0
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

World Press Photo 2021 - najlepsze zdjęcia prasowe roku

Poznaliśmy finalistów najważniejszego konkursu fotografii prasowej na świecie. W tym roku na ostatnim etapie znalazło się aż trzech Polaków. Zobaczcie wszystkie finałowe zdjęcia wraz z opisami.

Autor: Maciej Luśtyk

10 Marzec 2021
Artykuł na: 6-9 minut

Konkurs World Press Photo co roku prezentuje fantastyczną galerię zdjęć reportażowych z całego świata i ukazuje przekrój najważniejszych wydarzeń, które niejednokrotnie umykają lokalnym komentatorom. Niedawno konkurs przeszedł szereg zmian. Najważniejszą jest nadanie większej rangi cyklom fotograficznym, które teraz rywalizują o nagrodę równoważną ze zdjęciem roku. Podobnie traktowane są także multimedialne projekty interaktywne i reportaże wideo. Od edycji na rok 2020 World Press Photo Ogranisation przyznaje w sumie 4 główne wyróżnienia które wyczerpywać mają temat różnych aspektów i rodzajów fotoreportażu.

Ostatnia, 64. edycja elitarnego konkursu przyciągnęła w sumie ponad 4,3 tys. zawodowych fotografów, którzy zgłosili łącznie ponad 74 tys. zdjęć. Mimo pandemii udało się pod tym względem przebić zeszłoroczną edycję. Wśród nominowanych do najważniejszych wyróżnień znalazły się: 3 cykle fotograficzne, 6 zdjęć pojedynczych, 3 projekty multimedialne oraz 3 filmy.

SONY A7S III + CASHBACK 1500 zł
17 795 zł
SONY A7 IV + CASHBACK 1500 zł
12 495 zł
Sony ZV-E1 + OFERTA SPECJALNA
12 999 zł
CANON EOS R5 - 3 LATA GWARANCJI
16 999 zł
CANON EOS R6 MARK II + CASHBACK 1000 zł
12 999 zł

Zdjęcia nominowane do World Press Photo of the Year 2021

fot. Evelyn Hockstein, USA, Lincoln Emancipation Memorial Debate / World Press Photo 2021Pomnik Emancypacji przedstawia Lincolna trzymającego w jednej ręce Proklamację Emancypacji, a drugą nad głową Czarnego mężczyzny w przepasce na biodrach, klęczącego u jego stóp. Krytycy twierdzą, że posąg jest poniżający w przedstawieniu czarnoskórych Amerykanów i nie oddaje sprawiedliwości roli, jaką odegrali oni w ich własnym wyzwoleniu.Zdaniem innych jest to pozytywny obraz wyzwolenia ludzi z kajdan niewoli, a usunięcie takich pomników może oznaczać wymazanie historii. Dążenie do usunięcia posągu nastąpiło pośród fali wezwań do zdjęcia pomników generałów konfederatów w całym kraju, co w dużej mierze zostało przyjęte z zadowoleniem przez działaczy ruchu Black Lives Matter (BLM), którzy postrzegają Konfederację i inne tego typu pomniki jako przypomnienie opresyjnej historii.Urzędnicy wznieśli bariery wokół Pomnika Wyzwolenia przed demonstracjami. Mieszkańcy umieścili na płocie notatki wyrażające swoje poglądy, a 25 czerwca pod pomnikiem zebrało się około 100 osób, spierając się o to, kto ma razję. W lutym 2021 kongresmen Eleanor Holmes Norton ponownie przedstawiła w Kongresie USA ustawę nakazującą usunięcie pomnika i przewiezienie go do muzeum.
fot. Valery Melnikov, Rosja, Leaving Home in Nagorno-Karabakh / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Mads Nissen, Dania, The First Embrace / World Press Photo 2021To był pierwszy uścisk, który Rosa otrzymała od pięciu miesięcy. W marcu domy opieki w całym kraju zamknęły swoje drzwi dla odwiedzających w wyniku pandemii COVID-19, uniemożliwiając milionom Brazylijczyków zobaczenie swoich krewnych. Opiekunom nakazano utrzymywać kontakt fizyczny z osobami postronnymi do absolutnego minimum. W Viva Bem prosty wynalazek „Zasłona uścisku” pozwolił ludziom ponownie się przytulić.Nowy koronawirus pojawił się po raz pierwszy w Wuhan w Chinach pod koniec 2019 roku, a od stycznia 2020 roku zaczął rozprzestrzeniać się na całym świecie. 11 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła wybuch COVID-19 pandemią. Choroba - przenoszona głównie przez bliski kontakt, kropelki oddechowe i aerozole - może być śmiertelna, a osoby w wieku powyżej 70 lat są jedną z grup uważanych za najbardziej narażone na infekcję.Prezydent Brazylii Jair Bolsonaro odrzucił twierdzenia o powadze pandemii i niebezpieczeństwie, jakie stwarza wirus, podważał środki kwarantanny przyjęte na szczeblu stanowym i zachęcał Brazylijczyków do dalszych działań na rzecz utrzymania gospodarki. Brazylia zakończyła rok 2020 jednym z najgorszych na świecie rekordów w walce z wirusem, z około 7,7 miliona zgłoszonych przypadków i 195000 zgonów.
fot. Oleg Ponomarev, Rosja, The Transition: Ignat / World Press Photo 2021Ignat otworzył się przed psychologiem na temat swojej tożsamości płciowej, ale poprosił o zachowanie tego w tajemnicy. Dowiedziała się cała szkoła, a obelgi i upokorzenia stały się chlebem powszednim.Wiele osób LGBTQ+ mieszkających w Rosji musi ukrywać swoją orientację z powodu stygmatyzacji. Nowelizacja rosyjskiej konstytucji dokonana w lipcu 2020 r. stanowi, że małżeństwo jest związkiem mężczyzny i kobiety, bez innych możliwości. Wcześniej, zgodnie z rosyjskim prawem, osoby transpłciowe mogły zmienić swoją prawną płeć, ale obecnie poprawka zakazuje zmiany płci podanej w akcie urodzenia. To skutecznie zakazuje małżeństwa z osobą transpłciową. Oznacza to również, że osoby transpłciowe stają przed bardzo specyficznymi wyzwaniami, w przypadku dostępu do dóbr ekonomicznych, społecznych i kulturowych, ponieważ ich płeć nie jest prawnie uznawana. Powoduje to, że osoby transpłciowe nie mają dostępu do usług zdrowotnych lub oficjalnego wsparcia przeciwko dyskryminacji.
fot. Luis Tato, Hiszpania, Fighting Locust Invasion in East Africa / World Press Photo 2021Na początku 2020 roku Kenia doświadczyła największej inwazji szarańczy pustynnej od 70 lat. Szarańcza mnożyła się i atakowała nowe obszary w poszukiwaniu pożywienia, docierając do Kenii i rozprzestrzeniając się po innych krajach wschodniej Afryki.Szarańcza pustynna, Gregaria Schistocerca, jest potencjalnie najbardziej niszczycielską ze wszystkich szarańczy, ponieważ roje mogą szybko latać na duże odległości, pokonując do 150 kilometrów dziennie. Pojedynczy rój może zawierać od 40 do 80 milionów osobników na kilometr kwadratowy. Każda szarańcza może każdego dnia zjeść rośliny o wadze swojego ciała - rój wielkości Paryża mógłby w ciągu jednego dnia zjeść taką samą ilość pożywienia, jak połowa populacji Francji.Jeszcze przed epidemią prawie 20 milionów ludzi stanęło w obliczu głodu w regionie Afryki Wschodniej, z powodu okresowych susz i powodzi. Z kolei ograniczenia dotyczące COVID-19 w regionie spowolniły wysiłki w walce z plagą, ponieważ łańcuchy dostaw pestycydów zostały zakłócone.
fot. Lorenzo Tugnoli, Włochy, Injured Man After Port Explosion in Beirut / World Press Photo 20214 sierpnia 2021 roku około godziny 18:00 potężna eksplozja spowodowana przez ponad 2750 ton azotanu amonu wstrząsnęła stolicą Libanu, Bejrutem. Mieszanka wybuchowa była przechowywana w magazynie w porcie. W promieniu kilometra od magazynu mieszkało około 100 000 osób. Wybuch, którego siła mierzyła 3,3 w skali Richtera, uszkodził lub zniszczył około 6000 budynków, zabił co najmniej 190 osób, zranił kolejnych 6000 i wysiedlił aż 300000.Azotan amonu pochodził ze statku, który został skonfiskowany w 2012 r. za nieuiszczenie opłat portowych i najwyraźniej porzucony przez właściciela. Celnicy co najmniej sześć razy pisali do libańskich sądów w latach 2014-2017 z pytaniem, jak pozbyć się materiału wybuchowego. W międzyczasie był przechowywany w magazynie w nieodpowiednim klimacie. Nie jest jasne, co spowodowało wybuch, ale najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się skażenie innymi substancjami podczas transportu i przechowywania.Wielu obywateli postrzegało ten incydent jako symptom bieżących problemów, z którymi boryka się kraj, a mianowicie niepowodzenia rządu i korupcji. W kilka dni po wybuchu dziesiątki tysięcy demonstrantów wypełniło ulice centrum Bejrutu, niektórzy starli się z siłami bezpieczeństwa i przejmowali budynki rządowe, w proteście przeciwko systemowi politycznemu, który uważali za niechętny do rozwiązywania problemów kraju.
Zobacz wszystkie zdjęcia (6)

O tytuł Zdjęcia Roku, Historii Roku i nagrody w wysokości 10 tys. euro rywalizuje w tym roku 8 fotografów: Evelyn Hockstein, Valery Melnikow (nominacja do Grand Prix w kategorii pojedynczej i reportażowej), Mads Nissen, Oleg Ponomarev, Lauis Tato, Lorenzo Tugnoli, Chris Donovan i Antonio Faccilongo.

Cykle nominowane do World Press Photo Story of the Year 2021

fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
Zobacz wszystkie zdjęcia (16)

Canon EOS R50 z ob. RF-S 18-45mm f/4.5-6.3 IS STM (biały)
Canon EOS R50 z ob. RF-S 18-45mm f/4.5-6.3 IS STM (biały)
3 599.00 zł
Canon EOS R50 z ob. RF-S 18-45mm f/4.5-6.3 IS STM
Canon EOS R50 z ob. RF-S 18-45mm f/4.5-6.3 IS STM
3 599.00 zł
Fujifilm X-T5 z ob. XF 16-80mm f/4 R (srebrny)
Fujifilm X-T5 z ob. XF 16-80mm f/4 R (srebrny)
9 945.00 zł
Canon EOS R50 Body
Canon EOS R50 Body
2 999.00 zł
Canon EOS R6 Mark II Body
Canon EOS R6 Mark II Body
13 799.00 zł
Sony A7 III (ILCE7 M3)
Sony A7 III (ILCE7 M3)
7 349.00 zł
Canon EOS R5 body
Canon EOS R5 body
14 549.00 zł
Canon EOS R6 Mark II z ob. RF 24-105mm f/4-7.1 IS STM
Canon EOS R6 Mark II z ob. RF 24-105mm f/4-7.1 IS STM
13 999.00 zł

Co najważniejsze, wśród tegorocznych tematów (poza kategorią General News) wcale nie dominuje pandemia ani protesty BLM, choć oglądając tegorocznych kandydatów trudno oprzeć się wrażeniu, że jednak z powodu epidemii niewiele się w tym roku wydarzyło. World Press Photo 2021 wydaje się być edycją bardziej „obyczajową” niż zwykle, co wcale nie znaczy, że gorszą. Nominowane zdjęcia pojedyczne i cykle wraz z opisami możecie zobaczyć w powyższych galeriach.

Polacy w finale World Press Photo 2021

Miło nam poinformować, że w tegorocznej edycji o pierwsze miejsca w poszczególnych kategoriach walczy aż trzech fotografów z Polski.

Przeczytaj także:
Polacy w finale World Press Photo 2021 - poznaj historię nominowanych zdjęć

W tegorocznej edycji WPP do finału zakwalifikowało się aż 3 fotografów z Polski. Zobaczcie nominowane zdjęcia i poznajcie stojące za nimi historie. [Czytaj więcej]

Wśród nich szansę na największy prestiż ma Karolina Jonderko, której cykl „Reborn” (niestety nie nominowany do World Press Photo Story of the Year) walczy o nagrodę w kategorii projektów długoterminowych. Zaraz za nią są Tomasz Markowski, z perfekcyjnie uchwyconym kadrem z Tour de Pologne w pojedynczej kategorii Sport oraz Natalia Kepesz, której seria „Niewybuch” kandyduje do głównej nagrody w kategorii Portretowej.

Zostaw używany sprzęt w rozliczeniu >
Obiektyw Canon RF 16 mm f/2.8 STM -...
1199 PLN 1599 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Canon EOS R5 body
14999 PLN 21199 PLN
Sprawdź
Obiektyw Canon RF 50 mm f/1.8 STM -...
839 PLN 1079 PLN
Sprawdź
Obiektyw Canon RF 70-200 mm f/4 L IS...
6499 PLN 8719 PLN
Sprawdź
Obiektyw Canon RF 85 mm f/2 Macro IS...
2799 PLN 3299 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Canon EOS RP body
4699 PLN 5179 PLN
Sprawdź

Zdjęcia finałowe z kategorii

Oprócz kandydatów do głównych nagród w sekcji fotograficznej, jury konkursu wyłoniło także finalistów poszczególnych kategorii. W każdej z ośmiu kategorii o pierwsze miejsce w dwóch sekcjach (zdjęcia pojedyncze i reportaże) walczą po trzy projekty.

Zdjęcia pojedyncze

fot. Vaghinak Ghazaryan, Armenia, Resting Soldier, nominacja w kategorii Contemporary issues - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Żołnierz leży w rowie, wsparty na plastikowej osłonie, w północno-wschodniej części Syunikin, Armenia, 31 października 2020.Druga wojna o Górski Karabach rozpoczęła się 27 września, a konflikt trwał do 9 listopada. Był to największy konflikt między Armenią a Azerbejdżanem o sporne terytorium od lat 90 XX wieku. Pierwsza wojna zakończyła się niełatwym zawieszeniem broni, w wyniku którego zwycięscy Ormianie jednostronnie ogłosili niepodległość i wypędzili około 800 000 Azerów na wygnanie.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać kwestię Górskiego Karabachu, który nadal był uznawany na arenie międzynarodowej za należący do Azerbejdżanu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć zbrojnych, które w 2020 r. przerodziły się w wojnę.Dzięki Rosji w listopadzie Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu Stepanakert pozostała pod kontrolą Armenii. Armia armeńska stopniowo wycofywała się z regionu Górskiego Karabachu, by zastąpić ją rosyjskimi siłami pokojowymi, które będą tam rozmieszczone do 2025 roku.
fot. Jérémy Lempin, Francja, Doctor Peyo and Mister Hassen, nominacja w kategorii Contemporary issues - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Chora na raka z przerzutami Manon (24 lata) obejmuje swojego syna Ethana (7 lat) w obecności Peyo - konia używanego w terapii z udziałem zwierząt, Séléne Palliative Care Unit w Centre Hospitalier de Calais w Calais we Francji, 30 listopada 2020.Terapia z udziałem zwierząt jest stosowana w wielu środowiskach klinicznych, zwłaszcza w terapii psychologicznej i opiece paliatywnej. Wydaje się, że zwierzęta są zdolne do zmniejszania lęku i stresu, a także do wywierania skutków fizycznych, takich jak obniżenie ciśnienia krwi, poprawa tętna lub pomoc w leczeniu bólu. Celem hospicjów jest wykorzystanie naturalnej więzi między ludźmi a zwierzętami, aby zapewnić komfort, spokój i towarzystwo nieuleczalnie chorym pacjentom.Peyo współpracuje ze swoim trenerem Hassenem Bouchakou w Les Sabots du Coeur, organizacji zajmującej się terapią z udziałem zwierząt i badaniami naukowymi na ten temat. Każdego miesiąca wspiera około 20 pacjentów, a naukowcy badają teraz jego instynktowną zdolność wykrywania nowotworów i nowotworów.
fot. Pablo Tosco, Argentyna, Yemen: Hunger, Another War Wound, nominacja w kategorii Contemporary issues - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Fatima i jej syn przygotowują sieć rybacką na łodzi w zatoce Khor Omeira w Jemenie, 12 lutego 2020Fatima ma dziewięcioro dzieci, które utrzymuje z rybołówstwa. Chociaż jej wioska została zniszczona przez konflikt zbrojny w Jemenie, Fatima wróciła, by odzyskać środki do życia, kupując łódź za pieniądze zarobione na sprzedaży ryb.Konflikt między muzułmańskimi szyickimi rebeliantami a sunnicką koalicją kierowaną przez Arabię ​​Saudyjską rozpoczął się w 2014 roku i doprowadził do tego, co UNICEF nazwał największym kryzysem humanitarnym na świecie. Na początku 2020 roku około 20,1 miliona ludzi (prawie dwie trzecie populacji) potrzebowało pomocy żywnościowej, a około 80% populacji polegało na pomocy humanitarnej.Blokada koalicji saudyjskiej w Jemenie w latach 2015-2017 nałożyła ograniczenia na import żywności, leków i paliwa. Wynikające z tego niedobory zaostrzyły kryzys humanitarny. W wielu przypadkach głód spowodowany był nie tyle brakiem żywności, ale dlatego, że stała się ona niedostępna cenowo z powodu gwałtownie rosnących kosztów transportu. W 2020 roku konflikt się nasilił, a sytuację pogorszyły: bezprecedensowe ulewne deszcze, w wyniku których około 300 000 osób straciło dach nad głową, plaga szarańczy oraz pandemia COVID-19.
fot. K M Asad, Bangladesz, Climate Crisis Solutions: Collecting Drinking Water in Kalabogi, nominacja w kategorii Środowisko - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Kobieta czerpie wodę pitną ze szmatki wystawionej na poranną rosę we wsi Kalabogi, w lasach namorzynowych Sundarbans w Zatoce Bengalskiej w Bangladeszu, 27 września 2020 r.Mieszkańcy Kalabogi i regionu Sundarbans cierpią na niedobór wody w porze suchej w wyniku rosnącego zasolenia wód gruntowych i rzeki Satkhira, spowodowanego podnoszącym się poziomem mórz. Domy we wsiach takich jak Kalabogi wznosi się na słupach, aby uniknąć częstych powodzi.W raporcie Banku Światowego z 2016 r. stwierdzono, że kryzys klimatyczny stwarza szereg zagrożeń dla Sundarbanów, w tym podnoszenie się poziomu mórz oraz częstotliwość i intensywność burz. Satelity odkryły, że w niektórych częściach regionu poziom morza przesuwa się o 200 metrów rocznie. Badania naukowe wskazują, że około 20 milionów ludzi mieszkających na wybrzeżu Bangladeszu jest dotkniętych zasoleniem wody pitnej. Ponad połowa obszarów przybrzeżnych jest dotknięta zasoleniem, które zmniejsza produktywność gleby i wzrost roślinności, degradując środowisko i wpływając na życie i źródła utrzymania ludzi. Pola ryżowe i grunty uprawne są przekształcane w hodowle krewetek, co dodatkowo przyczynia się do zasolenia wód gruntowych i degradacji gleby.
fot. Hkun Lat, Birma, Temple and Half-Mountain, nominacja w kategorii Środowisko - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Świątynia buddyjska zajmuje połowę góry, podczas gdy druga połowa została rozkuta przez ciężkie maszyny wydobywające jadeit w Hpakant w stanie Kaczin w Birmie, 15 lipca 2020 r.Hpakant to miejsce, w którym znajduje się największa na świecie kopalnia jadeitu. Przemysł napędzają Chiny, gdzie jadeit jest popularnym symbolem statusu. Firma Global Witness poinformowała, że ​​tylko w 2014 roku rynek jadeitu w Birmie był wart 31 miliardów dolarów - prawie połowę PKB kraju - i że sektor ten wydawał się być kontrolowany przez sieci elit wojskowych oraz handlarzy narkotyków.Rząd Narodowej Ligi na rzecz Demokracji (NLD) obiecał rozwiązać problemy w tym sektorze, ale postępy są powolne. Firmy nie spełniają wymogów rządowych, aby przeprowadzić ocenę oddziaływania na środowisko zgodnie z międzynarodowymi standardami, a urzędnicy rzekomo mają związane ręce.Niszczenie środowiska przez działalność górniczą obejmuje m.in. masową utratę roślinności, degradację gruntów rolnych oraz zanieczyszczanie rzek i jest głównie wynikiem niewłaściwych praktyk górniczych. W Hpakant problem potęgują wysokie hałdy odpadów wydobywczych, rozległe opuszczone wyrobiska oraz firmy, które nie potrafią ustabilizować głębokich wykopów. Osuwiska, takie jak lawina błotna w lipcu 2020 r., w której zginęło co najmniej 100 osób nie należą do rzadkości.
fot. Ralph Pace, USA, California Sea Lion Plays with Mask, nominacja w kategorii Środowisko - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Ciekawski lew morski podpływa w kierunku maseczki w Breakwater w Monterey, Kalifornia, USA, 19 listopada 2020 r.Kalifornijskie lwy morskie (Zalophus californianus) to zabawne zwierzęta, pochodzące z zachodniej części Ameryki Północnej. Dzięki restrykcjom związanym z COVID-19 w całej Kalifornii rezerwaty dzikiej przyrody stały się popularnym celem lokalnych podróży.W wielu krajach noszenie masek na twarz na zewnątrz jest obowiązkowe. Podobne miejsca na całym świecie zostały zaśmiecone porzuconymi maskami. BBC donosi, że każdego miesiąca podczas pandemii zużywa się 129 miliardów jednorazowych masek na twarz i 65 miliardów jednorazowych rękawiczek. Takie środki ochrony osobistej mogą być mylone z pożywieniem przez ptaki, ryby, ssaki morskie i inne zwierzęta. Środki ochrony zawierają również plastik, a więc przyczyniają się do powstania ośmiu milionów ton plastiku, które każdego roku trafiają do oceanów.Według World Animal Protection szacuje się, że każdego roku około 136 000 fok, lwów morskich i wielorybów umiera z powodu plątania się w plastiku. Maski chirurgiczne z czasem rozpadają się na miliony mikroplastików, które są zjadane przez ryby i inne zwierzęta, a tym samym przenoszą zanieczyszczenia z powrotem do łańcucha pokarmowego, potencjalnie dotykając również ludzi.
Joshua Irwandi, Indonezja, The Human Cost of COVID-19, nominacja w kategorii General news - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Ciało ofiary koronawirusa, owinięte w żółty plastik, czeka na torbę na zwłoki w szpitalu w Indonezji 18 kwietnia 2020 r.Pielęgniarki owinęły ciało plastikiem i spryskały je środkiem dezynfekującym, zgodnie z protokołami indonezyjskiego rządu. Protokoły te wymagają owijania ciał ofiar COVID-19 w plastik i szybkiego pochówku, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa. Oznaczało to, że pogrążeni w żałobie krewni nie są w stanie przestrzegać muzułmańskich praktyk pogrzebowych, które obejmują osobiste mycie zmarłych i owijanie zwłok w bezszwową szmatkę.Światowa Organizacja Zdrowia odradzała stosowanie środków dezynfekujących i zalecała owijanie korpusów tkaniną. Potencjalne ryzyko przeniesienia choroby związane z obchodzeniem się z ciałami ofiar COVID-19 uważa się za niskie, pod warunkiem, że jest ono przeprowadzane przez przeszkolony personel medyczny noszący, odpowiednie środki ochrony.Na całym świecie sprawę COVID-19 pogorszyły dezinformacja i nieodpowiednie raporty. Dla wielu brak dostępu do faktów i dokładnych, opartych na nauce wiadomości na temat choroby doprowadził do dezorientacji, niepokoju i wyparcia. Opublikowanie tego zdjęcia wywołało silną reakcję w mediach społecznościowych. Wielu oświadczyło, że jest to manipulacja mająca na celu szerzenie strachu. Do końca roku Indonezja zgłosiła około 743 000 przypadków COVID-19 i ponad 22 000 zgonów.
fot. Mads Nissen, Dania, The First Embrace, nominacja w kategorii General News - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021To był pierwszy uścisk, który Rosa otrzymała od pięciu miesięcy. W marcu domy opieki w całym kraju zamknęły swoje drzwi dla odwiedzających w wyniku pandemii COVID-19, uniemożliwiając milionom Brazylijczyków zobaczenie swoich krewnych. Opiekunom nakazano utrzymywać kontakt fizyczny z osobami postronnymi do absolutnego minimum. W Viva Bem prosty wynalazek „Zasłona uścisku” pozwolił ludziom ponownie się przytulić.Nowy koronawirus pojawił się po raz pierwszy w Wuhan w Chinach pod koniec 2019 roku, a od stycznia 2020 roku zaczął rozprzestrzeniać się na całym świecie. 11 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła wybuch COVID-19 pandemią. Choroba - przenoszona głównie przez bliski kontakt, kropelki oddechowe i aerozole - może być śmiertelna, a osoby w wieku powyżej 70 lat są jedną z grup uważanych za najbardziej narażone na infekcję.Prezydent Brazylii Jair Bolsonaro odrzucił twierdzenia o powadze pandemii i niebezpieczeństwie, jakie stwarza wirus, podważał środki kwarantanny przyjęte na szczeblu stanowym i zachęcał Brazylijczyków do dalszych działań na rzecz utrzymania gospodarki. Brazylia zakończyła rok 2020 jednym z najgorszych na świecie rekordów w walce z wirusem, z około 7,7 miliona zgłoszonych przypadków i 195000 zgonów.
fot. Newsha Tavakolian, Iran, Ceremony to Mourn Qasem Soleiman in Tehran, nominacja w kategorii General news - zdjęcie pojedynczeKobiety opłakują śmierć generała dywizji Qasema Soleimaniego w meczecie w Teheranie, 5 stycznia 2020 r.Generał dywizji Qasem Soleimani (62 l.) zginął 3 stycznia na lotnisku w Bagdadzie wraz z innymi popieranymi przez Iran członkami milicji podczas nalotu zarządzonego przez prezydenta USA Donalda Trumpa. Stany Zjednoczone ścigały Soleimaniego od dziesięcioleci - jego operacje w sąsiednim Iraku skutkowały śmiercią setek Amerykanów. Pentagon stwierdził, że nalot miał na celu powstrzymanie przyszłych planów ataku Iranu.Soleimani spędził większość swojej kariery na szczycie irańskich sił Quds - zagranicznego skrzydła elitarnego paramilitarnego Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej. W ostatnich latach mówiono, że był mózgiem rozszerzonych wpływów Iranu w konfliktach zastępczych, rozciągających się od Iraku i Libanu, aż po Syrię, Jemen i Afganistan. Analitycy uznali go za drugiego najpotężniejszego człowieka w Iranie, zaraz po najwyższym przywódcy ajatollahu Alim Chameneim. W Iranie był powszechnie uważany w Iranie za bohatera.
fot. Jaime Culebras, Hiszpania, New Life, nominacja w kategorii Przyroda - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Jaja szklenicowatej żaby Wileya (Nymphargus wileyi) wiszą na czubku liścia w tropikalnym andyjskim lesie mglistym, w pobliżu stacji biologicznej Yanayacu w Napo, Ekwador, 25 lipca 2020 r.Nymphargus wileyi jest znany tylko z osobników odkrytych wokół stacji biologicznej Yanayacu, dlatego został wymieniony jako „brak danych” przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN). Gatunek zamieszkuje pierwotne lasy mgliste. Osobniki można znaleźć na liściach w nocy. Samice składają jaja w galaretowatej masie na grzbietowej powierzchni liści wiszących nad strumieniami, w pobliżu wierzchołków drzew. Samiec może zapłodnić do czterech lęgów jaj w sezonie lęgowym. Białawe zarodki, od 19 do 28 na lęg, będą się rozwijać przez kilka dni, aż będą gotowe wpaść do wody, aby kontynuować swoją metamorfozę.
fot. Ami Vitale, USA, Rescue of Giraffes from Flooding Island , nominacja w kategorii Przyroda - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Żyrafa Rothschilda (Giraffa camelopardalis rothschildi) została przetransportowana z zalanej wyspy Longicharo w bezpieczne miejsce na specjalnie zbudowanej barce nad jeziorem Baringo w zachodniej Kenii, 3 grudnia 2020 r.Żyrafy Rothschilda są podgatunkiem żyrafy północnej i klasyfikowane jako zagrożone. Żyrafa jest najwyższym ssakiem lądowym na świecie, a żyrafa Rothschilda jest jednym z najwznioślejszych podgatunków, dorastającym do sześciu metrów wysokości.Wyspa Longicharo była kiedyś półwyspem. Podnoszący się poziom wody w jeziorze Baringo w ciągu ostatnich dziesięciu lat spowodował, że półwysep został odcięty. Szczególnie obfite opady deszczu w 2019 roku spowodowały kolejne powodzie, w wyniku których w pułapce znalazło się dziewięć żyraf.Lokalna społeczność współpracowała z ekologami z Kenya Wildlife Service, Northern Rangelands Trust i Save Giraffes Now, aby zbudować barkę i przetransportować zwierzęta do rezerwatu Ruko nad brzegiem jeziora. Deszcze doprowadziły również do obfitości pożywienia na wyspie, więc nie można było używać smakołyków, aby zwabić żyrafy na barkę. Zamiast tego żyrafy musiały zostać otumanione, co jest niebezpieczną procedurą, biorąc pod uwagę ich anatomię, ponieważ istnieje ryzyko zakrztuszenia się własną śliną, a zmiany ciśnienia krwi mogą spowodować uszkodzenie mózgu. Zwierzęta następnie zakapturzono i wprowadzono na barkę za pomocą lin prowadzących.
fot. Carlton Ward Jr., USA, Path of the Panther, nominacja w kategorii Przyroda - zdjęcie pojedynczeSamica pantery z Florydy skrada się przez płot między sanktuarium Audubona a sąsiednim ranczem bydła w Neapolu na Florydzie, w USA ,6 kwietnia 2020 r. Jej kociak idzie za nią.Pantera z Florydy to podgatunek Puma concolor (znany również jako lew górski, kuguar lub puma) i według US Fish and Wildlife Service reprezentuje jedyną znaną populację lęgową pum we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Wystawione na listę gatunków zagrożonych w 1967 roku, pantery z Florydy stopniowo powracają, od mniej niż 20 panter w latach 70. XX wieku do ponad 200 obecnie.Pantery z Florydy żywią się głównie bielikami i dzikimi świniami, ale także mniejszymi ssakami, takimi jak szopy, pancerniki i króliki. Rancza są niezbędne dla panter, ponieważ niewiele terenów publicznych jest wystarczająco dużych, aby utrzymać nawet jednego dorosłego samca pantery, co może wymagać do 500 kilometrów kwadratowych terytorium do wędrowania i polowania.Sanktuarium Audubona jest zbyt małe, aby zaspokoić potrzeby jednej pantery na całym terytorium. Pantery biorą udział w wyścigu między potrzebą terytorium a rosnącym zagospodarowaniem terenu w wyniku szybko rosnącej populacji Florydy, przy czym każdego roku traci się około 400 kilometrów kwadratowych ich siedlisk.
fot. Iván Macías, Meksyk, COVID-19 First Responder, nominacja w kategorii Portret - zdjęcie pojedynczeLekarz pod koniec swojej zmiany w czasie pandemi. ślady pozostawione przez maskę ochronną i gogle są wyraźnie widoczne na jej twarzy, Meksyk, 19 maja 2021 r.Pracownicy służby zdrowia na całym świecie stanęli na czele walki z nowym koronawirusem, COVID-19, który powstał w Chinach i szybko rozprzestrzenił się na cały świat. Spośród 37 krajów przebadanych przez Forbes w listopadzie 2020 roku, Meksyk zgłosił 78200 zakażeń COVID wśród pracowników służby zdrowia. Po uwzględnieniu wielkości populacji był to najwyższy wskaźnik na świecie.Pierwsze przypadki COVID-19 w Meksyku potwierdzono pod koniec lutego. W marcu prezydent López Obrador zmniejszył stopień zagrożenia ze strony wirusa, umożliwiając kontynuowanie dużych zgromadzeń publicznych i przygotowań do sezonu turystycznego. Gdy liczba przypadków zaczęła rosnąć, pod koniec marca weszła w życie blokada, ale w kwietniu prezydent ogłosił, że wirus jest pod kontrolą.13 maja, mniej niż 24 godziny po tym, jak kraj ogłosił swój najbardziej śmiertelny dzień podczas pandemii (353 zgony), Obrador zalecił złagodzenie środków blokujących. Meksyk znalazł się również pod presją Stanów Zjednoczonych, aby ponownie otworzyć swoją gospodarkę w celu zapewnienia kontynentalnych łańcuchów dostaw. Wyczerpani pracownicy służby zdrowia stawali się coraz bardziej krytyczni wobec polityków, którzy nie wymuszali surowszych przepisów przeciw COVID.
fot. Tatiana Nikitina, Rosja, In Flight, nominacja w kategorii Portret - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Ojciec uczy swoją autystyczną córkę Ksenię (10 l.), jak uruchomić zabawkowy samolot w Moskwie, w Rosji, 23 sierpnia 2020 r.Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) to zaburzenie rozwojowe, które wpływają na komunikację i zachowanie. Nazywa się to zaburzeniem „spektrum”, ponieważ istnieje duże zróżnicowanie w rodzaju i nasileniu objawów, których doświadczają ludzie. Osoby ze spektrum autyzmu mogą mieć trudności z komunikacją i interakcją z innymi ludźmi, wykazywać ograniczone zainteresowania i powtarzające się zachowania oraz mogą reagować impulsywnie na bodźce środowiskowe, co oznacza, że ​​może im być trudniej dobrze funkcjonować w pracy, szkole lub w szkole.Pojęcie autyzmu jest w Rosji całkiem nowe, często występuje negatywny stosunek do osób z takimi zaburzeniami zachowania. Niewielu lekarzy i nie-lekarzy jest zaznajomionych z autyzmem i często jest on błędnie diagnozowany. Rodzice dzieci z ASD mogą mieć trudności ze znalezieniem programów wsparcia.
fot. Oleg Ponomarev, Rosja, The Transition: Ignat / World Press Photo 2021Ignat otworzył się przed psychologiem na temat swojej tożsamości płciowej, ale poprosił o zachowanie tego w tajemnicy. Dowiedziała się cała szkoła, a obelgi i upokorzenia stały się chlebem powszednim.Wiele osób LGBTQ+ mieszkających w Rosji musi ukrywać swoją orientację z powodu stygmatyzacji. Nowelizacja rosyjskiej konstytucji dokonana w lipcu 2020 r. stanowi, że małżeństwo jest związkiem mężczyzny i kobiety, bez innych możliwości. Wcześniej, zgodnie z rosyjskim prawem, osoby transpłciowe mogły zmienić swoją prawną płeć, ale obecnie poprawka zakazuje zmiany płci podanej w akcie urodzenia. To skutecznie zakazuje małżeństwa z osobą transpłciową. Oznacza to również, że osoby transpłciowe stają przed bardzo specyficznymi wyzwaniami, w przypadku dostępu do dóbr ekonomicznych, społecznych i kulturowych, ponieważ ich płeć nie jest prawnie uznawana. Powoduje to, że osoby transpłciowe nie mają dostępu do usług zdrowotnych lub oficjalnego wsparcia przeciwko dyskryminacji.
fot. Tomasz Markowski, Polska, Tour of Poland Cycling Crash, nominacja w kategorii Sport - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Holender Dylan Groenewegen (po lewej) rozbija się kilka metrów przed metą po zderzeniu z kolegą z zespołu Fabio Jakobsenem podczas pierwszego etapu Tour de Pologne w Katowicach, 5 sierpnia 2020 r.Groenewegen zboczył ze swojej linii, skręcając w kierunku prawej bariery i zostawiając niewiele miejsca dla swojego kolegi z drużyny, wysyłając Jakobsena na barykadę. Obaj rywalizowali o pierwsze miejsce na etapie i jechali z prędkością około 80 kilometrów na godzinę. Jakobsen odniósł poważne obrażenia, przeszedł pięciogodzinną operację i spędził tydzień na oddziale intensywnej terapii. Groenewegen złamał obojczyk. Został zdyskwalifikowany z wyścigu i otrzymał dziewięć miesięcy zawieszenia od Union Cycliste Internationale (UCI). Jakobsenowi przyznano pierwsze miejsce na pierwszym etapie.
fot. Stephen McCarthy, Irlandia,Home Training, nominacja w kategorii Sport - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Sportowiec Masters Pat Naughton (87) trenuje w swoim domu w Nenagh w hrabstwie Tipperary w Irlandii, podczas gdy ograniczeniom wynikającym z epidemii COVID-19, 4 maja 2020 r.Naughton przeszedł na emeryturę w lekkoatletyce w wieku dwudziestu kilku lat, po tym jak zdobył swój trzeci irlandzki tytuł dziesięcioboju, ale wznowił karierę, gdy zbliżał się do czterdziestki. Lekkoatletyka Masters to klasa obejmująca sportowców w wieku powyżej 30 lat, podzielonych na kategorie wiekowe.Wydarzenia obejmują lekkoatletykę, biegi uliczne i biegi przełajowe. Startowały osoby w wieku 105 lat. Globalny organ zarządzający, World Masters Athletics, koordynuje oficjalne światowe rankingi sportowców. Od czasu uprawiania sportu na poziomie mistrzowskim, Naughton startował w biegach na 60 metrów oraz w skoku w dal, skoku wzwyż i pchnięciu kulą, zdobywając ponad 330 medali.
fot. Adam Pretty, Australia, Log Pile Bouldering, nominacja w kategorii Sport - zdjęcie pojedynczeGeorg wspina się na stos drewna podczas treningu boulderingu w Kochel am See w Bawarii, w Niemczech, 15 września 2020 r.Bouldering polega na wspinaniu się po małych formacjach skalnych i głazach o wysokości zwykle nie większej niż sześć metrów, bez lin i uprzęży. Historycznie rzecz biorąc, wszystko zaczęło się jako trening do bardziej ambitnych wspinaczek, ale przekształciło się w osobny sport. Siłownie wspinaczkowe i obiekty sportowe w Monachium zostały zamknięte w wyniku trwającej pandemii COVID-19, więc sportowcy musieli wykazać się kreatywnością w swoich metodach treningowych.
fot. Nadia Buzhan, Białoruś, Waiting for Release at a Temporary Detention Center in Belarus, nominacja w kategorii Spot news - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Olga Sieviaryniec czeka na męża Pawła przed aresztem śledczym przy ulicy Akrestsin w Mińsku na Białorusi, 22 lipca 2021 r.Paval Sieviaryniec przebywa w areszcie od 7 czerwca, a jego rodzina dowiedziała się, że ma zostać zwolniony. Olga czekała przed więzieniem przez dwie godziny, ale Paval nie wyszedł. Paval Sieviaryniec jest chadeckim politykiem i znanym działaczem politycznym. Jeden z założycieli Youth Front, ruchu młodzieżowego, wspierającego społeczeństwo obywatelskie w oparciu o zasady chrześcijańsko-demokratyczne i wolny rynek oraz edukację młodych ludzi w celu ożywienia białoruskiej kultury i języka narodowego.Został aresztowany podczas zbierania podpisów popierających kandydatów, którzy wystąpili przeciwko prezydentowi Aleksandrowi Łukaszence ubiegającemu się o szóstą z rzędu kadencję. Łukaszenko sprawował władzę od 1994 roku. Nazwany przez media „ostatnim dyktatorem Europy”, często represjonował opozycję i nie stanął przed żadnym poważnym wyzwaniem w poprzednich pięciu wyborach. Amnesty International uważa Pavla Sieviarynca za więźnia sumienia. Na początku 2021 r. nadal przebywał w więzieniu, częściowo w izolatce i nie mógł spotkać się z prawnikiem. Odmówiono mu też dostępu do książek i telewizji oraz odebrano Biblię.
fot. Nuno André Ferreira, Portugalia, Forest Fire, nominacja w kategorii Spot news - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Dziecko siedzi w samochodzie nieopodal pożaru lasu w Oliveira de Frades, w Portugalii, 7 września 2020 r.Pożar w Oliveira de Frades, około 100 kilometrów od Porto we wschodniej Portugalii, wybuchł 7 września i rozprzestrzenił się około 30 kilometrów na zachód 40 kilometrów na południowy zachód w sąsiednim okręgu. Co najmniej 300 strażaków, 100 pojazdów lądowych i 10 samolotów strażackich walczyło z pożarem w krajobrazie zdominowanym przez drzewa eukaliptusowe.Niekontrolowane rozprzestrzenianie się drzew eukaliptusowych - które dostarczają surowca dla ważnego gospodarczo przemysłu celulozowego, ale które są wyjątkowo łatwopalne - są głównym czynnikiem szybkiego rozprzestrzeniania się pożarów. W Portugalii okres pożarów trwa od czerwca do września. Gorący klimat, stałe ciepłe wiatry znad Atlantyku i dobrze zalesiony krajobraz sprawiają, że region ten jest szczególnie podatny na pożary.Ekstremalne temperatury i dotkliwa susza przyczyniły się do pożarów w2020. W raporcie opublikowanym wspólnie przez Portugalskie Stowarzyszenie Przyrody i Światowy Fundusz na rzecz Przyrody stwierdzono, że Portugalia jest najbardziej dotkniętym pożarami krajem europejskim: każdego roku spala się ponad trzy procent lasów.
fot. Evelyn Hockstein, USA, Lincoln Emancipation Memorial Debate, nominacja w kategorii Spot News - zdjęcie pojedyncze / World Press Photo 2021Pomnik Emancypacji przedstawia Lincolna trzymającego w jednej ręce Proklamację Emancypacji, a drugą nad głową Czarnego mężczyzny w przepasce na biodrach, klęczącego u jego stóp. Krytycy twierdzą, że posąg jest poniżający w przedstawieniu czarnoskórych Amerykanów i nie oddaje sprawiedliwości roli, jaką odegrali oni w ich własnym wyzwoleniu.Zdaniem innych jest to pozytywny obraz wyzwolenia ludzi z kajdan niewoli, a usunięcie takich pomników może oznaczać wymazanie historii. Dążenie do usunięcia posągu nastąpiło pośród fali wezwań do zdjęcia pomników generałów konfederatów w całym kraju, co w dużej mierze zostało przyjęte z zadowoleniem przez działaczy ruchu Black Lives Matter (BLM), którzy postrzegają Konfederację i inne tego typu pomniki jako przypomnienie opresyjnej historii.Urzędnicy wznieśli bariery wokół Pomnika Wyzwolenia przed demonstracjami. Mieszkańcy umieścili na płocie notatki wyrażające swoje poglądy, a 25 czerwca pod pomnikiem zebrało się około 100 osób, spierając się o to, kto ma razję. W lutym 2021 kongresmen Eleanor Holmes Norton ponownie przedstawiła w Kongresie USA ustawę nakazującą usunięcie pomnika i przewiezienie go do muzeum.
Zobacz wszystkie zdjęcia (21)

Fotoreportaże

fot. Maya Alleruzzo, USA, Associated Press, z cyklu: Islamic State’s Yazidi Survivors, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W sierpniu 2014 r. grupa znana jako Państwo Islamskie (Islamic State, IS) przypuściła atak na centrum społeczności Jazydów u podnóża góry Sinjar w północnym Iraku. IS uważa Jazydów za heretyków, a tym samym za ważny cel do eksterminacji, w ich wizji nowego kalifatu rządzonego przez prawo szariatu. Od 2014 r. do czasu, gdy siły amerykańskie i irackie zaczęły wyzwalać ten region w 2017 r., na terytorium kontrolowanym przez IS funkcjonowała gospodarka niewolnicza. W ostatnich latach w mediach pojawiły się doniesienia o kobietach i dzieciach rozdawanych jako prezenty i sprzedawanych w niewolę, za kwotę około 50 USD za kobietę i 35 USD za dziecko. W maju 2020 r. agencja Associated Press doniosła, że chociaż uwolniono około 3500 niewolników, z których większość została wykupiona przez rodziny, los około 2900 Jazydów pozostaje nieznany. Organizacja Narodów Zjednoczonych nazwała te ataki aktem ludobójstwa wobec grupy mniejszościowej. Niezależna Komisja ds. Międzynarodowej Sprawiedliwości i Odpowiedzialności (CIJA), która prowadzi śledztwo w sprawie IS w Iraku od 2015 r., zgromadziła obecnie znaczny materiał dowodowy i relacje świadków z pierwszej ręki w celu skonstruowania akt sprawy, które identyfikują członków IS jako odpowiedzialnych za okrucieństwa, w tym ludobójstwo i inne zbrodnie przeciwko ludzkości.
fot. Maya Alleruzzo, USA, Associated Press, z cyklu: Islamic State’s Yazidi Survivors, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W sierpniu 2014 r. grupa znana jako Państwo Islamskie (Islamic State, IS) przypuściła atak na centrum społeczności Jazydów u podnóża góry Sinjar w północnym Iraku. IS uważa Jazydów za heretyków, a tym samym za ważny cel do eksterminacji, w ich wizji nowego kalifatu rządzonego przez prawo szariatu. Od 2014 r. do czasu, gdy siły amerykańskie i irackie zaczęły wyzwalać ten region w 2017 r., na terytorium kontrolowanym przez IS funkcjonowała gospodarka niewolnicza. W ostatnich latach w mediach pojawiły się doniesienia o kobietach i dzieciach rozdawanych jako prezenty i sprzedawanych w niewolę, za kwotę około 50 USD za kobietę i 35 USD za dziecko. W maju 2020 r. agencja Associated Press doniosła, że chociaż uwolniono około 3500 niewolników, z których większość została wykupiona przez rodziny, los około 2900 Jazydów pozostaje nieznany. Organizacja Narodów Zjednoczonych nazwała te ataki aktem ludobójstwa wobec grupy mniejszościowej. Niezależna Komisja ds. Międzynarodowej Sprawiedliwości i Odpowiedzialności (CIJA), która prowadzi śledztwo w sprawie IS w Iraku od 2015 r., zgromadziła obecnie znaczny materiał dowodowy i relacje świadków z pierwszej ręki w celu skonstruowania akt sprawy, które identyfikują członków IS jako odpowiedzialnych za okrucieństwa, w tym ludobójstwo i inne zbrodnie przeciwko ludzkości.
fot. Maya Alleruzzo, USA, Associated Press, z cyklu: Islamic State’s Yazidi Survivors, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W sierpniu 2014 r. grupa znana jako Państwo Islamskie (Islamic State, IS) przypuściła atak na centrum społeczności Jazydów u podnóża góry Sinjar w północnym Iraku. IS uważa Jazydów za heretyków, a tym samym za ważny cel do eksterminacji, w ich wizji nowego kalifatu rządzonego przez prawo szariatu. Od 2014 r. do czasu, gdy siły amerykańskie i irackie zaczęły wyzwalać ten region w 2017 r., na terytorium kontrolowanym przez IS funkcjonowała gospodarka niewolnicza. W ostatnich latach w mediach pojawiły się doniesienia o kobietach i dzieciach rozdawanych jako prezenty i sprzedawanych w niewolę, za kwotę około 50 USD za kobietę i 35 USD za dziecko. W maju 2020 r. agencja Associated Press doniosła, że chociaż uwolniono około 3500 niewolników, z których większość została wykupiona przez rodziny, los około 2900 Jazydów pozostaje nieznany. Organizacja Narodów Zjednoczonych nazwała te ataki aktem ludobójstwa wobec grupy mniejszościowej. Niezależna Komisja ds. Międzynarodowej Sprawiedliwości i Odpowiedzialności (CIJA), która prowadzi śledztwo w sprawie IS w Iraku od 2015 r., zgromadziła obecnie znaczny materiał dowodowy i relacje świadków z pierwszej ręki w celu skonstruowania akt sprawy, które identyfikują członków IS jako odpowiedzialnych za okrucieństwa, w tym ludobójstwo i inne zbrodnie przeciwko ludzkości.
fot. Maya Alleruzzo, USA, Associated Press, z cyklu: Islamic State’s Yazidi Survivors, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W sierpniu 2014 r. grupa znana jako Państwo Islamskie (Islamic State, IS) przypuściła atak na centrum społeczności Jazydów u podnóża góry Sinjar w północnym Iraku. IS uważa Jazydów za heretyków, a tym samym za ważny cel do eksterminacji, w ich wizji nowego kalifatu rządzonego przez prawo szariatu. Od 2014 r. do czasu, gdy siły amerykańskie i irackie zaczęły wyzwalać ten region w 2017 r., na terytorium kontrolowanym przez IS funkcjonowała gospodarka niewolnicza. W ostatnich latach w mediach pojawiły się doniesienia o kobietach i dzieciach rozdawanych jako prezenty i sprzedawanych w niewolę, za kwotę około 50 USD za kobietę i 35 USD za dziecko. W maju 2020 r. agencja Associated Press doniosła, że chociaż uwolniono około 3500 niewolników, z których większość została wykupiona przez rodziny, los około 2900 Jazydów pozostaje nieznany. Organizacja Narodów Zjednoczonych nazwała te ataki aktem ludobójstwa wobec grupy mniejszościowej. Niezależna Komisja ds. Międzynarodowej Sprawiedliwości i Odpowiedzialności (CIJA), która prowadzi śledztwo w sprawie IS w Iraku od 2015 r., zgromadziła obecnie znaczny materiał dowodowy i relacje świadków z pierwszej ręki w celu skonstruowania akt sprawy, które identyfikują członków IS jako odpowiedzialnych za okrucieństwa, w tym ludobójstwo i inne zbrodnie przeciwko ludzkości.
fot. Zishaan A Latif, Indie, z cyklu: The Aftermath of the North East Delhi Riots, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Ten projekt przedstawia nieruchomości w dzielnicy Shiv Vihar w północno-wschodnim Delhi, w Indiach, 3 marca, kilka dni po zamieszkach na tle religijnym w dzielnicy. Indyjski Krajowy Rejestr Obywateli (NRC), rejestr zawierający nazwiska wszystkich prawdziwych obywateli Indii, został po raz pierwszy przygotowany w 1951 roku, aby poradzić sobie z kwestiami dotyczącymi nielegalnych migrantów w granicznym stanie Assam. W 2019 roku rządząca hinduistyczna nacjonalistyczna Bharatiya Janata Party (BJP) wniosła o rozszerzenie rejestru na całe Indie, a 12 grudnia 2019 roku parlament uchwalił w tym celu ustawę o zmianie obywatelstwa (Citizenship Amendment Act, CAA). Nowe prawo pozwoliło hindusom i innym nie-muzułmanom w Assamie, którzy nie byli w stanie udowodnić swojego statusu obywatelstwa, zostać włączonym do NRC, ale pozostawiło muzułmanów poza rejestrem. Wywołało to lokalne protesty, które rozprzestrzeniły się na cały kraj. Pod koniec lutego 2020 r. protesty przerodziły się w zamieszki w północno-wschodnich dzielnicach Delhi, co przyniosło najgorszą od dziesięcioleci przemoc na tle religijnym w stolicy Indii. Zginęły co najmniej 53 osoby, głównie muzułmanie, a mienie zostało zniszczone.
fot. Zishaan A Latif, Indie, z cyklu: The Aftermath of the North East Delhi Riots, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Ten projekt przedstawia nieruchomości w dzielnicy Shiv Vihar w północno-wschodnim Delhi, w Indiach, 3 marca, kilka dni po zamieszkach na tle religijnym w dzielnicy. Indyjski Krajowy Rejestr Obywateli (NRC), rejestr zawierający nazwiska wszystkich prawdziwych obywateli Indii, został po raz pierwszy przygotowany w 1951 roku, aby poradzić sobie z kwestiami dotyczącymi nielegalnych migrantów w granicznym stanie Assam. W 2019 roku rządząca hinduistyczna nacjonalistyczna Bharatiya Janata Party (BJP) wniosła o rozszerzenie rejestru na całe Indie, a 12 grudnia 2019 roku parlament uchwalił w tym celu ustawę o zmianie obywatelstwa (Citizenship Amendment Act, CAA). Nowe prawo pozwoliło hindusom i innym nie-muzułmanom w Assamie, którzy nie byli w stanie udowodnić swojego statusu obywatelstwa, zostać włączonym do NRC, ale pozostawiło muzułmanów poza rejestrem. Wywołało to lokalne protesty, które rozprzestrzeniły się na cały kraj. Pod koniec lutego 2020 r. protesty przerodziły się w zamieszki w północno-wschodnich dzielnicach Delhi, co przyniosło najgorszą od dziesięcioleci przemoc na tle religijnym w stolicy Indii. Zginęły co najmniej 53 osoby, głównie muzułmanie, a mienie zostało zniszczone.
fot. Zishaan A Latif, Indie, z cyklu: The Aftermath of the North East Delhi Riots, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Ten projekt przedstawia nieruchomości w dzielnicy Shiv Vihar w północno-wschodnim Delhi, w Indiach, 3 marca, kilka dni po zamieszkach na tle religijnym w dzielnicy. Indyjski Krajowy Rejestr Obywateli (NRC), rejestr zawierający nazwiska wszystkich prawdziwych obywateli Indii, został po raz pierwszy przygotowany w 1951 roku, aby poradzić sobie z kwestiami dotyczącymi nielegalnych migrantów w granicznym stanie Assam. W 2019 roku rządząca hinduistyczna nacjonalistyczna Bharatiya Janata Party (BJP) wniosła o rozszerzenie rejestru na całe Indie, a 12 grudnia 2019 roku parlament uchwalił w tym celu ustawę o zmianie obywatelstwa (Citizenship Amendment Act, CAA). Nowe prawo pozwoliło hindusom i innym nie-muzułmanom w Assamie, którzy nie byli w stanie udowodnić swojego statusu obywatelstwa, zostać włączonym do NRC, ale pozostawiło muzułmanów poza rejestrem. Wywołało to lokalne protesty, które rozprzestrzeniły się na cały kraj. Pod koniec lutego 2020 r. protesty przerodziły się w zamieszki w północno-wschodnich dzielnicach Delhi, co przyniosło najgorszą od dziesięcioleci przemoc na tle religijnym w stolicy Indii. Zginęły co najmniej 53 osoby, głównie muzułmanie, a mienie zostało zniszczone.
fot. Zishaan A Latif, Indie, z cyklu: The Aftermath of the North East Delhi Riots, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Ten projekt przedstawia nieruchomości w dzielnicy Shiv Vihar w północno-wschodnim Delhi, w Indiach, 3 marca, kilka dni po zamieszkach na tle religijnym w dzielnicy. Indyjski Krajowy Rejestr Obywateli (NRC), rejestr zawierający nazwiska wszystkich prawdziwych obywateli Indii, został po raz pierwszy przygotowany w 1951 roku, aby poradzić sobie z kwestiami dotyczącymi nielegalnych migrantów w granicznym stanie Assam. W 2019 roku rządząca hinduistyczna nacjonalistyczna Bharatiya Janata Party (BJP) wniosła o rozszerzenie rejestru na całe Indie, a 12 grudnia 2019 roku parlament uchwalił w tym celu ustawę o zmianie obywatelstwa (Citizenship Amendment Act, CAA). Nowe prawo pozwoliło hindusom i innym nie-muzułmanom w Assamie, którzy nie byli w stanie udowodnić swojego statusu obywatelstwa, zostać włączonym do NRC, ale pozostawiło muzułmanów poza rejestrem. Wywołało to lokalne protesty, które rozprzestrzeniły się na cały kraj. Pod koniec lutego 2020 r. protesty przerodziły się w zamieszki w północno-wschodnich dzielnicach Delhi, co przyniosło najgorszą od dziesięcioleci przemoc na tle religijnym w stolicy Indii. Zginęły co najmniej 53 osoby, głównie muzułmanie, a mienie zostało zniszczone.
fot. Alexey Vasilyev, Rosja, z cyklu: Sakhawood, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Mieszkańcy Jakucji, obecnie Republiki Sacha położonej na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, żyją na odludziu, gdzie panują ekstremalne warunki pogodowe: w zimie temperatura może spaść nawet do -50°C. Chociaż Sacha, znana również jako Jakucja, rozciąga się na ponad trzech milionach kilometrów kwadratowych, jej populacja liczy zaledwie 950 tysięcy osób, z czego około 50 procent stanowią etniczni Sachowie (lub Jakuci). Sztuka stała się sposobem na pokazanie i zachowanie kultury, tradycji i historii Sachów. Od lat 90. ubiegłego wieku kino przeżywa tam rozkwit. Rocznie kręconych jest około siedmiu do dziesięciu filmów fabularnych przez lokalny przemysł filmowy, nazywany żartobliwie Sachawood. Gatunki filmów są bardzo zróżnicowane - od komedii romantycznych i kryminałów po bajki i lokalne legendy. Większość filmów kręcona jest w języku jakuckim, z napisami w języku rosyjskim. Budżet produkcji waha się od 12 000 do 120 000 USD. Wielu aktorów nie ma profesjonalnego wykształcenia, choć niektórzy pracowali w teatrze, a reżyserzy i kamerzyści często uczęszczają do szkół filmowych w Moskwie lub innych miastach. Filmy cieszą się ogromną popularnością w kraju, ale odniosły też szerszy sukces. W ostatnich latach były pokazywane na festiwalach filmowych m.in. w Finlandii i Korei Południowej, zdobywając liczne nagrody.
fot. Alexey Vasilyev, Rosja, z cyklu: Sakhawood, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Mieszkańcy Jakucji, obecnie Republiki Sacha położonej na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, żyją na odludziu, gdzie panują ekstremalne warunki pogodowe: w zimie temperatura może spaść nawet do -50°C. Chociaż Sacha, znana również jako Jakucja, rozciąga się na ponad trzech milionach kilometrów kwadratowych, jej populacja liczy zaledwie 950 tysięcy osób, z czego około 50 procent stanowią etniczni Sachowie (lub Jakuci). Sztuka stała się sposobem na pokazanie i zachowanie kultury, tradycji i historii Sachów. Od lat 90. ubiegłego wieku kino przeżywa tam rozkwit. Rocznie kręconych jest około siedmiu do dziesięciu filmów fabularnych przez lokalny przemysł filmowy, nazywany żartobliwie Sachawood. Gatunki filmów są bardzo zróżnicowane - od komedii romantycznych i kryminałów po bajki i lokalne legendy. Większość filmów kręcona jest w języku jakuckim, z napisami w języku rosyjskim. Budżet produkcji waha się od 12 000 do 120 000 USD. Wielu aktorów nie ma profesjonalnego wykształcenia, choć niektórzy pracowali w teatrze, a reżyserzy i kamerzyści często uczęszczają do szkół filmowych w Moskwie lub innych miastach. Filmy cieszą się ogromną popularnością w kraju, ale odniosły też szerszy sukces. W ostatnich latach były pokazywane na festiwalach filmowych m.in. w Finlandii i Korei Południowej, zdobywając liczne nagrody.
fot. Alexey Vasilyev, Rosja, z cyklu: Sakhawood, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Mieszkańcy Jakucji, obecnie Republiki Sacha położonej na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, żyją na odludziu, gdzie panują ekstremalne warunki pogodowe: w zimie temperatura może spaść nawet do -50°C. Chociaż Sacha, znana również jako Jakucja, rozciąga się na ponad trzech milionach kilometrów kwadratowych, jej populacja liczy zaledwie 950 tysięcy osób, z czego około 50 procent stanowią etniczni Sachowie (lub Jakuci). Sztuka stała się sposobem na pokazanie i zachowanie kultury, tradycji i historii Sachów. Od lat 90. ubiegłego wieku kino przeżywa tam rozkwit. Rocznie kręconych jest około siedmiu do dziesięciu filmów fabularnych przez lokalny przemysł filmowy, nazywany żartobliwie Sachawood. Gatunki filmów są bardzo zróżnicowane - od komedii romantycznych i kryminałów po bajki i lokalne legendy. Większość filmów kręcona jest w języku jakuckim, z napisami w języku rosyjskim. Budżet produkcji waha się od 12 000 do 120 000 USD. Wielu aktorów nie ma profesjonalnego wykształcenia, choć niektórzy pracowali w teatrze, a reżyserzy i kamerzyści często uczęszczają do szkół filmowych w Moskwie lub innych miastach. Filmy cieszą się ogromną popularnością w kraju, ale odniosły też szerszy sukces. W ostatnich latach były pokazywane na festiwalach filmowych m.in. w Finlandii i Korei Południowej, zdobywając liczne nagrody.
fot. Alexey Vasilyev, Rosja, z cyklu: Sakhawood, nominacja w kategorii Contemporary issues - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Mieszkańcy Jakucji, obecnie Republiki Sacha położonej na dalekim północnym wschodzie Federacji Rosyjskiej, żyją na odludziu, gdzie panują ekstremalne warunki pogodowe: w zimie temperatura może spaść nawet do -50°C. Chociaż Sacha, znana również jako Jakucja, rozciąga się na ponad trzech milionach kilometrów kwadratowych, jej populacja liczy zaledwie 950 tysięcy osób, z czego około 50 procent stanowią etniczni Sachowie (lub Jakuci). Sztuka stała się sposobem na pokazanie i zachowanie kultury, tradycji i historii Sachów. Od lat 90. ubiegłego wieku kino przeżywa tam rozkwit. Rocznie kręconych jest około siedmiu do dziesięciu filmów fabularnych przez lokalny przemysł filmowy, nazywany żartobliwie Sachawood. Gatunki filmów są bardzo zróżnicowane - od komedii romantycznych i kryminałów po bajki i lokalne legendy. Większość filmów kręcona jest w języku jakuckim, z napisami w języku rosyjskim. Budżet produkcji waha się od 12 000 do 120 000 USD. Wielu aktorów nie ma profesjonalnego wykształcenia, choć niektórzy pracowali w teatrze, a reżyserzy i kamerzyści często uczęszczają do szkół filmowych w Moskwie lub innych miastach. Filmy cieszą się ogromną popularnością w kraju, ale odniosły też szerszy sukces. W ostatnich latach były pokazywane na festiwalach filmowych m.in. w Finlandii i Korei Południowej, zdobywając liczne nagrody.
fot. Lalo de Almeida, Brazylia, z cyklu: Pantanal Ablaze dla Folha de São Paulo, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Prawie jedna trzecia brazylijskiego regionu Pantanal - największego na świecie tropikalnego mokradła i zalanych łąk, rozciągającego się na około 140 000 do 160 000 kilometrów kwadratowych - została strawiona przez pożary w 2020 roku. Według brazylijskiego Narodowego Instytutu Badań Kosmicznych, w 2020 roku było trzy razy więcej pożarów niż w 2019 roku. Pożary w Pantanalu zwykle płoną tuż pod powierzchnią, podsycane przez wysoce łatwopalny torf, co oznacza, że palą się dłużej i są trudniejsze do ugaszenia. Pantanal, który został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery i jest jednym z najważniejszych biomów Brazylii, cierpi z powodu najgorszej suszy od prawie 50 lat, co spowodowało, że pożary wymknęły się spod kontroli. Wiele z pożarów powstało w wyniku rolnictwa bezodpływowego, które stało się bardziej powszechne z powodu osłabienia przepisów ochrony przyrody i ich egzekwowania przez administrację prezydenta Jaira Bolsonaro. Brazylijskiemu Instytutowi Środowiska i Odnawialnych Zasobów Naturalnych (IBAMA) zmniejszono finansowanie o około 30 procent. Bolsonaro często wypowiadał się przeciwko środkom ochrony środowiska i wielokrotnie komentował podważanie prób karania przestępców przez brazylijskie sądy. Ekolodzy twierdzą, że zachęca to do wypalania gruntów rolnych i tworzy klimat bezkarności. Luciana Leite, która bada relacje ludzkości z przyrodą na Uniwersytecie Federalnym w Bahia, przewiduje całkowity zanik Pantanalu, jeśli utrzymają się obecne trendy klimatyczne i polityka antyśrodowiskowa.
fot. Lalo de Almeida, Brazylia, z cyklu: Pantanal Ablaze dla Folha de São Paulo, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Prawie jedna trzecia brazylijskiego regionu Pantanal - największego na świecie tropikalnego mokradła i zalanych łąk, rozciągającego się na około 140 000 do 160 000 kilometrów kwadratowych - została strawiona przez pożary w 2020 roku. Według brazylijskiego Narodowego Instytutu Badań Kosmicznych, w 2020 roku było trzy razy więcej pożarów niż w 2019 roku. Pożary w Pantanalu zwykle płoną tuż pod powierzchnią, podsycane przez wysoce łatwopalny torf, co oznacza, że palą się dłużej i są trudniejsze do ugaszenia. Pantanal, który został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery i jest jednym z najważniejszych biomów Brazylii, cierpi z powodu najgorszej suszy od prawie 50 lat, co spowodowało, że pożary wymknęły się spod kontroli. Wiele z pożarów powstało w wyniku rolnictwa bezodpływowego, które stało się bardziej powszechne z powodu osłabienia przepisów ochrony przyrody i ich egzekwowania przez administrację prezydenta Jaira Bolsonaro. Brazylijskiemu Instytutowi Środowiska i Odnawialnych Zasobów Naturalnych (IBAMA) zmniejszono finansowanie o około 30 procent. Bolsonaro często wypowiadał się przeciwko środkom ochrony środowiska i wielokrotnie komentował podważanie prób karania przestępców przez brazylijskie sądy. Ekolodzy twierdzą, że zachęca to do wypalania gruntów rolnych i tworzy klimat bezkarności. Luciana Leite, która bada relacje ludzkości z przyrodą na Uniwersytecie Federalnym w Bahia, przewiduje całkowity zanik Pantanalu, jeśli utrzymają się obecne trendy klimatyczne i polityka antyśrodowiskowa.
fot. Lalo de Almeida, Brazylia, z cyklu: Pantanal Ablaze dla Folha de São Paulo, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Prawie jedna trzecia brazylijskiego regionu Pantanal - największego na świecie tropikalnego mokradła i zalanych łąk, rozciągającego się na około 140 000 do 160 000 kilometrów kwadratowych - została strawiona przez pożary w 2020 roku. Według brazylijskiego Narodowego Instytutu Badań Kosmicznych, w 2020 roku było trzy razy więcej pożarów niż w 2019 roku. Pożary w Pantanalu zwykle płoną tuż pod powierzchnią, podsycane przez wysoce łatwopalny torf, co oznacza, że palą się dłużej i są trudniejsze do ugaszenia. Pantanal, który został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery i jest jednym z najważniejszych biomów Brazylii, cierpi z powodu najgorszej suszy od prawie 50 lat, co spowodowało, że pożary wymknęły się spod kontroli. Wiele z pożarów powstało w wyniku rolnictwa bezodpływowego, które stało się bardziej powszechne z powodu osłabienia przepisów ochrony przyrody i ich egzekwowania przez administrację prezydenta Jaira Bolsonaro. Brazylijskiemu Instytutowi Środowiska i Odnawialnych Zasobów Naturalnych (IBAMA) zmniejszono finansowanie o około 30 procent. Bolsonaro często wypowiadał się przeciwko środkom ochrony środowiska i wielokrotnie komentował podważanie prób karania przestępców przez brazylijskie sądy. Ekolodzy twierdzą, że zachęca to do wypalania gruntów rolnych i tworzy klimat bezkarności. Luciana Leite, która bada relacje ludzkości z przyrodą na Uniwersytecie Federalnym w Bahia, przewiduje całkowity zanik Pantanalu, jeśli utrzymają się obecne trendy klimatyczne i polityka antyśrodowiskowa.
fot. Lalo de Almeida, Brazylia, z cyklu: Pantanal Ablaze dla Folha de São Paulo, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Prawie jedna trzecia brazylijskiego regionu Pantanal - największego na świecie tropikalnego mokradła i zalanych łąk, rozciągającego się na około 140 000 do 160 000 kilometrów kwadratowych - została strawiona przez pożary w 2020 roku. Według brazylijskiego Narodowego Instytutu Badań Kosmicznych, w 2020 roku było trzy razy więcej pożarów niż w 2019 roku. Pożary w Pantanalu zwykle płoną tuż pod powierzchnią, podsycane przez wysoce łatwopalny torf, co oznacza, że palą się dłużej i są trudniejsze do ugaszenia. Pantanal, który został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery i jest jednym z najważniejszych biomów Brazylii, cierpi z powodu najgorszej suszy od prawie 50 lat, co spowodowało, że pożary wymknęły się spod kontroli. Wiele z pożarów powstało w wyniku rolnictwa bezodpływowego, które stało się bardziej powszechne z powodu osłabienia przepisów ochrony przyrody i ich egzekwowania przez administrację prezydenta Jaira Bolsonaro. Brazylijskiemu Instytutowi Środowiska i Odnawialnych Zasobów Naturalnych (IBAMA) zmniejszono finansowanie o około 30 procent. Bolsonaro często wypowiadał się przeciwko środkom ochrony środowiska i wielokrotnie komentował podważanie prób karania przestępców przez brazylijskie sądy. Ekolodzy twierdzą, że zachęca to do wypalania gruntów rolnych i tworzy klimat bezkarności. Luciana Leite, która bada relacje ludzkości z przyrodą na Uniwersytecie Federalnym w Bahia, przewiduje całkowity zanik Pantanalu, jeśli utrzymają się obecne trendy klimatyczne i polityka antyśrodowiskowa.
fot. Aitor Garmendia, Hiszpania, z cyklu: Inside the Spanish Pork Industry: The Pig Factory of Europe, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Hiszpania jest jednym z czterech największych światowych eksporterów wieprzowiny, obok Niemiec, USA i Danii. Unia Europejska jako całość konsumuje około 20 milionów ton wieprzowiny rocznie, a eksportuje około 13 procent swojej całkowitej produkcji, głównie do Azji Wschodniej, w szczególności do Chin. Finansowana przez UE kampania Porozmawiajmy o wieprzowinie została uruchomiona w Hiszpanii, Francji i Portugalii, a jej celem jest przeciwdziałanie fałszywym twierdzeniom dotyczącym produkcji mięsa i konsumpcji wieprzowiny w Europie oraz pokazanie, że sektor ten spełnia najwyższe standardy zrównoważonego rozwoju, bezpieczeństwa biologicznego i bezpieczeństwa żywności na świecie. Standardy te obejmują gwarancje, że zwierzęta nie cierpią bólu i że mają wystarczająco dużo miejsca, aby się swobodnie poruszać. Z drugiej strony, grupy broniące praw zwierząt twierdzą, że takie praktyki jak rutynowe obcinanie ogonów i ciasne klatki ciążowe dla loch stanowią znęcanie się nad zwierzętami, a ból i cierpienie zwierząt są powszechne. Śledczy zajmujący się prawami zwierząt twierdzą, że przemysł utrudnia dostęp do ferm i że są zmuszeni do zdobywania dostępu do takich obiektów potajemnie, często w nocy, w celu udokumentowania tego, co dzieje się w środku. Zdjęcia te zostały zrobione podczas kilku takich wtargnięć, w różnych okresach, w różnych zakładach na terenie Hiszpanii.
fot. Aitor Garmendia, Hiszpania, z cyklu: Inside the Spanish Pork Industry: The Pig Factory of Europe, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Hiszpania jest jednym z czterech największych światowych eksporterów wieprzowiny, obok Niemiec, USA i Danii. Unia Europejska jako całość konsumuje około 20 milionów ton wieprzowiny rocznie, a eksportuje około 13 procent swojej całkowitej produkcji, głównie do Azji Wschodniej, w szczególności do Chin. Finansowana przez UE kampania Porozmawiajmy o wieprzowinie została uruchomiona w Hiszpanii, Francji i Portugalii, a jej celem jest przeciwdziałanie fałszywym twierdzeniom dotyczącym produkcji mięsa i konsumpcji wieprzowiny w Europie oraz pokazanie, że sektor ten spełnia najwyższe standardy zrównoważonego rozwoju, bezpieczeństwa biologicznego i bezpieczeństwa żywności na świecie. Standardy te obejmują gwarancje, że zwierzęta nie cierpią bólu i że mają wystarczająco dużo miejsca, aby się swobodnie poruszać. Z drugiej strony, grupy broniące praw zwierząt twierdzą, że takie praktyki jak rutynowe obcinanie ogonów i ciasne klatki ciążowe dla loch stanowią znęcanie się nad zwierzętami, a ból i cierpienie zwierząt są powszechne. Śledczy zajmujący się prawami zwierząt twierdzą, że przemysł utrudnia dostęp do ferm i że są zmuszeni do zdobywania dostępu do takich obiektów potajemnie, często w nocy, w celu udokumentowania tego, co dzieje się w środku. Zdjęcia te zostały zrobione podczas kilku takich wtargnięć, w różnych okresach, w różnych zakładach na terenie Hiszpanii.
fot. Aitor Garmendia, Hiszpania, z cyklu: Inside the Spanish Pork Industry: The Pig Factory of Europe, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Hiszpania jest jednym z czterech największych światowych eksporterów wieprzowiny, obok Niemiec, USA i Danii. Unia Europejska jako całość konsumuje około 20 milionów ton wieprzowiny rocznie, a eksportuje około 13 procent swojej całkowitej produkcji, głównie do Azji Wschodniej, w szczególności do Chin. Finansowana przez UE kampania Porozmawiajmy o wieprzowinie została uruchomiona w Hiszpanii, Francji i Portugalii, a jej celem jest przeciwdziałanie fałszywym twierdzeniom dotyczącym produkcji mięsa i konsumpcji wieprzowiny w Europie oraz pokazanie, że sektor ten spełnia najwyższe standardy zrównoważonego rozwoju, bezpieczeństwa biologicznego i bezpieczeństwa żywności na świecie. Standardy te obejmują gwarancje, że zwierzęta nie cierpią bólu i że mają wystarczająco dużo miejsca, aby się swobodnie poruszać. Z drugiej strony, grupy broniące praw zwierząt twierdzą, że takie praktyki jak rutynowe obcinanie ogonów i ciasne klatki ciążowe dla loch stanowią znęcanie się nad zwierzętami, a ból i cierpienie zwierząt są powszechne. Śledczy zajmujący się prawami zwierząt twierdzą, że przemysł utrudnia dostęp do ferm i że są zmuszeni do zdobywania dostępu do takich obiektów potajemnie, często w nocy, w celu udokumentowania tego, co dzieje się w środku. Zdjęcia te zostały zrobione podczas kilku takich wtargnięć, w różnych okresach, w różnych zakładach na terenie Hiszpanii.
fot. Aitor Garmendia, Hiszpania, z cyklu: Inside the Spanish Pork Industry: The Pig Factory of Europe, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Hiszpania jest jednym z czterech największych światowych eksporterów wieprzowiny, obok Niemiec, USA i Danii. Unia Europejska jako całość konsumuje około 20 milionów ton wieprzowiny rocznie, a eksportuje około 13 procent swojej całkowitej produkcji, głównie do Azji Wschodniej, w szczególności do Chin. Finansowana przez UE kampania Porozmawiajmy o wieprzowinie została uruchomiona w Hiszpanii, Francji i Portugalii, a jej celem jest przeciwdziałanie fałszywym twierdzeniom dotyczącym produkcji mięsa i konsumpcji wieprzowiny w Europie oraz pokazanie, że sektor ten spełnia najwyższe standardy zrównoważonego rozwoju, bezpieczeństwa biologicznego i bezpieczeństwa żywności na świecie. Standardy te obejmują gwarancje, że zwierzęta nie cierpią bólu i że mają wystarczająco dużo miejsca, aby się swobodnie poruszać. Z drugiej strony, grupy broniące praw zwierząt twierdzą, że takie praktyki jak rutynowe obcinanie ogonów i ciasne klatki ciążowe dla loch stanowią znęcanie się nad zwierzętami, a ból i cierpienie zwierząt są powszechne. Śledczy zajmujący się prawami zwierząt twierdzą, że przemysł utrudnia dostęp do ferm i że są zmuszeni do zdobywania dostępu do takich obiektów potajemnie, często w nocy, w celu udokumentowania tego, co dzieje się w środku. Zdjęcia te zostały zrobione podczas kilku takich wtargnięć, w różnych okresach, w różnych zakładach na terenie Hiszpanii.
fot. Ciril Jazbec, Słowenia, z cyklu: One Way to Fight Climate Change: Make Your Own Glaciers dla National Geographic, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Gdy himalajskie śniegi maleją, a lodowce ustępują, społeczności w regionie Ladakh w północnych Indiach budują ogromne lodowe stożki, które zapewniają wodę w lecie. Ladakh to zimna pustynia, z temperaturami zimą sięgającymi -30°C i średnimi opadami deszczu wynoszącymi około 100 milimetrów. Większość wiosek boryka się z dotkliwym brakiem wody, szczególnie w kluczowym okresie sadzenia roślin w kwietniu i maju. W 2013 roku Sonam Wangchuk, inżynier i innowator z Ladakhi, wymyślił metodę tworzenia sztucznych lodowców w formie stożkowatych zwałów lodu, przypominających buddyjskie stupy religijne. Lodowe stupy magazynują zimową wodę roztopową i powoli uwalniają ją wiosną, w okresie wegetacyjnym, kiedy jest ona najbardziej potrzebna do upraw. Stupy powstają w zimie, kiedy woda jest odprowadzana podziemnymi rurami z wyżej położonych terenów. Końcowy odcinek wznosi się pionowo, a różnica wysokości powoduje, że w temperaturach poniżej zera woda tryska na zewnątrz, zamarzając i tworząc stupę. Stupy zostały zbudowane w 26 wioskach w 2020 roku, a obecnie trwa budowa rurociągu, który ma stworzyć 50 kolejnych. Wangchuk, mówi, że stupy stanowią ostatnią szansę himalajskich społeczności górskich na walkę z kryzysem klimatycznym, ale nie powinny być traktowane jako rozwiązanie tego problemu: pozostaje to w gestii rządów krajowych, a także ludzi prowadzących przyjazny dla środowiska styl życia w celu zmniejszenia emisji.
fot. Ciril Jazbec, Słowenia, z cyklu: One Way to Fight Climate Change: Make Your Own Glaciers dla National Geographic, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Gdy himalajskie śniegi maleją, a lodowce ustępują, społeczności w regionie Ladakh w północnych Indiach budują ogromne lodowe stożki, które zapewniają wodę w lecie. Ladakh to zimna pustynia, z temperaturami zimą sięgającymi -30°C i średnimi opadami deszczu wynoszącymi około 100 milimetrów. Większość wiosek boryka się z dotkliwym brakiem wody, szczególnie w kluczowym okresie sadzenia roślin w kwietniu i maju. W 2013 roku Sonam Wangchuk, inżynier i innowator z Ladakhi, wymyślił metodę tworzenia sztucznych lodowców w formie stożkowatych zwałów lodu, przypominających buddyjskie stupy religijne. Lodowe stupy magazynują zimową wodę roztopową i powoli uwalniają ją wiosną, w okresie wegetacyjnym, kiedy jest ona najbardziej potrzebna do upraw. Stupy powstają w zimie, kiedy woda jest odprowadzana podziemnymi rurami z wyżej położonych terenów. Końcowy odcinek wznosi się pionowo, a różnica wysokości powoduje, że w temperaturach poniżej zera woda tryska na zewnątrz, zamarzając i tworząc stupę. Stupy zostały zbudowane w 26 wioskach w 2020 roku, a obecnie trwa budowa rurociągu, który ma stworzyć 50 kolejnych. Wangchuk, mówi, że stupy stanowią ostatnią szansę himalajskich społeczności górskich na walkę z kryzysem klimatycznym, ale nie powinny być traktowane jako rozwiązanie tego problemu: pozostaje to w gestii rządów krajowych, a także ludzi prowadzących przyjazny dla środowiska styl życia w celu zmniejszenia emisji.
fot. Ciril Jazbec, Słowenia, z cyklu: One Way to Fight Climate Change: Make Your Own Glaciers dla National Geographic, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Gdy himalajskie śniegi maleją, a lodowce ustępują, społeczności w regionie Ladakh w północnych Indiach budują ogromne lodowe stożki, które zapewniają wodę w lecie. Ladakh to zimna pustynia, z temperaturami zimą sięgającymi -30°C i średnimi opadami deszczu wynoszącymi około 100 milimetrów. Większość wiosek boryka się z dotkliwym brakiem wody, szczególnie w kluczowym okresie sadzenia roślin w kwietniu i maju. W 2013 roku Sonam Wangchuk, inżynier i innowator z Ladakhi, wymyślił metodę tworzenia sztucznych lodowców w formie stożkowatych zwałów lodu, przypominających buddyjskie stupy religijne. Lodowe stupy magazynują zimową wodę roztopową i powoli uwalniają ją wiosną, w okresie wegetacyjnym, kiedy jest ona najbardziej potrzebna do upraw. Stupy powstają w zimie, kiedy woda jest odprowadzana podziemnymi rurami z wyżej położonych terenów. Końcowy odcinek wznosi się pionowo, a różnica wysokości powoduje, że w temperaturach poniżej zera woda tryska na zewnątrz, zamarzając i tworząc stupę. Stupy zostały zbudowane w 26 wioskach w 2020 roku, a obecnie trwa budowa rurociągu, który ma stworzyć 50 kolejnych. Wangchuk, mówi, że stupy stanowią ostatnią szansę himalajskich społeczności górskich na walkę z kryzysem klimatycznym, ale nie powinny być traktowane jako rozwiązanie tego problemu: pozostaje to w gestii rządów krajowych, a także ludzi prowadzących przyjazny dla środowiska styl życia w celu zmniejszenia emisji.
fot. Ciril Jazbec, Słowenia, z cyklu: One Way to Fight Climate Change: Make Your Own Glaciers dla National Geographic, nominacja w kategorii Środowisko - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Gdy himalajskie śniegi maleją, a lodowce ustępują, społeczności w regionie Ladakh w północnych Indiach budują ogromne lodowe stożki, które zapewniają wodę w lecie. Ladakh to zimna pustynia, z temperaturami zimą sięgającymi -30°C i średnimi opadami deszczu wynoszącymi około 100 milimetrów. Większość wiosek boryka się z dotkliwym brakiem wody, szczególnie w kluczowym okresie sadzenia roślin w kwietniu i maju. W 2013 roku Sonam Wangchuk, inżynier i innowator z Ladakhi, wymyślił metodę tworzenia sztucznych lodowców w formie stożkowatych zwałów lodu, przypominających buddyjskie stupy religijne. Lodowe stupy magazynują zimową wodę roztopową i powoli uwalniają ją wiosną, w okresie wegetacyjnym, kiedy jest ona najbardziej potrzebna do upraw. Stupy powstają w zimie, kiedy woda jest odprowadzana podziemnymi rurami z wyżej położonych terenów. Końcowy odcinek wznosi się pionowo, a różnica wysokości powoduje, że w temperaturach poniżej zera woda tryska na zewnątrz, zamarzając i tworząc stupę. Stupy zostały zbudowane w 26 wioskach w 2020 roku, a obecnie trwa budowa rurociągu, który ma stworzyć 50 kolejnych. Wangchuk, mówi, że stupy stanowią ostatnią szansę himalajskich społeczności górskich na walkę z kryzysem klimatycznym, ale nie powinny być traktowane jako rozwiązanie tego problemu: pozostaje to w gestii rządów krajowych, a także ludzi prowadzących przyjazny dla środowiska styl życia w celu zmniejszenia emisji.
fot. Laurence Geai, Francja, z cyklu: COVID-19 Pandemic in France, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Pierwsze potwierdzone przypadki zachorowań na COVID-19 w Europie odnotowano we Francji w dniu 24 stycznia. Szybko pojawiły się doniesienia o zakażeniach w innych krajach europejskich, a 13 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła Europę epicentrum pandemii. Do końca marca w Paryżu i na jego przedmieściach odnotowano ponad jedną czwartą z 29 000 potwierdzonych zakażeń we francuskich szpitalach, z czego 1300 osób przebywało na intensywnej terapii. Między 17 marca a 11 maja Francja ogłosiła lockdown, a ograniczenia w Paryżu przedłużono do 14 czerwca. Zamknięto szkoły, kawiarnie, restauracje, sklepy i budynki użyteczności publicznej, a osoby przebywające poza domem musiały mieć przy sobie dowód tożsamości i podpisane oświadczenie o podróżowaniu. Domy opieki zostały zamknięte dla odwiedzających. Hospitalizacje osiągnęły szczyt w kwietniu, kiedy to 7,148 osób znalazło się na intensywnej terapii, podczas gdy pojemność oddziałów wynosiła tylko 5,000. Specjalnie przystosowane pociągi przewoziły pacjentów z przepełnionych szpitali do regionów, w których było mniej przypadków, a francuskie wojsko lotnicze przewoziło krytyczne przypadki ze wschodniej Francji do szpitali w sąsiednich krajach. W miarę wzrostu liczby zgonów kostnice zapełniały się po brzegi, a w miejscach takich jak hala chłodnicza paryskiego rynku hurtowego żywności Rungis otwierano doraźne kostnice. Domom pogrzebowym nakazano natychmiastowe pochowanie lub skremowanie ciał, bez żadnych ceremonii pogrzebowych, bez niczyjej obecności.
fot. Laurence Geai, Francja, z cyklu: COVID-19 Pandemic in France, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Pierwsze potwierdzone przypadki zachorowań na COVID-19 w Europie odnotowano we Francji w dniu 24 stycznia. Szybko pojawiły się doniesienia o zakażeniach w innych krajach europejskich, a 13 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła Europę epicentrum pandemii. Do końca marca w Paryżu i na jego przedmieściach odnotowano ponad jedną czwartą z 29 000 potwierdzonych zakażeń we francuskich szpitalach, z czego 1300 osób przebywało na intensywnej terapii. Między 17 marca a 11 maja Francja ogłosiła lockdown, a ograniczenia w Paryżu przedłużono do 14 czerwca. Zamknięto szkoły, kawiarnie, restauracje, sklepy i budynki użyteczności publicznej, a osoby przebywające poza domem musiały mieć przy sobie dowód tożsamości i podpisane oświadczenie o podróżowaniu. Domy opieki zostały zamknięte dla odwiedzających. Hospitalizacje osiągnęły szczyt w kwietniu, kiedy to 7,148 osób znalazło się na intensywnej terapii, podczas gdy pojemność oddziałów wynosiła tylko 5,000. Specjalnie przystosowane pociągi przewoziły pacjentów z przepełnionych szpitali do regionów, w których było mniej przypadków, a francuskie wojsko lotnicze przewoziło krytyczne przypadki ze wschodniej Francji do szpitali w sąsiednich krajach. W miarę wzrostu liczby zgonów kostnice zapełniały się po brzegi, a w miejscach takich jak hala chłodnicza paryskiego rynku hurtowego żywności Rungis otwierano doraźne kostnice. Domom pogrzebowym nakazano natychmiastowe pochowanie lub skremowanie ciał, bez żadnych ceremonii pogrzebowych, bez niczyjej obecności.
fot. Laurence Geai, Francja, z cyklu: COVID-19 Pandemic in France, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Pierwsze potwierdzone przypadki zachorowań na COVID-19 w Europie odnotowano we Francji w dniu 24 stycznia. Szybko pojawiły się doniesienia o zakażeniach w innych krajach europejskich, a 13 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła Europę epicentrum pandemii. Do końca marca w Paryżu i na jego przedmieściach odnotowano ponad jedną czwartą z 29 000 potwierdzonych zakażeń we francuskich szpitalach, z czego 1300 osób przebywało na intensywnej terapii. Między 17 marca a 11 maja Francja ogłosiła lockdown, a ograniczenia w Paryżu przedłużono do 14 czerwca. Zamknięto szkoły, kawiarnie, restauracje, sklepy i budynki użyteczności publicznej, a osoby przebywające poza domem musiały mieć przy sobie dowód tożsamości i podpisane oświadczenie o podróżowaniu. Domy opieki zostały zamknięte dla odwiedzających. Hospitalizacje osiągnęły szczyt w kwietniu, kiedy to 7,148 osób znalazło się na intensywnej terapii, podczas gdy pojemność oddziałów wynosiła tylko 5,000. Specjalnie przystosowane pociągi przewoziły pacjentów z przepełnionych szpitali do regionów, w których było mniej przypadków, a francuskie wojsko lotnicze przewoziło krytyczne przypadki ze wschodniej Francji do szpitali w sąsiednich krajach. W miarę wzrostu liczby zgonów kostnice zapełniały się po brzegi, a w miejscach takich jak hala chłodnicza paryskiego rynku hurtowego żywności Rungis otwierano doraźne kostnice. Domom pogrzebowym nakazano natychmiastowe pochowanie lub skremowanie ciał, bez żadnych ceremonii pogrzebowych, bez niczyjej obecności.
fot. Laurence Geai, Francja, z cyklu: COVID-19 Pandemic in France, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Pierwsze potwierdzone przypadki zachorowań na COVID-19 w Europie odnotowano we Francji w dniu 24 stycznia. Szybko pojawiły się doniesienia o zakażeniach w innych krajach europejskich, a 13 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła Europę epicentrum pandemii. Do końca marca w Paryżu i na jego przedmieściach odnotowano ponad jedną czwartą z 29 000 potwierdzonych zakażeń we francuskich szpitalach, z czego 1300 osób przebywało na intensywnej terapii. Między 17 marca a 11 maja Francja ogłosiła lockdown, a ograniczenia w Paryżu przedłużono do 14 czerwca. Zamknięto szkoły, kawiarnie, restauracje, sklepy i budynki użyteczności publicznej, a osoby przebywające poza domem musiały mieć przy sobie dowód tożsamości i podpisane oświadczenie o podróżowaniu. Domy opieki zostały zamknięte dla odwiedzających. Hospitalizacje osiągnęły szczyt w kwietniu, kiedy to 7,148 osób znalazło się na intensywnej terapii, podczas gdy pojemność oddziałów wynosiła tylko 5,000. Specjalnie przystosowane pociągi przewoziły pacjentów z przepełnionych szpitali do regionów, w których było mniej przypadków, a francuskie wojsko lotnicze przewoziło krytyczne przypadki ze wschodniej Francji do szpitali w sąsiednich krajach. W miarę wzrostu liczby zgonów kostnice zapełniały się po brzegi, a w miejscach takich jak hala chłodnicza paryskiego rynku hurtowego żywności Rungis otwierano doraźne kostnice. Domom pogrzebowym nakazano natychmiastowe pochowanie lub skremowanie ciał, bez żadnych ceremonii pogrzebowych, bez niczyjej obecności.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.
fot. Roland Schmid, Szwajcaria, z cyklu: Cross-Border Love, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Szwajcaria zamknęła swoje granice po raz pierwszy od II wojny światowej w związku z pandemią COVID-19. W miastach takich jak Riehen i Kreuzlingen mieszkańcy od dziesięcioleci nie zwracali uwagi na granice z Niemcami i swobodnie je przekraczali. Zamknięcie trwało od 16 marca do 15 czerwca. Taśmy zaporowe wskazywały granice, których nie wolno było przekraczać, odtwarzając granice, które w czasie wojny zostały wzmocnione drutem kolczastym. W niektórych miejscach bariery te stały się miejscem spotkań ludzi, którym nie wolno już było przebywać razem. Mimo przepisów ograniczających poruszanie się i kontakty towarzyskie, wiele osób znajdowało pomysłowe sposoby, by spotkać się z bliskimi.
fot. Roland Schmid, Szwajcaria, z cyklu: Cross-Border Love, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Szwajcaria zamknęła swoje granice po raz pierwszy od II wojny światowej w związku z pandemią COVID-19. W miastach takich jak Riehen i Kreuzlingen mieszkańcy od dziesięcioleci nie zwracali uwagi na granice z Niemcami i swobodnie je przekraczali. Zamknięcie trwało od 16 marca do 15 czerwca. Taśmy zaporowe wskazywały granice, których nie wolno było przekraczać, odtwarzając granice, które w czasie wojny zostały wzmocnione drutem kolczastym. W niektórych miejscach bariery te stały się miejscem spotkań ludzi, którym nie wolno już było przebywać razem. Mimo przepisów ograniczających poruszanie się i kontakty towarzyskie, wiele osób znajdowało pomysłowe sposoby, by spotkać się z bliskimi.
fot. Roland Schmid, Szwajcaria, z cyklu: Cross-Border Love, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Szwajcaria zamknęła swoje granice po raz pierwszy od II wojny światowej w związku z pandemią COVID-19. W miastach takich jak Riehen i Kreuzlingen mieszkańcy od dziesięcioleci nie zwracali uwagi na granice z Niemcami i swobodnie je przekraczali. Zamknięcie trwało od 16 marca do 15 czerwca. Taśmy zaporowe wskazywały granice, których nie wolno było przekraczać, odtwarzając granice, które w czasie wojny zostały wzmocnione drutem kolczastym. W niektórych miejscach bariery te stały się miejscem spotkań ludzi, którym nie wolno już było przebywać razem. Mimo przepisów ograniczających poruszanie się i kontakty towarzyskie, wiele osób znajdowało pomysłowe sposoby, by spotkać się z bliskimi.
fot. Roland Schmid, Szwajcaria, z cyklu: Cross-Border Love, nominacja w kategorii General news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Szwajcaria zamknęła swoje granice po raz pierwszy od II wojny światowej w związku z pandemią COVID-19. W miastach takich jak Riehen i Kreuzlingen mieszkańcy od dziesięcioleci nie zwracali uwagi na granice z Niemcami i swobodnie je przekraczali. Zamknięcie trwało od 16 marca do 15 czerwca. Taśmy zaporowe wskazywały granice, których nie wolno było przekraczać, odtwarzając granice, które w czasie wojny zostały wzmocnione drutem kolczastym. W niektórych miejscach bariery te stały się miejscem spotkań ludzi, którym nie wolno już było przebywać razem. Mimo przepisów ograniczających poruszanie się i kontakty towarzyskie, wiele osób znajdowało pomysłowe sposoby, by spotkać się z bliskimi.
fot. Ezra Acayan, Filipiny, z cyklu: Taal Volcano Eruption, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wulkan Taal, w prowincji Batangas, na wyspie Luzon na Filipinach, rozpoczął erupcję 12 stycznia, wyrzucając popiół na wysokość do 14 kilometrów w powietrze. Wulkan wygenerował opady popiołu i burze wulkaniczne, zmuszając do ewakuacji okolicznych mieszkańców. Erupcja przeszła w erupcję magmową, charakteryzującą się fontanną lawy z grzmotami i błyskawicami. Według Departamentu Opieki Społecznej i Rozwoju, erupcja dotknęła w sumie 212 908 rodzin, czyli prawie 750 000 osób. Szkody wyrządzone w infrastrukturze i źródłach utrzymania, takich jak rolnictwo, rybołówstwo i turystyka, zostały oszacowane na około 70 milionów dolarów. Wulkan Taal znajduje się w dużej kalderze wypełnionej przez jezioro Taal i jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów w kraju. Jest to wulkan złożony, co oznacza, że nie posiada jednego otworu wylotowego lub stożka, ale kilka punktów erupcji, które zmieniały się w czasie. Taal miał 34 zarejestrowane historyczne erupcje w ciągu ostatnich 450 lat, ostatnio w 1977 roku. Podobnie jak inne wulkany na Filipinach, Taal jest częścią Pacyficznego Pierścienia Ognia, strefy o dużej aktywności sejsmicznej, w której znajdują się jedne z najbardziej aktywnych linii uskoków na świecie.
fot. Ezra Acayan, Filipiny, z cyklu: Taal Volcano Eruption, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wulkan Taal, w prowincji Batangas, na wyspie Luzon na Filipinach, rozpoczął erupcję 12 stycznia, wyrzucając popiół na wysokość do 14 kilometrów w powietrze. Wulkan wygenerował opady popiołu i burze wulkaniczne, zmuszając do ewakuacji okolicznych mieszkańców. Erupcja przeszła w erupcję magmową, charakteryzującą się fontanną lawy z grzmotami i błyskawicami. Według Departamentu Opieki Społecznej i Rozwoju, erupcja dotknęła w sumie 212 908 rodzin, czyli prawie 750 000 osób. Szkody wyrządzone w infrastrukturze i źródłach utrzymania, takich jak rolnictwo, rybołówstwo i turystyka, zostały oszacowane na około 70 milionów dolarów. Wulkan Taal znajduje się w dużej kalderze wypełnionej przez jezioro Taal i jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów w kraju. Jest to wulkan złożony, co oznacza, że nie posiada jednego otworu wylotowego lub stożka, ale kilka punktów erupcji, które zmieniały się w czasie. Taal miał 34 zarejestrowane historyczne erupcje w ciągu ostatnich 450 lat, ostatnio w 1977 roku. Podobnie jak inne wulkany na Filipinach, Taal jest częścią Pacyficznego Pierścienia Ognia, strefy o dużej aktywności sejsmicznej, w której znajdują się jedne z najbardziej aktywnych linii uskoków na świecie.
fot. Ezra Acayan, Filipiny, z cyklu: Taal Volcano Eruption, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wulkan Taal, w prowincji Batangas, na wyspie Luzon na Filipinach, rozpoczął erupcję 12 stycznia, wyrzucając popiół na wysokość do 14 kilometrów w powietrze. Wulkan wygenerował opady popiołu i burze wulkaniczne, zmuszając do ewakuacji okolicznych mieszkańców. Erupcja przeszła w erupcję magmową, charakteryzującą się fontanną lawy z grzmotami i błyskawicami. Według Departamentu Opieki Społecznej i Rozwoju, erupcja dotknęła w sumie 212 908 rodzin, czyli prawie 750 000 osób. Szkody wyrządzone w infrastrukturze i źródłach utrzymania, takich jak rolnictwo, rybołówstwo i turystyka, zostały oszacowane na około 70 milionów dolarów. Wulkan Taal znajduje się w dużej kalderze wypełnionej przez jezioro Taal i jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów w kraju. Jest to wulkan złożony, co oznacza, że nie posiada jednego otworu wylotowego lub stożka, ale kilka punktów erupcji, które zmieniały się w czasie. Taal miał 34 zarejestrowane historyczne erupcje w ciągu ostatnich 450 lat, ostatnio w 1977 roku. Podobnie jak inne wulkany na Filipinach, Taal jest częścią Pacyficznego Pierścienia Ognia, strefy o dużej aktywności sejsmicznej, w której znajdują się jedne z najbardziej aktywnych linii uskoków na świecie.
fot. Ezra Acayan, Filipiny, z cyklu: Taal Volcano Eruption, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wulkan Taal, w prowincji Batangas, na wyspie Luzon na Filipinach, rozpoczął erupcję 12 stycznia, wyrzucając popiół na wysokość do 14 kilometrów w powietrze. Wulkan wygenerował opady popiołu i burze wulkaniczne, zmuszając do ewakuacji okolicznych mieszkańców. Erupcja przeszła w erupcję magmową, charakteryzującą się fontanną lawy z grzmotami i błyskawicami. Według Departamentu Opieki Społecznej i Rozwoju, erupcja dotknęła w sumie 212 908 rodzin, czyli prawie 750 000 osób. Szkody wyrządzone w infrastrukturze i źródłach utrzymania, takich jak rolnictwo, rybołówstwo i turystyka, zostały oszacowane na około 70 milionów dolarów. Wulkan Taal znajduje się w dużej kalderze wypełnionej przez jezioro Taal i jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów w kraju. Jest to wulkan złożony, co oznacza, że nie posiada jednego otworu wylotowego lub stożka, ale kilka punktów erupcji, które zmieniały się w czasie. Taal miał 34 zarejestrowane historyczne erupcje w ciągu ostatnich 450 lat, ostatnio w 1977 roku. Podobnie jak inne wulkany na Filipinach, Taal jest częścią Pacyficznego Pierścienia Ognia, strefy o dużej aktywności sejsmicznej, w której znajdują się jedne z najbardziej aktywnych linii uskoków na świecie.
fot. Jasper Doest, Holandia, z cyklu: Pandemic Pigeons - A Love Story, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Para dzikich gołębi zaprzyjaźniła się z rodziną fotografa, która była odizolowana w swoim mieszkaniu w Vlaardingen, w Holandii, podczas pandemii COVID-19. Ollie i Dollie, jak nazwała je rodzina, były stałymi bywalcami domu, a ich codzienne wizyty przypominały, że ludzie nie są sami na tej planecie, nawet jeśli żyją w izolacji w obszarach miejskich. Gołębie domowe (Columbia livia domestica) wywodzą się od gołębia skalnego, który naturalnie zamieszkuje klify morskie i góry. Gzymsy budynków stały się dla nich substytutem klifów morskich, przystosowały się do życia miejskiego i otoczenia, a obecnie żyją w obszarach miejskich na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, a ich globalna populacja liczy setki milionów. Gołębie skalne były pierwszymi ptakami, które udomowiono, między pięcioma a sześcioma tysiącami lat temu w Mezopotamii. Były one hodowane dla celów spożywczych, a później szkolone do przenoszenia wiadomości. Ptaki uciekające lub wypuszczone z domowego środowiska stały się pierwszymi dzikimi (lub miejskimi) gołębiami. Chociaż uważa się, że są one nosicielami chorób, dowody świadczą o czymś przeciwnym. Rzadko zdarza się, aby gołębie miejskie przenosiły choroby na ludzi, i chociaż przenoszą takie choroby jak salmonella i ptasie roztocza, rzadko dochodzi do zakażenia ssaków.
fot. Jasper Doest, Holandia, z cyklu: Pandemic Pigeons - A Love Story, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Para dzikich gołębi zaprzyjaźniła się z rodziną fotografa, która była odizolowana w swoim mieszkaniu w Vlaardingen, w Holandii, podczas pandemii COVID-19. Ollie i Dollie, jak nazwała je rodzina, były stałymi bywalcami domu, a ich codzienne wizyty przypominały, że ludzie nie są sami na tej planecie, nawet jeśli żyją w izolacji w obszarach miejskich. Gołębie domowe (Columbia livia domestica) wywodzą się od gołębia skalnego, który naturalnie zamieszkuje klify morskie i góry. Gzymsy budynków stały się dla nich substytutem klifów morskich, przystosowały się do życia miejskiego i otoczenia, a obecnie żyją w obszarach miejskich na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, a ich globalna populacja liczy setki milionów. Gołębie skalne były pierwszymi ptakami, które udomowiono, między pięcioma a sześcioma tysiącami lat temu w Mezopotamii. Były one hodowane dla celów spożywczych, a później szkolone do przenoszenia wiadomości. Ptaki uciekające lub wypuszczone z domowego środowiska stały się pierwszymi dzikimi (lub miejskimi) gołębiami. Chociaż uważa się, że są one nosicielami chorób, dowody świadczą o czymś przeciwnym. Rzadko zdarza się, aby gołębie miejskie przenosiły choroby na ludzi, i chociaż przenoszą takie choroby jak salmonella i ptasie roztocza, rzadko dochodzi do zakażenia ssaków.
fot. Jasper Doest, Holandia, z cyklu: Pandemic Pigeons - A Love Story, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Para dzikich gołębi zaprzyjaźniła się z rodziną fotografa, która była odizolowana w swoim mieszkaniu w Vlaardingen, w Holandii, podczas pandemii COVID-19. Ollie i Dollie, jak nazwała je rodzina, były stałymi bywalcami domu, a ich codzienne wizyty przypominały, że ludzie nie są sami na tej planecie, nawet jeśli żyją w izolacji w obszarach miejskich. Gołębie domowe (Columbia livia domestica) wywodzą się od gołębia skalnego, który naturalnie zamieszkuje klify morskie i góry. Gzymsy budynków stały się dla nich substytutem klifów morskich, przystosowały się do życia miejskiego i otoczenia, a obecnie żyją w obszarach miejskich na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, a ich globalna populacja liczy setki milionów. Gołębie skalne były pierwszymi ptakami, które udomowiono, między pięcioma a sześcioma tysiącami lat temu w Mezopotamii. Były one hodowane dla celów spożywczych, a później szkolone do przenoszenia wiadomości. Ptaki uciekające lub wypuszczone z domowego środowiska stały się pierwszymi dzikimi (lub miejskimi) gołębiami. Chociaż uważa się, że są one nosicielami chorób, dowody świadczą o czymś przeciwnym. Rzadko zdarza się, aby gołębie miejskie przenosiły choroby na ludzi, i chociaż przenoszą takie choroby jak salmonella i ptasie roztocza, rzadko dochodzi do zakażenia ssaków.
fot. Jasper Doest, Holandia, z cyklu: Pandemic Pigeons - A Love Story, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Para dzikich gołębi zaprzyjaźniła się z rodziną fotografa, która była odizolowana w swoim mieszkaniu w Vlaardingen, w Holandii, podczas pandemii COVID-19. Ollie i Dollie, jak nazwała je rodzina, były stałymi bywalcami domu, a ich codzienne wizyty przypominały, że ludzie nie są sami na tej planecie, nawet jeśli żyją w izolacji w obszarach miejskich. Gołębie domowe (Columbia livia domestica) wywodzą się od gołębia skalnego, który naturalnie zamieszkuje klify morskie i góry. Gzymsy budynków stały się dla nich substytutem klifów morskich, przystosowały się do życia miejskiego i otoczenia, a obecnie żyją w obszarach miejskich na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, a ich globalna populacja liczy setki milionów. Gołębie skalne były pierwszymi ptakami, które udomowiono, między pięcioma a sześcioma tysiącami lat temu w Mezopotamii. Były one hodowane dla celów spożywczych, a później szkolone do przenoszenia wiadomości. Ptaki uciekające lub wypuszczone z domowego środowiska stały się pierwszymi dzikimi (lub miejskimi) gołębiami. Chociaż uważa się, że są one nosicielami chorób, dowody świadczą o czymś przeciwnym. Rzadko zdarza się, aby gołębie miejskie przenosiły choroby na ludzi, i chociaż przenoszą takie choroby jak salmonella i ptasie roztocza, rzadko dochodzi do zakażenia ssaków.
fot. Luis Tato, Hiszpania, z cyklu: Locust Invasion in East Africa, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Na początku 2020 roku Kenia doświadczyła największej inwazji szarańczy pustynnej od 70 lat. Szarańcza mnożyła się i atakowała nowe obszary w poszukiwaniu pożywienia, docierając do Kenii i rozprzestrzeniając się po innych krajach wschodniej Afryki.Szarańcza pustynna, Gregaria Schistocerca, jest potencjalnie najbardziej niszczycielską ze wszystkich szarańczy, ponieważ roje mogą szybko latać na duże odległości, pokonując do 150 kilometrów dziennie. Pojedynczy rój może zawierać od 40 do 80 milionów osobników na kilometr kwadratowy. Każda szarańcza może każdego dnia zjeść rośliny o wadze swojego ciała - rój wielkości Paryża mógłby w ciągu jednego dnia zjeść taką samą ilość pożywienia, jak połowa populacji Francji.Jeszcze przed epidemią prawie 20 milionów ludzi stanęło w obliczu głodu w regionie Afryki Wschodniej, z powodu okresowych susz i powodzi. Z kolei ograniczenia dotyczące COVID-19 w regionie spowolniły wysiłki w walce z plagą, ponieważ łańcuchy dostaw pestycydów zostały zakłócone.
fot. Luis Tato, Hiszpania, z cyklu: Locust Invasion in East Africa, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Na początku 2020 roku Kenia doświadczyła największej inwazji szarańczy pustynnej od 70 lat. Szarańcza mnożyła się i atakowała nowe obszary w poszukiwaniu pożywienia, docierając do Kenii i rozprzestrzeniając się po innych krajach wschodniej Afryki.Szarańcza pustynna, Gregaria Schistocerca, jest potencjalnie najbardziej niszczycielską ze wszystkich szarańczy, ponieważ roje mogą szybko latać na duże odległości, pokonując do 150 kilometrów dziennie. Pojedynczy rój może zawierać od 40 do 80 milionów osobników na kilometr kwadratowy. Każda szarańcza może każdego dnia zjeść rośliny o wadze swojego ciała - rój wielkości Paryża mógłby w ciągu jednego dnia zjeść taką samą ilość pożywienia, jak połowa populacji Francji.Jeszcze przed epidemią prawie 20 milionów ludzi stanęło w obliczu głodu w regionie Afryki Wschodniej, z powodu okresowych susz i powodzi. Z kolei ograniczenia dotyczące COVID-19 w regionie spowolniły wysiłki w walce z plagą, ponieważ łańcuchy dostaw pestycydów zostały zakłócone.
fot. Luis Tato, Hiszpania, z cyklu: Locust Invasion in East Africa, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Na początku 2020 roku Kenia doświadczyła największej inwazji szarańczy pustynnej od 70 lat. Szarańcza mnożyła się i atakowała nowe obszary w poszukiwaniu pożywienia, docierając do Kenii i rozprzestrzeniając się po innych krajach wschodniej Afryki.Szarańcza pustynna, Gregaria Schistocerca, jest potencjalnie najbardziej niszczycielską ze wszystkich szarańczy, ponieważ roje mogą szybko latać na duże odległości, pokonując do 150 kilometrów dziennie. Pojedynczy rój może zawierać od 40 do 80 milionów osobników na kilometr kwadratowy. Każda szarańcza może każdego dnia zjeść rośliny o wadze swojego ciała - rój wielkości Paryża mógłby w ciągu jednego dnia zjeść taką samą ilość pożywienia, jak połowa populacji Francji.Jeszcze przed epidemią prawie 20 milionów ludzi stanęło w obliczu głodu w regionie Afryki Wschodniej, z powodu okresowych susz i powodzi. Z kolei ograniczenia dotyczące COVID-19 w regionie spowolniły wysiłki w walce z plagą, ponieważ łańcuchy dostaw pestycydów zostały zakłócone.
fot. Luis Tato, Hiszpania, z cyklu: Locust Invasion in East Africa, nominacja w kategorii Przyroda - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Na początku 2020 roku Kenia doświadczyła największej inwazji szarańczy pustynnej od 70 lat. Szarańcza mnożyła się i atakowała nowe obszary w poszukiwaniu pożywienia, docierając do Kenii i rozprzestrzeniając się po innych krajach wschodniej Afryki.Szarańcza pustynna, Gregaria Schistocerca, jest potencjalnie najbardziej niszczycielską ze wszystkich szarańczy, ponieważ roje mogą szybko latać na duże odległości, pokonując do 150 kilometrów dziennie. Pojedynczy rój może zawierać od 40 do 80 milionów osobników na kilometr kwadratowy. Każda szarańcza może każdego dnia zjeść rośliny o wadze swojego ciała - rój wielkości Paryża mógłby w ciągu jednego dnia zjeść taką samą ilość pożywienia, jak połowa populacji Francji.Jeszcze przed epidemią prawie 20 milionów ludzi stanęło w obliczu głodu w regionie Afryki Wschodniej, z powodu okresowych susz i powodzi. Z kolei ograniczenia dotyczące COVID-19 w regionie spowolniły wysiłki w walce z plagą, ponieważ łańcuchy dostaw pestycydów zostały zakłócone.
fot. Gabriele Galimberti, Włochy, z cyklu: The ‘Ameriguns’ dla National Geographic, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Według Small Arms Survey - niezależnego globalnego projektu badawczego z siedzibą w Genewie, w Szwajcarii - połowa całej broni palnej posiadanej przez prywatnych obywateli na świecie, do celów niewojskowych, znajduje się w USA. Badania wykazują, że liczba sztuk broni palnej przekracza liczbę ludności kraju: 393 mln sztuk broni na 328 mln ludzi. Posiadanie broni gwarantuje Druga Poprawka do Konstytucji USA, która pochodzi z 1791 roku i od dawna jest kontrowersyjną kwestią w amerykańskim dyskursie prawnym, politycznym i społecznym. Ci, którzy opowiadają się za uchyleniem Drugiej Poprawki lub wprowadzeniem ściślejszej kontroli broni twierdzą, że Druga Poprawka była przeznaczona dla milicji; że silniejsze regulacje zmniejszą przemoc z użyciem broni; oraz że większość Amerykanów, w tym posiadacze broni, popierają nowe ograniczenia. Zwolennicy Drugiej Poprawki twierdzą, że chroni ona prawo jednostki do posiadania broni; że broń jest potrzebna do samoobrony przed zagrożeniami od lokalnych przestępców po obcych najeźdźców; i że posiadanie broni raczej odstrasza od przestępczości niż powoduje jej wzrost. Według niezależnego Archiwum Przemocy z Broni (GVA), USA miało więcej masowych strzelanin niż jakikolwiek inny kraj na świecie, z 633 masowymi strzelaninami w samym 2020 roku.
fot. Gabriele Galimberti, Włochy, z cyklu: The ‘Ameriguns’ dla National Geographic, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Według Small Arms Survey - niezależnego globalnego projektu badawczego z siedzibą w Genewie, w Szwajcarii - połowa całej broni palnej posiadanej przez prywatnych obywateli na świecie, do celów niewojskowych, znajduje się w USA. Badania wykazują, że liczba sztuk broni palnej przekracza liczbę ludności kraju: 393 mln sztuk broni na 328 mln ludzi. Posiadanie broni gwarantuje Druga Poprawka do Konstytucji USA, która pochodzi z 1791 roku i od dawna jest kontrowersyjną kwestią w amerykańskim dyskursie prawnym, politycznym i społecznym. Ci, którzy opowiadają się za uchyleniem Drugiej Poprawki lub wprowadzeniem ściślejszej kontroli broni twierdzą, że Druga Poprawka była przeznaczona dla milicji; że silniejsze regulacje zmniejszą przemoc z użyciem broni; oraz że większość Amerykanów, w tym posiadacze broni, popierają nowe ograniczenia. Zwolennicy Drugiej Poprawki twierdzą, że chroni ona prawo jednostki do posiadania broni; że broń jest potrzebna do samoobrony przed zagrożeniami od lokalnych przestępców po obcych najeźdźców; i że posiadanie broni raczej odstrasza od przestępczości niż powoduje jej wzrost. Według niezależnego Archiwum Przemocy z Broni (GVA), USA miało więcej masowych strzelanin niż jakikolwiek inny kraj na świecie, z 633 masowymi strzelaninami w samym 2020 roku.
fot. Gabriele Galimberti, Włochy, z cyklu: The ‘Ameriguns’ dla National Geographic, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Według Small Arms Survey - niezależnego globalnego projektu badawczego z siedzibą w Genewie, w Szwajcarii - połowa całej broni palnej posiadanej przez prywatnych obywateli na świecie, do celów niewojskowych, znajduje się w USA. Badania wykazują, że liczba sztuk broni palnej przekracza liczbę ludności kraju: 393 mln sztuk broni na 328 mln ludzi. Posiadanie broni gwarantuje Druga Poprawka do Konstytucji USA, która pochodzi z 1791 roku i od dawna jest kontrowersyjną kwestią w amerykańskim dyskursie prawnym, politycznym i społecznym. Ci, którzy opowiadają się za uchyleniem Drugiej Poprawki lub wprowadzeniem ściślejszej kontroli broni twierdzą, że Druga Poprawka była przeznaczona dla milicji; że silniejsze regulacje zmniejszą przemoc z użyciem broni; oraz że większość Amerykanów, w tym posiadacze broni, popierają nowe ograniczenia. Zwolennicy Drugiej Poprawki twierdzą, że chroni ona prawo jednostki do posiadania broni; że broń jest potrzebna do samoobrony przed zagrożeniami od lokalnych przestępców po obcych najeźdźców; i że posiadanie broni raczej odstrasza od przestępczości niż powoduje jej wzrost. Według niezależnego Archiwum Przemocy z Broni (GVA), USA miało więcej masowych strzelanin niż jakikolwiek inny kraj na świecie, z 633 masowymi strzelaninami w samym 2020 roku.
fot. Gabriele Galimberti, Włochy, z cyklu: The ‘Ameriguns’ dla National Geographic, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Według Small Arms Survey - niezależnego globalnego projektu badawczego z siedzibą w Genewie, w Szwajcarii - połowa całej broni palnej posiadanej przez prywatnych obywateli na świecie, do celów niewojskowych, znajduje się w USA. Badania wykazują, że liczba sztuk broni palnej przekracza liczbę ludności kraju: 393 mln sztuk broni na 328 mln ludzi. Posiadanie broni gwarantuje Druga Poprawka do Konstytucji USA, która pochodzi z 1791 roku i od dawna jest kontrowersyjną kwestią w amerykańskim dyskursie prawnym, politycznym i społecznym. Ci, którzy opowiadają się za uchyleniem Drugiej Poprawki lub wprowadzeniem ściślejszej kontroli broni twierdzą, że Druga Poprawka była przeznaczona dla milicji; że silniejsze regulacje zmniejszą przemoc z użyciem broni; oraz że większość Amerykanów, w tym posiadacze broni, popierają nowe ograniczenia. Zwolennicy Drugiej Poprawki twierdzą, że chroni ona prawo jednostki do posiadania broni; że broń jest potrzebna do samoobrony przed zagrożeniami od lokalnych przestępców po obcych najeźdźców; i że posiadanie broni raczej odstrasza od przestępczości niż powoduje jej wzrost. Według niezależnego Archiwum Przemocy z Broni (GVA), USA miało więcej masowych strzelanin niż jakikolwiek inny kraj na świecie, z 633 masowymi strzelaninami w samym 2020 roku.
fot. Natalia Kepesz, Polska, z cyklu: Niewybuch, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wojskowe obozy letnie dla młodzieży istnieją w Polsce od lat 20. ubiegłego wieku. Młodzi uczestnicy przechodzą przez obozy kondycyjne, poddawani są ciężkim próbom fizycznym i psychicznym, a także uczą się - często na byłych poligonach wojskowych - taktyki, przetrwania, samoobrony i topografii. Uczy się ich także strzelania, używając karabinów pneumatycznych, a czasem replik broni, takich jak karabiny maszynowe i granatniki. Obozy promowane są jako okazja do przeżycia przygody i rekreacji, a także jako zajęcia kształtujące charakter i zachęcające do pracy w grupie. Organizatorzy utrzymują, że uczestnictwo w grach z replikami broni powstrzymuje dzieci przed sięgnięciem po prawdziwą. Z drugiej strony, pojawiają się głosy krytyki, które sugerują, że popularność obozów wynika ze wzrostu nacjonalizmu w Polsce, szczególnie od czasu dojścia do władzy PiS, prawicowej partii populistycznej. Patriotyzm i nacjonalizm odgrywają istotną rolę w edukacji szkolnej.
fot. Natalia Kepesz, Polska, z cyklu: Niewybuch, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wojskowe obozy letnie dla młodzieży istnieją w Polsce od lat 20. ubiegłego wieku. Młodzi uczestnicy przechodzą przez obozy kondycyjne, poddawani są ciężkim próbom fizycznym i psychicznym, a także uczą się - często na byłych poligonach wojskowych - taktyki, przetrwania, samoobrony i topografii. Uczy się ich także strzelania, używając karabinów pneumatycznych, a czasem replik broni, takich jak karabiny maszynowe i granatniki. Obozy promowane są jako okazja do przeżycia przygody i rekreacji, a także jako zajęcia kształtujące charakter i zachęcające do pracy w grupie. Organizatorzy utrzymują, że uczestnictwo w grach z replikami broni powstrzymuje dzieci przed sięgnięciem po prawdziwą. Z drugiej strony, pojawiają się głosy krytyki, które sugerują, że popularność obozów wynika ze wzrostu nacjonalizmu w Polsce, szczególnie od czasu dojścia do władzy PiS, prawicowej partii populistycznej. Patriotyzm i nacjonalizm odgrywają istotną rolę w edukacji szkolnej.
fot. Natalia Kepesz, Polska, z cyklu: Niewybuch, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wojskowe obozy letnie dla młodzieży istnieją w Polsce od lat 20. ubiegłego wieku. Młodzi uczestnicy przechodzą przez obozy kondycyjne, poddawani są ciężkim próbom fizycznym i psychicznym, a także uczą się - często na byłych poligonach wojskowych - taktyki, przetrwania, samoobrony i topografii. Uczy się ich także strzelania, używając karabinów pneumatycznych, a czasem replik broni, takich jak karabiny maszynowe i granatniki. Obozy promowane są jako okazja do przeżycia przygody i rekreacji, a także jako zajęcia kształtujące charakter i zachęcające do pracy w grupie. Organizatorzy utrzymują, że uczestnictwo w grach z replikami broni powstrzymuje dzieci przed sięgnięciem po prawdziwą. Z drugiej strony, pojawiają się głosy krytyki, które sugerują, że popularność obozów wynika ze wzrostu nacjonalizmu w Polsce, szczególnie od czasu dojścia do władzy PiS, prawicowej partii populistycznej. Patriotyzm i nacjonalizm odgrywają istotną rolę w edukacji szkolnej.
fot. Natalia Kepesz, Polska, z cyklu: Niewybuch, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Wojskowe obozy letnie dla młodzieży istnieją w Polsce od lat 20. ubiegłego wieku. Młodzi uczestnicy przechodzą przez obozy kondycyjne, poddawani są ciężkim próbom fizycznym i psychicznym, a także uczą się - często na byłych poligonach wojskowych - taktyki, przetrwania, samoobrony i topografii. Uczy się ich także strzelania, używając karabinów pneumatycznych, a czasem replik broni, takich jak karabiny maszynowe i granatniki. Obozy promowane są jako okazja do przeżycia przygody i rekreacji, a także jako zajęcia kształtujące charakter i zachęcające do pracy w grupie. Organizatorzy utrzymują, że uczestnictwo w grach z replikami broni powstrzymuje dzieci przed sięgnięciem po prawdziwą. Z drugiej strony, pojawiają się głosy krytyki, które sugerują, że popularność obozów wynika ze wzrostu nacjonalizmu w Polsce, szczególnie od czasu dojścia do władzy PiS, prawicowej partii populistycznej. Patriotyzm i nacjonalizm odgrywają istotną rolę w edukacji szkolnej.
fot. Alisa Martynova, Rosja, z cyklu: Nowhere Near, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 We Włoszech oficjalnie przebywa ponad milion imigrantów z Afryki, a także nieznana liczba nielegalnych imigrantów, z których wielu przebyło niebezpieczną i często zagrażającą życiu drogę, aby się tam dostać. Fotograf porównuje migrantów we Włoszech do rozproszonych gwiazd, konstelacji młodych ludzi z różnych krajów, różnej płci i o różnych cechach. Wszyscy oni przybyli do Włoch z różnych osobistych powodów i są celebrowani za swoje indywidualne historie, w sposób, który stara się przeciwstawić stereotypom afrykańskich migrantów. Badanie przeprowadzone w 2016 roku przez Międzynarodową Organizację Migrantów wskazało na brak bezpieczeństwa, konflikty i dyskryminację jako główne czynniki napędzające migrację, a nie tylko powody ekonomiczne i zawodowe. Dyskryminacja ze względu na grupę społeczną, religię lub orientację seksualną została wymieniona przez prawie połowę badanej grupy. W październiku 2020 r. włoski rząd przyjął dekret unieważniający wiele z antyimigracyjnych polityk wprowadzonych przez poprzedniego ministra spraw wewnętrznych Matteo Salviniego, lidera prawicowej Lega Nord (Liga Północna).
fot. Alisa Martynova, Rosja, z cyklu: Nowhere Near, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 We Włoszech oficjalnie przebywa ponad milion imigrantów z Afryki, a także nieznana liczba nielegalnych imigrantów, z których wielu przebyło niebezpieczną i często zagrażającą życiu drogę, aby się tam dostać. Fotograf porównuje migrantów we Włoszech do rozproszonych gwiazd, konstelacji młodych ludzi z różnych krajów, różnej płci i o różnych cechach. Wszyscy oni przybyli do Włoch z różnych osobistych powodów i są celebrowani za swoje indywidualne historie, w sposób, który stara się przeciwstawić stereotypom afrykańskich migrantów. Badanie przeprowadzone w 2016 roku przez Międzynarodową Organizację Migrantów wskazało na brak bezpieczeństwa, konflikty i dyskryminację jako główne czynniki napędzające migrację, a nie tylko powody ekonomiczne i zawodowe. Dyskryminacja ze względu na grupę społeczną, religię lub orientację seksualną została wymieniona przez prawie połowę badanej grupy. W październiku 2020 r. włoski rząd przyjął dekret unieważniający wiele z antyimigracyjnych polityk wprowadzonych przez poprzedniego ministra spraw wewnętrznych Matteo Salviniego, lidera prawicowej Lega Nord (Liga Północna).
fot. Alisa Martynova, Rosja, z cyklu: Nowhere Near, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 We Włoszech oficjalnie przebywa ponad milion imigrantów z Afryki, a także nieznana liczba nielegalnych imigrantów, z których wielu przebyło niebezpieczną i często zagrażającą życiu drogę, aby się tam dostać. Fotograf porównuje migrantów we Włoszech do rozproszonych gwiazd, konstelacji młodych ludzi z różnych krajów, różnej płci i o różnych cechach. Wszyscy oni przybyli do Włoch z różnych osobistych powodów i są celebrowani za swoje indywidualne historie, w sposób, który stara się przeciwstawić stereotypom afrykańskich migrantów. Badanie przeprowadzone w 2016 roku przez Międzynarodową Organizację Migrantów wskazało na brak bezpieczeństwa, konflikty i dyskryminację jako główne czynniki napędzające migrację, a nie tylko powody ekonomiczne i zawodowe. Dyskryminacja ze względu na grupę społeczną, religię lub orientację seksualną została wymieniona przez prawie połowę badanej grupy. W październiku 2020 r. włoski rząd przyjął dekret unieważniający wiele z antyimigracyjnych polityk wprowadzonych przez poprzedniego ministra spraw wewnętrznych Matteo Salviniego, lidera prawicowej Lega Nord (Liga Północna).
fot. Alisa Martynova, Rosja, z cyklu: Nowhere Near, nominacja w kategorii Portret - seria zdjęć / World Press Photo 2021 We Włoszech oficjalnie przebywa ponad milion imigrantów z Afryki, a także nieznana liczba nielegalnych imigrantów, z których wielu przebyło niebezpieczną i często zagrażającą życiu drogę, aby się tam dostać. Fotograf porównuje migrantów we Włoszech do rozproszonych gwiazd, konstelacji młodych ludzi z różnych krajów, różnej płci i o różnych cechach. Wszyscy oni przybyli do Włoch z różnych osobistych powodów i są celebrowani za swoje indywidualne historie, w sposób, który stara się przeciwstawić stereotypom afrykańskich migrantów. Badanie przeprowadzone w 2016 roku przez Międzynarodową Organizację Migrantów wskazało na brak bezpieczeństwa, konflikty i dyskryminację jako główne czynniki napędzające migrację, a nie tylko powody ekonomiczne i zawodowe. Dyskryminacja ze względu na grupę społeczną, religię lub orientację seksualną została wymieniona przez prawie połowę badanej grupy. W październiku 2020 r. włoski rząd przyjął dekret unieważniający wiele z antyimigracyjnych polityk wprowadzonych przez poprzedniego ministra spraw wewnętrznych Matteo Salviniego, lidera prawicowej Lega Nord (Liga Północna).
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.
fot. Fereshteh Eslahi, Iran, Podium Photos, z cyklu: Thoughts of Flight, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Saeed Ramin jest zawodowym traceurem (uprawiającym parkour) mieszkającym w Gachsaran w Iranie. Siedem lat temu Saeed upadł podczas zawodów w parkourze, uszkadzając rdzeń kręgowy w szyi. Celem parkour jest przedostanie się z jednego punktu do drugiego w złożonym - zazwyczaj miejskim - otoczeniu, bez pomocy sprzętu pomocniczego, w jak najszybszy i najbardziej efektywny sposób: biegając, huśtając, wspinając się i wykonując wiele innych ruchów, czasem w niebezpiecznych sytuacjach, takich jak przechodzenie między wysokimi dachami. Dyscyplina ta została spopularyzowana w późnych latach 90. i 2000 poprzez filmy, gry wideo, filmy dokumentalne i reklamy, a stała się popularna w Iranie po tym, jak dwóch irańskich traceurów pojawiło się w filmie dokumentalnym Jump London. Uraz Saeeda po upadku był tak poważny, że mógł on tylko mrugać, a lekarze powiedzieli, że nie będzie w stanie nawet usiąść na wózku inwalidzkim. Saeed nie mógł sobie pozwolić na dłuższe leczenie szpitalne, ale z pomocą rodziny zaimprowizował sprzęt rehabilitacyjny na swoim podwórku i wbrew przewidywaniom lekarzy udało mu się odzyskać sprawność rąk. Saeed odzyskał więcej swoich zdolności, a teraz jest w stanie poradzić sobie z wózkiem inwalidzkim. Nadal lubi robić rzeczy, których inni ludzie się boją.
fot. Fereshteh Eslahi, Iran, Podium Photos, z cyklu: Thoughts of Flight, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Saeed Ramin jest zawodowym traceurem (uprawiającym parkour) mieszkającym w Gachsaran w Iranie. Siedem lat temu Saeed upadł podczas zawodów w parkourze, uszkadzając rdzeń kręgowy w szyi. Celem parkour jest przedostanie się z jednego punktu do drugiego w złożonym - zazwyczaj miejskim - otoczeniu, bez pomocy sprzętu pomocniczego, w jak najszybszy i najbardziej efektywny sposób: biegając, huśtając, wspinając się i wykonując wiele innych ruchów, czasem w niebezpiecznych sytuacjach, takich jak przechodzenie między wysokimi dachami. Dyscyplina ta została spopularyzowana w późnych latach 90. i 2000 poprzez filmy, gry wideo, filmy dokumentalne i reklamy, a stała się popularna w Iranie po tym, jak dwóch irańskich traceurów pojawiło się w filmie dokumentalnym Jump London. Uraz Saeeda po upadku był tak poważny, że mógł on tylko mrugać, a lekarze powiedzieli, że nie będzie w stanie nawet usiąść na wózku inwalidzkim. Saeed nie mógł sobie pozwolić na dłuższe leczenie szpitalne, ale z pomocą rodziny zaimprowizował sprzęt rehabilitacyjny na swoim podwórku i wbrew przewidywaniom lekarzy udało mu się odzyskać sprawność rąk. Saeed odzyskał więcej swoich zdolności, a teraz jest w stanie poradzić sobie z wózkiem inwalidzkim. Nadal lubi robić rzeczy, których inni ludzie się boją.
fot. Fereshteh Eslahi, Iran, Podium Photos, z cyklu: Thoughts of Flight, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Saeed Ramin jest zawodowym traceurem (uprawiającym parkour) mieszkającym w Gachsaran w Iranie. Siedem lat temu Saeed upadł podczas zawodów w parkourze, uszkadzając rdzeń kręgowy w szyi. Celem parkour jest przedostanie się z jednego punktu do drugiego w złożonym - zazwyczaj miejskim - otoczeniu, bez pomocy sprzętu pomocniczego, w jak najszybszy i najbardziej efektywny sposób: biegając, huśtając, wspinając się i wykonując wiele innych ruchów, czasem w niebezpiecznych sytuacjach, takich jak przechodzenie między wysokimi dachami. Dyscyplina ta została spopularyzowana w późnych latach 90. i 2000 poprzez filmy, gry wideo, filmy dokumentalne i reklamy, a stała się popularna w Iranie po tym, jak dwóch irańskich traceurów pojawiło się w filmie dokumentalnym Jump London. Uraz Saeeda po upadku był tak poważny, że mógł on tylko mrugać, a lekarze powiedzieli, że nie będzie w stanie nawet usiąść na wózku inwalidzkim. Saeed nie mógł sobie pozwolić na dłuższe leczenie szpitalne, ale z pomocą rodziny zaimprowizował sprzęt rehabilitacyjny na swoim podwórku i wbrew przewidywaniom lekarzy udało mu się odzyskać sprawność rąk. Saeed odzyskał więcej swoich zdolności, a teraz jest w stanie poradzić sobie z wózkiem inwalidzkim. Nadal lubi robić rzeczy, których inni ludzie się boją.
fot. Fereshteh Eslahi, Iran, Podium Photos, z cyklu: Thoughts of Flight, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Saeed Ramin jest zawodowym traceurem (uprawiającym parkour) mieszkającym w Gachsaran w Iranie. Siedem lat temu Saeed upadł podczas zawodów w parkourze, uszkadzając rdzeń kręgowy w szyi. Celem parkour jest przedostanie się z jednego punktu do drugiego w złożonym - zazwyczaj miejskim - otoczeniu, bez pomocy sprzętu pomocniczego, w jak najszybszy i najbardziej efektywny sposób: biegając, huśtając, wspinając się i wykonując wiele innych ruchów, czasem w niebezpiecznych sytuacjach, takich jak przechodzenie między wysokimi dachami. Dyscyplina ta została spopularyzowana w późnych latach 90. i 2000 poprzez filmy, gry wideo, filmy dokumentalne i reklamy, a stała się popularna w Iranie po tym, jak dwóch irańskich traceurów pojawiło się w filmie dokumentalnym Jump London. Uraz Saeeda po upadku był tak poważny, że mógł on tylko mrugać, a lekarze powiedzieli, że nie będzie w stanie nawet usiąść na wózku inwalidzkim. Saeed nie mógł sobie pozwolić na dłuższe leczenie szpitalne, ale z pomocą rodziny zaimprowizował sprzęt rehabilitacyjny na swoim podwórku i wbrew przewidywaniom lekarzy udało mu się odzyskać sprawność rąk. Saeed odzyskał więcej swoich zdolności, a teraz jest w stanie poradzić sobie z wózkiem inwalidzkim. Nadal lubi robić rzeczy, których inni ludzie się boją.
fot. Henrik Hansson, Szwecja, z cyklu: 'Faces of Bridge, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Bridgeklubb i Borlänge, klub brydżowy w gminie Borlänge w Szwecji, ma około 100 członków. Przez pewien czas pandemia COVID-19 powstrzymała rozgrywki, ale w lecie znaleziono rozwiązanie polegające na oddzieleniu graczy za pomocą skrzyżowanych ekranów z pleksi. Taktyczna gra zręcznościowa, brydż kontraktowy (lub po prostu brydż) ma swoje początki w XVI wieku, w tym, co było znane jako gry trick-taking, ale ewoluował do swojej obecnej formy w XIX i XX wieku. Dzisiejsza gra oparta jest na zasadach określonych przez Harolda Stirlinga Vanderbilta, amerykańskiego dyrektora kolei, w 1925 roku. Światowa Federacja Brydża koordynuje rewizję przepisów i przeprowadza mistrzostwa świata. Brydż dwukrotny, w którym ten sam układ kart jest używany przy każdym stole, jest najczęściej stosowaną odmianą brydża kontraktowego w grach klubowych i turniejowych. Brydż, podobnie jak szachy, jest uznawany za sport umysłowy przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski, chociaż żadna z tych dyscyplin nie została jeszcze uznana za kwalifikującą się do głównego programu olimpijskiego. Szwedzka Federacja Brydża liczy obecnie około 27 000 członków i organizuje coroczny festiwal brydżowy, w którym bierze udział ponad 8 500 stołów.
fot. Henrik Hansson, Szwecja, z cyklu: 'Faces of Bridge, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Bridgeklubb i Borlänge, klub brydżowy w gminie Borlänge w Szwecji, ma około 100 członków. Przez pewien czas pandemia COVID-19 powstrzymała rozgrywki, ale w lecie znaleziono rozwiązanie polegające na oddzieleniu graczy za pomocą skrzyżowanych ekranów z pleksi. Taktyczna gra zręcznościowa, brydż kontraktowy (lub po prostu brydż) ma swoje początki w XVI wieku, w tym, co było znane jako gry trick-taking, ale ewoluował do swojej obecnej formy w XIX i XX wieku. Dzisiejsza gra oparta jest na zasadach określonych przez Harolda Stirlinga Vanderbilta, amerykańskiego dyrektora kolei, w 1925 roku. Światowa Federacja Brydża koordynuje rewizję przepisów i przeprowadza mistrzostwa świata. Brydż dwukrotny, w którym ten sam układ kart jest używany przy każdym stole, jest najczęściej stosowaną odmianą brydża kontraktowego w grach klubowych i turniejowych. Brydż, podobnie jak szachy, jest uznawany za sport umysłowy przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski, chociaż żadna z tych dyscyplin nie została jeszcze uznana za kwalifikującą się do głównego programu olimpijskiego. Szwedzka Federacja Brydża liczy obecnie około 27 000 członków i organizuje coroczny festiwal brydżowy, w którym bierze udział ponad 8 500 stołów.
fot. Henrik Hansson, Szwecja, z cyklu: 'Faces of Bridge, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Bridgeklubb i Borlänge, klub brydżowy w gminie Borlänge w Szwecji, ma około 100 członków. Przez pewien czas pandemia COVID-19 powstrzymała rozgrywki, ale w lecie znaleziono rozwiązanie polegające na oddzieleniu graczy za pomocą skrzyżowanych ekranów z pleksi. Taktyczna gra zręcznościowa, brydż kontraktowy (lub po prostu brydż) ma swoje początki w XVI wieku, w tym, co było znane jako gry trick-taking, ale ewoluował do swojej obecnej formy w XIX i XX wieku. Dzisiejsza gra oparta jest na zasadach określonych przez Harolda Stirlinga Vanderbilta, amerykańskiego dyrektora kolei, w 1925 roku. Światowa Federacja Brydża koordynuje rewizję przepisów i przeprowadza mistrzostwa świata. Brydż dwukrotny, w którym ten sam układ kart jest używany przy każdym stole, jest najczęściej stosowaną odmianą brydża kontraktowego w grach klubowych i turniejowych. Brydż, podobnie jak szachy, jest uznawany za sport umysłowy przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski, chociaż żadna z tych dyscyplin nie została jeszcze uznana za kwalifikującą się do głównego programu olimpijskiego. Szwedzka Federacja Brydża liczy obecnie około 27 000 członków i organizuje coroczny festiwal brydżowy, w którym bierze udział ponad 8 500 stołów.
fot. Henrik Hansson, Szwecja, z cyklu: 'Faces of Bridge, nominacja w kategorii Sport - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Bridgeklubb i Borlänge, klub brydżowy w gminie Borlänge w Szwecji, ma około 100 członków. Przez pewien czas pandemia COVID-19 powstrzymała rozgrywki, ale w lecie znaleziono rozwiązanie polegające na oddzieleniu graczy za pomocą skrzyżowanych ekranów z pleksi. Taktyczna gra zręcznościowa, brydż kontraktowy (lub po prostu brydż) ma swoje początki w XVI wieku, w tym, co było znane jako gry trick-taking, ale ewoluował do swojej obecnej formy w XIX i XX wieku. Dzisiejsza gra oparta jest na zasadach określonych przez Harolda Stirlinga Vanderbilta, amerykańskiego dyrektora kolei, w 1925 roku. Światowa Federacja Brydża koordynuje rewizję przepisów i przeprowadza mistrzostwa świata. Brydż dwukrotny, w którym ten sam układ kart jest używany przy każdym stole, jest najczęściej stosowaną odmianą brydża kontraktowego w grach klubowych i turniejowych. Brydż, podobnie jak szachy, jest uznawany za sport umysłowy przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski, chociaż żadna z tych dyscyplin nie została jeszcze uznana za kwalifikującą się do głównego programu olimpijskiego. Szwedzka Federacja Brydża liczy obecnie około 27 000 członków i organizuje coroczny festiwal brydżowy, w którym bierze udział ponad 8 500 stołów.
fot. Ernesto Benavides, Peru, Agence France-Presse, z cyklu: Presidential Vacancy, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W połowie listopada w Peru doszło do największej od 20 lat destabilizacji politycznej - w ciągu nieco ponad tygodnia władzę przejęło trzech prezydentów, co wywołało masowe protesty w całym kraju. 9 listopada peruwiański Kongres Narodowy odwołał prezydenta Martina Vizcarrę, potępiając jego postępowanie w związku z kryzysem COVID-19 i zarzucając mu branie łapówek podczas pełnienia funkcji gubernatora regionu, czemu zaprzeczył. Podczas swojego urzędowania Vizcarra spotkał się z sprzeciwem ze strony Kongresu, ale zyskał dużą popularność, zwłaszcza wśród peruwiańskiej młodzieży, jako antykorupcyjny bojownik. Tłumy zaczęły gromadzić się na Plaza San Martín w Limie w proteście przeciwko posunięciom Kongresu, co zapoczątkowało demonstracje w innych częściach kraju. Przewodniczący Kongresu Manuel Merino został mianowany tymczasowym prezydentem 10 listopada, co wywołało oskarżenia o parlamentarny zamach stanu. Protesty nasiliły się, a 12 listopada w całym Peru odbył się Marsz Narodowy, w którym domagano się jego ustąpienia. 14 listopada tysiące ludzi ponownie wyszło na ulice w drugim Marszu Narodowym, w którym wielu ubranych było na czarno. W Limie w gwałtownych starciach z policją zginęły dwie osoby, a ponad 100 zostało rannych. Manuel Merino podał się do dymisji 15 listopada, co zapoczątkowało uroczystości na ulicach. Nowy prezydent, Francisco Sagasti, został zainaugurowany dwa dni później.
fot. Ernesto Benavides, Peru, Agence France-Presse, z cyklu: Presidential Vacancy, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W połowie listopada w Peru doszło do największej od 20 lat destabilizacji politycznej - w ciągu nieco ponad tygodnia władzę przejęło trzech prezydentów, co wywołało masowe protesty w całym kraju. 9 listopada peruwiański Kongres Narodowy odwołał prezydenta Martina Vizcarrę, potępiając jego postępowanie w związku z kryzysem COVID-19 i zarzucając mu branie łapówek podczas pełnienia funkcji gubernatora regionu, czemu zaprzeczył. Podczas swojego urzędowania Vizcarra spotkał się z sprzeciwem ze strony Kongresu, ale zyskał dużą popularność, zwłaszcza wśród peruwiańskiej młodzieży, jako antykorupcyjny bojownik. Tłumy zaczęły gromadzić się na Plaza San Martín w Limie w proteście przeciwko posunięciom Kongresu, co zapoczątkowało demonstracje w innych częściach kraju. Przewodniczący Kongresu Manuel Merino został mianowany tymczasowym prezydentem 10 listopada, co wywołało oskarżenia o parlamentarny zamach stanu. Protesty nasiliły się, a 12 listopada w całym Peru odbył się Marsz Narodowy, w którym domagano się jego ustąpienia. 14 listopada tysiące ludzi ponownie wyszło na ulice w drugim Marszu Narodowym, w którym wielu ubranych było na czarno. W Limie w gwałtownych starciach z policją zginęły dwie osoby, a ponad 100 zostało rannych. Manuel Merino podał się do dymisji 15 listopada, co zapoczątkowało uroczystości na ulicach. Nowy prezydent, Francisco Sagasti, został zainaugurowany dwa dni później.
fot. Ernesto Benavides, Peru, Agence France-Presse, z cyklu: Presidential Vacancy, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W połowie listopada w Peru doszło do największej od 20 lat destabilizacji politycznej - w ciągu nieco ponad tygodnia władzę przejęło trzech prezydentów, co wywołało masowe protesty w całym kraju. 9 listopada peruwiański Kongres Narodowy odwołał prezydenta Martina Vizcarrę, potępiając jego postępowanie w związku z kryzysem COVID-19 i zarzucając mu branie łapówek podczas pełnienia funkcji gubernatora regionu, czemu zaprzeczył. Podczas swojego urzędowania Vizcarra spotkał się z sprzeciwem ze strony Kongresu, ale zyskał dużą popularność, zwłaszcza wśród peruwiańskiej młodzieży, jako antykorupcyjny bojownik. Tłumy zaczęły gromadzić się na Plaza San Martín w Limie w proteście przeciwko posunięciom Kongresu, co zapoczątkowało demonstracje w innych częściach kraju. Przewodniczący Kongresu Manuel Merino został mianowany tymczasowym prezydentem 10 listopada, co wywołało oskarżenia o parlamentarny zamach stanu. Protesty nasiliły się, a 12 listopada w całym Peru odbył się Marsz Narodowy, w którym domagano się jego ustąpienia. 14 listopada tysiące ludzi ponownie wyszło na ulice w drugim Marszu Narodowym, w którym wielu ubranych było na czarno. W Limie w gwałtownych starciach z policją zginęły dwie osoby, a ponad 100 zostało rannych. Manuel Merino podał się do dymisji 15 listopada, co zapoczątkowało uroczystości na ulicach. Nowy prezydent, Francisco Sagasti, został zainaugurowany dwa dni później.
fot. Ernesto Benavides, Peru, Agence France-Presse, z cyklu: Presidential Vacancy, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 W połowie listopada w Peru doszło do największej od 20 lat destabilizacji politycznej - w ciągu nieco ponad tygodnia władzę przejęło trzech prezydentów, co wywołało masowe protesty w całym kraju. 9 listopada peruwiański Kongres Narodowy odwołał prezydenta Martina Vizcarrę, potępiając jego postępowanie w związku z kryzysem COVID-19 i zarzucając mu branie łapówek podczas pełnienia funkcji gubernatora regionu, czemu zaprzeczył. Podczas swojego urzędowania Vizcarra spotkał się z sprzeciwem ze strony Kongresu, ale zyskał dużą popularność, zwłaszcza wśród peruwiańskiej młodzieży, jako antykorupcyjny bojownik. Tłumy zaczęły gromadzić się na Plaza San Martín w Limie w proteście przeciwko posunięciom Kongresu, co zapoczątkowało demonstracje w innych częściach kraju. Przewodniczący Kongresu Manuel Merino został mianowany tymczasowym prezydentem 10 listopada, co wywołało oskarżenia o parlamentarny zamach stanu. Protesty nasiliły się, a 12 listopada w całym Peru odbył się Marsz Narodowy, w którym domagano się jego ustąpienia. 14 listopada tysiące ludzi ponownie wyszło na ulice w drugim Marszu Narodowym, w którym wielu ubranych było na czarno. W Limie w gwałtownych starciach z policją zginęły dwie osoby, a ponad 100 zostało rannych. Manuel Merino podał się do dymisji 15 listopada, co zapoczątkowało uroczystości na ulicach. Nowy prezydent, Francisco Sagasti, został zainaugurowany dwa dni później.
fot. John Minchillo, USA, Associated Press, z cyklu: Minneapolis Unrest: The George Floyd Aftermath, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 25 maja George Floyd, 46-letni czarnoskóry mężczyzna, zmarł podczas aresztowania przez policję w Minneapolis w stanie Minnesota w USA. Cztery dni później Derek Chauvin, policjant, który został sfilmowany, jak klęczał na szyi Floyda przez ponad osiem minut, został oskarżony o morderstwo. Nagranie wideo z tego zdarzenia stało się viralem i zapoczątkowało protesty najpierw w Minneapolis, a potem w całym kraju. Tysiące ludzi zebrało się pod prowizorycznym pomnikiem dzień po śmierci Floyda, gdzie organizatorzy wiecu podkreślali, że protest ma być pokojowy. Chociaż dzienne wiece w całym obszarze metropolitalnym były w większości pokojowe, nocne demonstracje przerodziły się w bardziej ekstremalne działania, w tym grabieże i podpalenia, w które zaangażowały się osoby nie będące uczestnikami protestu. W dniu 28 maja zmobilizowano Gwardię Narodową. Dla wielu osób przemoc była zrozumiałą reakcją na lata niesprawiedliwości z rąk policji. W następnych miesiącach w ponad 150 amerykańskich miastach odbyły się wielkie protesty wzywające do sprawiedliwości rasowej, jakich nie widziano od czasu protestów w obronie praw obywatelskich w latach 60-tych. Sondaże przeprowadzone w czerwcu przez cztery różne agencje wskazują, że w protestach uczestniczyło od 15 do 26 milionów ludzi w całych Stanach Zjednoczonych, co czyni je największym ruchem w historii USA. Protesty popierające ruch Black Lives Matter (BLM) rozprzestrzeniły się na ponad 2000 miast w około 60 krajach na całym świecie.
fot. John Minchillo, USA, Associated Press, z cyklu: Minneapolis Unrest: The George Floyd Aftermath, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 25 maja George Floyd, 46-letni czarnoskóry mężczyzna, zmarł podczas aresztowania przez policję w Minneapolis w stanie Minnesota w USA. Cztery dni później Derek Chauvin, policjant, który został sfilmowany, jak klęczał na szyi Floyda przez ponad osiem minut, został oskarżony o morderstwo. Nagranie wideo z tego zdarzenia stało się viralem i zapoczątkowało protesty najpierw w Minneapolis, a potem w całym kraju. Tysiące ludzi zebrało się pod prowizorycznym pomnikiem dzień po śmierci Floyda, gdzie organizatorzy wiecu podkreślali, że protest ma być pokojowy. Chociaż dzienne wiece w całym obszarze metropolitalnym były w większości pokojowe, nocne demonstracje przerodziły się w bardziej ekstremalne działania, w tym grabieże i podpalenia, w które zaangażowały się osoby nie będące uczestnikami protestu. W dniu 28 maja zmobilizowano Gwardię Narodową. Dla wielu osób przemoc była zrozumiałą reakcją na lata niesprawiedliwości z rąk policji. W następnych miesiącach w ponad 150 amerykańskich miastach odbyły się wielkie protesty wzywające do sprawiedliwości rasowej, jakich nie widziano od czasu protestów w obronie praw obywatelskich w latach 60-tych. Sondaże przeprowadzone w czerwcu przez cztery różne agencje wskazują, że w protestach uczestniczyło od 15 do 26 milionów ludzi w całych Stanach Zjednoczonych, co czyni je największym ruchem w historii USA. Protesty popierające ruch Black Lives Matter (BLM) rozprzestrzeniły się na ponad 2000 miast w około 60 krajach na całym świecie.
fot. John Minchillo, USA, Associated Press, z cyklu: Minneapolis Unrest: The George Floyd Aftermath, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 25 maja George Floyd, 46-letni czarnoskóry mężczyzna, zmarł podczas aresztowania przez policję w Minneapolis w stanie Minnesota w USA. Cztery dni później Derek Chauvin, policjant, który został sfilmowany, jak klęczał na szyi Floyda przez ponad osiem minut, został oskarżony o morderstwo. Nagranie wideo z tego zdarzenia stało się viralem i zapoczątkowało protesty najpierw w Minneapolis, a potem w całym kraju. Tysiące ludzi zebrało się pod prowizorycznym pomnikiem dzień po śmierci Floyda, gdzie organizatorzy wiecu podkreślali, że protest ma być pokojowy. Chociaż dzienne wiece w całym obszarze metropolitalnym były w większości pokojowe, nocne demonstracje przerodziły się w bardziej ekstremalne działania, w tym grabieże i podpalenia, w które zaangażowały się osoby nie będące uczestnikami protestu. W dniu 28 maja zmobilizowano Gwardię Narodową. Dla wielu osób przemoc była zrozumiałą reakcją na lata niesprawiedliwości z rąk policji. W następnych miesiącach w ponad 150 amerykańskich miastach odbyły się wielkie protesty wzywające do sprawiedliwości rasowej, jakich nie widziano od czasu protestów w obronie praw obywatelskich w latach 60-tych. Sondaże przeprowadzone w czerwcu przez cztery różne agencje wskazują, że w protestach uczestniczyło od 15 do 26 milionów ludzi w całych Stanach Zjednoczonych, co czyni je największym ruchem w historii USA. Protesty popierające ruch Black Lives Matter (BLM) rozprzestrzeniły się na ponad 2000 miast w około 60 krajach na całym świecie.
fot. John Minchillo, USA, Associated Press, z cyklu: Minneapolis Unrest: The George Floyd Aftermath, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 25 maja George Floyd, 46-letni czarnoskóry mężczyzna, zmarł podczas aresztowania przez policję w Minneapolis w stanie Minnesota w USA. Cztery dni później Derek Chauvin, policjant, który został sfilmowany, jak klęczał na szyi Floyda przez ponad osiem minut, został oskarżony o morderstwo. Nagranie wideo z tego zdarzenia stało się viralem i zapoczątkowało protesty najpierw w Minneapolis, a potem w całym kraju. Tysiące ludzi zebrało się pod prowizorycznym pomnikiem dzień po śmierci Floyda, gdzie organizatorzy wiecu podkreślali, że protest ma być pokojowy. Chociaż dzienne wiece w całym obszarze metropolitalnym były w większości pokojowe, nocne demonstracje przerodziły się w bardziej ekstremalne działania, w tym grabieże i podpalenia, w które zaangażowały się osoby nie będące uczestnikami protestu. W dniu 28 maja zmobilizowano Gwardię Narodową. Dla wielu osób przemoc była zrozumiałą reakcją na lata niesprawiedliwości z rąk policji. W następnych miesiącach w ponad 150 amerykańskich miastach odbyły się wielkie protesty wzywające do sprawiedliwości rasowej, jakich nie widziano od czasu protestów w obronie praw obywatelskich w latach 60-tych. Sondaże przeprowadzone w czerwcu przez cztery różne agencje wskazują, że w protestach uczestniczyło od 15 do 26 milionów ludzi w całych Stanach Zjednoczonych, co czyni je największym ruchem w historii USA. Protesty popierające ruch Black Lives Matter (BLM) rozprzestrzeniły się na ponad 2000 miast w około 60 krajach na całym świecie.
fot. Lorenzo Tugnoli, Włochy, Contrasto, Z cyklu: Port Explosion in Beirut, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Około godziny 18:00, 4 sierpnia, potężna eksplozja, spowodowana przez ponad 2750 ton azotanu amonu o wysokiej gęstości, wstrząsnęła stolicą Libanu, Bejrutem. Mieszanka wybuchowa była przechowywana w magazynie w porcie. W promieniu kilometra od magazynu mieszkało około 100 000 osób. Eksplozja, która miała siłę 3,3 stopnia w skali Richtera, uszkodziła lub zniszczyła około 6 tysięcy budynków, zabiła co najmniej 190 osób, zraniła kolejne 6 tysięcy, a 300 tysięcy wysiedliła. Azotan amonu pochodził ze statku, który został skonfiskowany w 2012 r. za nieuiszczenie opłat za dokowanie i innych opłat, i najwyraźniej porzucony przez właściciela. W latach 2014-2017 urzędnicy celni co najmniej sześć razy pisali do libańskich sądów z pytaniem, jak pozbyć się materiału wybuchowego. W międzyczasie był on przechowywany w magazynie w nieodpowiednim klimacie. Nie jest jasne, co spowodowało eksplozję, ale najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się zanieczyszczenie innymi substancjami podczas transportu lub przechowywania. Wielu obywateli uznało ten incydent za symptom ciągłych problemów, z jakimi boryka się kraj, a mianowicie nieudolności rządu, niegospodarności i korupcji. W kilka dni po wybuchu dziesiątki tysięcy demonstrantów wypełniły ulice centrum Bejrutu, niektórzy starli się z siłami bezpieczeństwa i zajęli budynki rządowe, protestując przeciwko systemowi politycznemu, który ich zdaniem nie chce rozwiązać problemów kraju.
fot. Lorenzo Tugnoli, Włochy, Contrasto, Z cyklu: Port Explosion in Beirut, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Około godziny 18:00, 4 sierpnia, potężna eksplozja, spowodowana przez ponad 2750 ton azotanu amonu o wysokiej gęstości, wstrząsnęła stolicą Libanu, Bejrutem. Mieszanka wybuchowa była przechowywana w magazynie w porcie. W promieniu kilometra od magazynu mieszkało około 100 000 osób. Eksplozja, która miała siłę 3,3 stopnia w skali Richtera, uszkodziła lub zniszczyła około 6 tysięcy budynków, zabiła co najmniej 190 osób, zraniła kolejne 6 tysięcy, a 300 tysięcy wysiedliła. Azotan amonu pochodził ze statku, który został skonfiskowany w 2012 r. za nieuiszczenie opłat za dokowanie i innych opłat, i najwyraźniej porzucony przez właściciela. W latach 2014-2017 urzędnicy celni co najmniej sześć razy pisali do libańskich sądów z pytaniem, jak pozbyć się materiału wybuchowego. W międzyczasie był on przechowywany w magazynie w nieodpowiednim klimacie. Nie jest jasne, co spowodowało eksplozję, ale najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się zanieczyszczenie innymi substancjami podczas transportu lub przechowywania. Wielu obywateli uznało ten incydent za symptom ciągłych problemów, z jakimi boryka się kraj, a mianowicie nieudolności rządu, niegospodarności i korupcji. W kilka dni po wybuchu dziesiątki tysięcy demonstrantów wypełniły ulice centrum Bejrutu, niektórzy starli się z siłami bezpieczeństwa i zajęli budynki rządowe, protestując przeciwko systemowi politycznemu, który ich zdaniem nie chce rozwiązać problemów kraju.
fot. Lorenzo Tugnoli, Włochy, Contrasto, Z cyklu: Port Explosion in Beirut, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Około godziny 18:00, 4 sierpnia, potężna eksplozja, spowodowana przez ponad 2750 ton azotanu amonu o wysokiej gęstości, wstrząsnęła stolicą Libanu, Bejrutem. Mieszanka wybuchowa była przechowywana w magazynie w porcie. W promieniu kilometra od magazynu mieszkało około 100 000 osób. Eksplozja, która miała siłę 3,3 stopnia w skali Richtera, uszkodziła lub zniszczyła około 6 tysięcy budynków, zabiła co najmniej 190 osób, zraniła kolejne 6 tysięcy, a 300 tysięcy wysiedliła. Azotan amonu pochodził ze statku, który został skonfiskowany w 2012 r. za nieuiszczenie opłat za dokowanie i innych opłat, i najwyraźniej porzucony przez właściciela. W latach 2014-2017 urzędnicy celni co najmniej sześć razy pisali do libańskich sądów z pytaniem, jak pozbyć się materiału wybuchowego. W międzyczasie był on przechowywany w magazynie w nieodpowiednim klimacie. Nie jest jasne, co spowodowało eksplozję, ale najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się zanieczyszczenie innymi substancjami podczas transportu lub przechowywania. Wielu obywateli uznało ten incydent za symptom ciągłych problemów, z jakimi boryka się kraj, a mianowicie nieudolności rządu, niegospodarności i korupcji. W kilka dni po wybuchu dziesiątki tysięcy demonstrantów wypełniły ulice centrum Bejrutu, niektórzy starli się z siłami bezpieczeństwa i zajęli budynki rządowe, protestując przeciwko systemowi politycznemu, który ich zdaniem nie chce rozwiązać problemów kraju.
fot. Lorenzo Tugnoli, Włochy, Contrasto, Z cyklu: Port Explosion in Beirut, nominacja w kategorii Spot news - seria zdjęć / World Press Photo 2021 Około godziny 18:00, 4 sierpnia, potężna eksplozja, spowodowana przez ponad 2750 ton azotanu amonu o wysokiej gęstości, wstrząsnęła stolicą Libanu, Bejrutem. Mieszanka wybuchowa była przechowywana w magazynie w porcie. W promieniu kilometra od magazynu mieszkało około 100 000 osób. Eksplozja, która miała siłę 3,3 stopnia w skali Richtera, uszkodziła lub zniszczyła około 6 tysięcy budynków, zabiła co najmniej 190 osób, zraniła kolejne 6 tysięcy, a 300 tysięcy wysiedliła. Azotan amonu pochodził ze statku, który został skonfiskowany w 2012 r. za nieuiszczenie opłat za dokowanie i innych opłat, i najwyraźniej porzucony przez właściciela. W latach 2014-2017 urzędnicy celni co najmniej sześć razy pisali do libańskich sądów z pytaniem, jak pozbyć się materiału wybuchowego. W międzyczasie był on przechowywany w magazynie w nieodpowiednim klimacie. Nie jest jasne, co spowodowało eksplozję, ale najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się zanieczyszczenie innymi substancjami podczas transportu lub przechowywania. Wielu obywateli uznało ten incydent za symptom ciągłych problemów, z jakimi boryka się kraj, a mianowicie nieudolności rządu, niegospodarności i korupcji. W kilka dni po wybuchu dziesiątki tysięcy demonstrantów wypełniły ulice centrum Bejrutu, niektórzy starli się z siłami bezpieczeństwa i zajęli budynki rządowe, protestując przeciwko systemowi politycznemu, który ich zdaniem nie chce rozwiązać problemów kraju.
Zobacz wszystkie zdjęcia (84)

Projekty długoterminowe

fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Antonio Faccilongo, Włochy, Getty Reportage, z cyklu: Habibi, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Karolina Jonderko, Polska, z cyklu: Reborn, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 „Odrodzone” dzieci pojawiły się po raz pierwszy w latach 90. Każde jest wyjątkowe, starannie wykonane przez artystów zwanych „odrodzonymi”. Hiperrealistyczne lalki dzieci tworzone są z wyjątkową dbałością o szczegóły - mają znamiona, żyły, wszczepione włosy, pory skóry, a nawet łzy i ślinę. Bardziej wyrafinowane odrodzone dzieci są wyposażone w systemy elektroniczne zdolne do imitacji bicia serca, oddychania i ssania. Większość lalek jest wykonana z winylu, choć te bardziej realistyczne powstają z silikonu. Ludzkie włosy są używane do rzęs, a gotowe lalki są nawet czasami perfumowane zapachem „nowego dziecka”. Odrodzone dzieci są dostępne w całości oraz w zestawach, można je kupić w Internecie i na targach. Proces kupowania odrodzonego można przeprowadzić w taki sposób, aby symulować adopcję: lalki przychodzą z aktami „adopcji” lub „urodzenia”. Odrodzone dzieci były wykorzystywane podczas szkolenia pediatrycznego, aby uczyć praktycznych umiejętności opieki nad dziećmi. Z kolei wykorzystanie lalek w domach opieki pomaga zmniejszyć destrukcyjne zachowania u osób z demencją. Podczas gdy większość odrodzonych właścicieli to kolekcjonerzy lalek, inni doświadczyli poronienia, śmierci noworodków, braku środków do adopcji lub cierpią na syndrom pustego gniazda, używając lalek jako substytutu dziecka. Karolina Jonderko bada, w jaki sposób sztuczne niemowlęta wywołują u dorosłych autentyczną reakcję emocjonalną. Każda kobieta portretowana w tym projekcie ma osobistą motywację do opieki nad „odrodzonym” dzieckiem. Niektórzy, którzy nie mogą mieć lub stracili dziecko, okazują sztucznemu dziecku swoją miłość, opiekując się nim, przewijając je i kupując im ubrania. Dla niektórych lalki są sposobem radzenia sobie ze stratą lub lękiem; innym po prostu zapewniają towarzystwo.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
fot. Angelos Tzortzinis, Grecja, z cyklu: Trapped in Greece, częściowo finansowanego przez Fundację Magnum, nominacja w kategorii Projekt długoterminowy / World Press Photo 2021 Dziesiątki tysięcy ludzi uciekających z ogarniętych wojną i biedą ojczyzn utknęło w Grecji od czasu apogeum kryzysu uchodźczego w Europie w 2016 roku. Według raportu UNHCR z marca 2016 roku, ponad milion osób, głównie uchodźców z Syrii, Iraku i Afganistanu, przekroczyło granicę Grecji od początku 2015 roku. Gdy kraje bałkańskie i europejskie na północ od Grecji zaczęły zamykać swoje granice przed napływającymi migrantami, ponad 90 000 osób pozostało uwięzionych w Grecji, w obozach lub na ulicach. Moria Reception and Identification Center na wyspie Lesbos, we wschodniej części Morza Egejskiego, był największym obozem dla uchodźców w Europie, dopóki nie spłonął w pożarze we wrześniu 2020 roku. Do lata 2020 roku około 20 000 osób mieszkało w obozie zbudowanym tak, aby pomieścić 3000 osób. Mieszkańcy skarżyli się na deszcz, zimno, choroby, brak żywności i bezpieczeństwa, niehigieniczne toalety i brak wody. Pożar, który wybuchł 9 września, prawie całkowicie zniszczył obóz. Rząd grecki powiedział, że ogień został wzniecony celowo przez migrantów protestujących przeciwko zamknięciu obozu w związku z epidemią COVID-19. Na pobliskiej wyspie Samos, pod koniec 2019 roku, prawie 8000 uchodźców mieszkało w byłej bazie wojskowej, która została zbudowana, aby pomieścić 650 osób. Mieszkańcy wyspy regularnie organizowali protesty domagając się przeniesienia obiektów na stały ląd, a mieszkańcy obozu protestowali w sprawie warunków życia. W dniu 2 listopada 2020 r. w obozie wybuchł pożar, dwa dni po tym, jak wyspę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6,7 magnitudy. Od 100 do 150 osób straciło swoje domy. Fotograf od ośmiu lat zajmuje się problematyką migracji. Ten projekt - realizowany na Samos i Lesbos, a także w obozach dla uchodźców w całej Grecji - ma na celu zbadanie ludzkich i społecznych zdolności adaptacyjnych.
Zobacz wszystkie zdjęcia (24)

Jak zwykle otrzymujemy porcję świetnych zdjęć i wyjątkowy przekrój przez wydarzenia ostatniego roku. Szczególną uwagę warto zwrócić na tegoroczne projekty długoterminowe (wraz z pracą Karoliny Jonderko), bo to one w tej edycji opowiadają najważniejsze aktualne historie dotyczące człowieczeństwa. Nominowane zdjęcia pojedyncze i wybrane fotografie z cyklów wraz z opisami możecie zobaczyć powyżej.

Zwycięzców WPP 2021 poznamy już w kwietniu

Wzorem ostatnich edycji, dziś dowiedzieliśmy się wyłącznie o fotografach nominowanych do głównych nagród i choć w niektórych kategoriach możemy wskazać faworytów, to wyrównany poziom każe nam z ekscytacją czekać na końcowe wyniki konkursu.Te poznamy podczas uroczystej gali finałowej konkursu World Press Photo, która odbędzie się 15 kwietnia 2021 roku w Amsterdamie. Zwycięskie zdjęcia oraz fotografie, które zakwalifikowały się do finału jak co roku będziemy mogli też zobaczyć w publikacji książkowej podsumowującej ostatnią edycję wydarzenia.

World Press Photo 2021 - o konkursie

Organizowany od 1955 roku konkurs World Press Photo przez lata urósł do rangi najważniejszego cyklicznego wydarzenia prezentującego najważniejsze zdjęcia prasowe i tematy, które zajmowały pierwsze strony wydawnictw na całym świecie. Od 2018 wprowadzono drugie, równoważne z nagrodą World Press Photo of the Year wyróżnienie, przyznawane cyklom fotograficznym. Oprócz tego, z wydarzenia wydzielona została sekcja Digital Storytelling Contest, która prezentuje najciekawsze projekty multimedialne i dokumenty wideo w ramach osobnego konkursu.

Więcej o aktualnej edycji konkursu dowiecie się pod adresem worldpressphoto.org.

Skopiuj link
Link skopiowano!

Autor: Maciej Luśtyk

Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem.

Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Galerie
Grand Press Photo 2023 rozstrzygnięte - oto najlepsze polskie fotografie reportażowe roku
Grand Press Photo 2023 rozstrzygnięte - oto najlepsze polskie fotografie reportażowe roku
Znamy już wyniki Grand Press Photo 2023. W tegorocznej edycji największego polskiego konkursu fotografii prasowej kolejny raz zwyciężył Wojciech Grzędziński. Zobaczcie...
8
Fotograficzne nagrody Pulitzera 2023 przyznane
Fotograficzne nagrody Pulitzera 2023 przyznane
Tegoroczne fotograficzne Pulitzery trafiają do zespołu agencji Associated Press i Christiny House z Los Angeles Times. Zobaczcie najważniejsze fotografie prasowe...
9
World Press Photo 2023 rozstrzygnięte - zobaczcie zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
World Press Photo 2023 rozstrzygnięte - zobaczcie zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
Poznaliśmy zwycięzców największego konkursu fotografii prasowej na świecie. Zdjęciem roku wybrana została głośna fotografia Evgeniya Maloletki, ukazująca koszmar wojny...
13
Więcej z tagiem: World Press Photo
„To zdjęcie będzie dowodem w procesach o zbrodnie wojenne” - polscy fotoreporterzy komentują wyniki World Press Photo 2023
Komentarze
„To zdjęcie będzie dowodem w procesach o zbrodnie wojenne” - polscy fotoreporterzy komentują wyniki World Press Photo 2023
World Press Photo 2023 rozstrzygnięte - zobaczcie zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
Galerie
World Press Photo 2023 rozstrzygnięte - zobaczcie zdjęcie, reportaż i projekty dokumentalne roku
World Press Photo 2023 - oto najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku. Co poszło nie tak?
Galerie
World Press Photo 2023 - oto najlepsze zdjęcia prasowe minionego roku. Co poszło nie tak?
World Press Photo jest już zupełnie inne. Ale czy to zmiana na gorsze? [PODCAST]
Podcast
World Press Photo jest już zupełnie inne. Ale czy to zmiana na gorsze? [PODCAST]
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
Galerie
World Press Photo 2022 - po raz pierwszy w historii wygrywa zdjęcie, na którym nie ma ludzi
World Press Photo 2022 rozstrzygnięte - najlepsze zdjęcia prasowe ostatniego roku
Galerie
World Press Photo 2022 rozstrzygnięte - najlepsze zdjęcia prasowe ostatniego roku
Powiązane artykuły
Polacy w finale World Press Photo 2021 - poznaj historię nominowanych zdjęć
Polacy w finale World Press Photo 2021 - poznaj historię nominowanych zdjęć
„Fotografia jest językiem” - rozmowa z Karoliną Jonderko, laureatką World Press Photo 2021
„Fotografia jest językiem” - rozmowa z Karoliną Jonderko, laureatką World Press Photo 2021
Karolina Jonderko nową ambsadorką Fujifilm
Karolina Jonderko nową ambsadorką Fujifilm
Zostaw używany sprzęt w rozliczeniu >
Obiektyw Canon RF 16 mm f/2.8 STM -...
1199 PLN 1599 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Canon EOS R5 body
14999 PLN 21199 PLN
Sprawdź
Obiektyw Canon RF 50 mm f/1.8 STM -...
839 PLN 1079 PLN
Sprawdź
Obiektyw Canon RF 70-200 mm f/4 L IS...
6499 PLN 8719 PLN
Sprawdź
Obiektyw Canon RF 85 mm f/2 Macro IS...
2799 PLN 3299 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Canon EOS RP body
4699 PLN 5179 PLN
Sprawdź
PODCAST
Polecamy
Najlepsze aparaty do filmowania - co warto kupić (2022)
Najlepsze aparaty do filmowania - co warto kupić (2022)
Najlepsze darmowe programy do edycji wideo - przegląd rynku (2022)
Najlepsze darmowe programy do edycji wideo - przegląd rynku (2022)