytecie Thammasat w Bangkoku z 6 października 1976 r. z fotografiami, które Rachurutchata wykonał podczas protestów w Tajlandii w latach 2020-2022, aby zrozumieć przyczyny współczesnych protestów. Fotograf naśladuje japońską sztukę kintsugi, rozdzierając zdjęcia, a następnie naprawiając je lakierem i sproszkowanym złotem. Rachurutchata wykorzystuje kintsugi, by symbolizować przemianę traumy w nadzieję na lepszą przyszłość.
fot. Charinthorn Rachurutchata, z cyklu The Will to Remember Archiwalne zdjęcie masakry z 6 października 1976 r. w Bangkoku, Tajlandia. W projekcie zestawiono archiwalne zdjęcia masakry studentów na Uniwersytecie Thammasat w Bangkoku z 6 października 1976 r. z fotografiami, które Rachurutchata wykonał podczas protestów w Tajlandii w latach 2020-2022, aby zrozumieć przyczyny współczesnych protestów. Fotograf naśladuje japońską sztukę kintsugi, rozdzierając zdjęcia, a następnie naprawiając je lakierem i sproszkowanym złotem. Rachurutchata wykorzystuje kintsugi, by symbolizować przemianę traumy w nadzieję na lepszą przyszłość.
fot. Charinthorn Rachurutchata, z cyklu The Will to Remember Zdjęcie Wimonwana Rungthongbaisuri, jednego ze studentów zabitych podczas masakry 6 października 1976 r., w rzece Chao Phraya. Wielu studentów zostało zmuszonych do wycofania się do rzeki i przepłynięcia jej. Niektórzy studenci zostali zastrzeleni w rzece przez łodzie policyjne, inni utonęli. W projekcie zestawiono archiwalne zdjęcia masakry studentów na Uniwersytecie Thammasat w Bangkoku z 6 października 1976 r. z fotografiami, które Rachurutchata wykonał podczas protestów w Tajlandii w latach 2020-2022, aby zrozumieć przyczyny współczesnych protestów. Fotograf naśladuje japońską sztukę kintsugi, rozdzierając zdjęcia, a następnie naprawiając je lakierem i sproszkowanym złotem. Rachurutchata wykorzystuje kintsugi, by symbolizować przemianę traumy w nadzieję na lepszą przyszłość.
fot. Charinthorn Rachurutchata, z cyklu The Will to Remember 15 października 2020 r. w Bangkoku (Tajlandia) protestujący wykonują salut z trzech palców, spopularyzowany przez filmy z serii Igrzyska śmierci. Symbole popkultury stały się ważnym nośnikiem protestów. W projekcie zestawiono archiwalne zdjęcia masakry studentów na Uniwersytecie Thammasat w Bangkoku z 6 października 1976 r. z fotografiami, które Rachurutchata wykonał podczas protestów w Tajlandii w latach 2020-2022, aby zrozumieć przyczyny współczesnych protestów. Fotograf naśladuje japońską sztukę kintsugi, rozdzierając zdjęcia, a następnie naprawiając je lakierem i sproszkowanym złotem. Rachurutchata wykorzystuje kintsugi, by symbolizować przemianę traumy w nadzieję na lepszą przyszłość.
fot. Charinthorn Rachurutchata, z cyklu The Will to Remember Nogi policjantów podczas protestu w Bangkoku, Tajlandia, 6 października 2020 r. Według fotografa złote blizny na zdjęciach symbolizują odporność na tłumienie wiedzy i możliwość piękniejszej przyszłości. W projekcie zestawiono archiwalne zdjęcia masakry studentów na Uniwersytecie Thammasat w Bangkoku z 6 października 1976 r. z fotografiami, które Rachurutchata wykonał podczas protestów w Tajlandii w latach 2020-2022, aby zrozumieć przyczyny współczesnych protestów. Fotograf naśladuje japońską sztukę kintsugi, rozdzierając zdjęcia, a następnie naprawiając je lakierem i sproszkowanym złotem. Rachurutchata wykorzystuje kintsugi, by symbolizować przemianę traumy w nadzieję na lepszą przyszłość.
fot. Charinthorn Rachurutchata, z cyklu The Will to Remember Student trzeciego roku Uniwersytetu Thammasat bierze udział w proteście prodemokratycznym w Bangkoku, Tajlandia. W projekcie zestawiono archiwalne zdjęcia masakry studentów na Uniwersytecie Thammasat w Bangkoku z 6 października 1976 r. z fotografiami, które Rachurutchata wykonał podczas protestów w Tajlandii w latach 2020-2022, aby zrozumieć przyczyny współczesnych protestów. Fotograf naśladuje japońską sztukę kintsugi, rozdzierając zdjęcia, a następnie naprawiając je lakierem i sproszkowanym złotem. Rachurutchata wykorzystuje kintsugi, by symbolizować przemianę traumy w nadzieję na lepszą przyszłość.
Zobacz wszystkie zdjęcia (38)
 

 

World Press Photo 2021 - o konkursie

Organizowany od 1955 roku konkurs World Press Photo przez lata urósł do rangi najważniejszego cyklicznego wydarzenia prezentującego najważniejsze zdjęcia prasowe i tematy, które zajmowały pierwsze strony wydawnictw na całym świecie. Od 2018 wprowadzono drugie, równoważne z nagrodą World Press Photo of the Year wyróżnienie, przyznawane cyklom fotograficznym. Oprócz tego, z wydarzenia wydzielona została sekcja Digital Storytelling Contest, która prezentuje najciekawsze projekty multimedialne i dokumenty wideo w ramach osobnego konkursu. W 2021 konkurs przeszedł gruntowną reorganizację, rezygnując z kategorii i dzieląc całe wydarzenie na 6 regionów.

Więcej o aktualnej edycji konkursu dowiecie się pod adresem worldpressphoto.org.

Skopiuj link
Link skopiowano!

Autor: Maciej Luśtyk

Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Tłumacz i fotograf, codziennie selekcjonuje dla Was porcję najciekawszych newsów ze świata fotografii. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem. Prywatnie niespełniony snowboardzista i spełniony tata.

Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Galerie
Fotograficzne nagrody Pulitzera przyznane (2022)
Fotograficzne nagrody Pulitzera przyznane (2022)
W tym roku nagrody Pultizera przyznano zespołom fotograficznym agencji Reuters i Getty Images oraz Marcusowi Yamowi z LA Times. Tematy przewodnie to pandemia,...
13
Sony World Photography Awards 2022 - zobaczcie zwycięskie zdjęcia
Sony World Photography Awards 2022 - zobaczcie zwycięskie zdjęcia
World Photography Organisation ogłosiło zwycięzców prestiżowego konkursu SWPA 2022. Oto najlepsze zdjęcia z kategorii profesjonalnej, otwartej i...
29
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
Poznaliśmy ostateczne wyniki tegorocznej, odmienionej edycji konkursu World Press Photo. Oto 4 projekty, które zdobyły główne nagrody WPP 2022.
37
Więcej z tagiem: World Press Photo
World Press Photo jest już zupełnie inne. Ale czy to zmiana na gorsze? [PODCAST]
Podcast
World Press Photo jest już zupełnie inne. Ale czy to zmiana na gorsze? [PODCAST]
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
Galerie
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
Ostatni dzień zgłoszeń do World Press Photo 2022
Wydarzenia
Ostatni dzień zgłoszeń do World Press Photo 2022
World Press Photo zmieni się nie do poznania - kultowy konkurs rozbity na regiony i bez kategorii
Branża
World Press Photo zmieni się nie do poznania - kultowy konkurs rozbity na regiony i bez kategorii
Aparaty, którymi zrobiono zdjęcia nagrodzone w World Press Photo 2021. Na pierwszym miejscu 9-letnie body
Branża
Aparaty, którymi zrobiono zdjęcia nagrodzone w World Press Photo 2021. Na pierwszym miejscu 9-letnie body
World Press Photo 2021 rozstrzygnięte! Zobacz Zdjęcie i Reportaż Roku
Galerie
World Press Photo 2021 rozstrzygnięte! Zobacz Zdjęcie i Reportaż Roku
Powiązane artykuły
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
Polecamy
Sony FE 24-70 mm f/2.8 GM II - test obiektywu
Sony FE 24-70 mm f/2.8 GM II - test obiektywu
Najtańsze aparaty pełnoklatkowe - poradnik zakupowy [LATO 2021]
Najtańsze aparaty pełnoklatkowe - poradnik zakupowy [LATO 2021]
PODCAST