World Press Photo 2021 - najlepsze zdjęcia prasowe roku

Poznaliśmy finalistów najważniejszego konkursu fotografii prasowej na świecie. W tym roku na ostatnim etapie znalazło się aż trzech Polaków. Zobaczcie wszystkie finałowe zdjęcia wraz z opisami.

Autor: Maciej Luśtyk

10 Marzec 2021

Artykuł na: 6-9 minut

Konkurs World Press Photo co roku prezentuje fantastyczną galerię zdjęć reportażowych z całego świata i ukazuje przekrój najważniejszych wydarzeń, które niejednokrotnie umykają lokalnym komentatorom. Niedawno konkurs przeszedł szereg zmian. Najważniejszą jest nadanie większej rangi cyklom fotograficznym, które teraz rywalizują o nagrodę równoważną ze zdjęciem roku. Podobnie traktowane są także multimedialne projekty interaktywne i reportaże wideo. Od edycji na rok 2020 World Press Photo Ogranisation przyznaje w sumie 4 główne wyróżnienia które wyczerpywać mają temat różnych aspektów i rodzajów fotoreportażu.

Ostatnia, 64. edycja elitarnego konkursu przyciągnęła w sumie ponad 4,3 tys. zawodowych fotografów, którzy zgłosili łącznie ponad 74 tys. zdjęć. Mimo pandemii udało się pod tym względem przebić zeszłoroczną edycję. Wśród nominowanych do najważniejszych wyróżnień znalazły się: 3 cykle fotograficzne, 6 zdjęć pojedynczych, 3 projekty multimedialne oraz 3 filmy.

Zdjęcia nominowane do World Press Photo of the Year 2021

fot. Evelyn Hockstein, USA, Lincoln Emancipation Memorial Debate / World Press Photo 2021Pomnik Emancypacji przedstawia Lincolna trzymającego w jednej ręce Proklamację Emancypacji, a drugą nad głową Czarnego mężczyzny w przepasce na biodrach, klęczącego u jego stóp. Krytycy twierdzą, że posąg jest poniżający w przedstawieniu czarnoskórych Amerykanów i nie oddaje sprawiedliwości roli, jaką odegrali oni w ich własnym wyzwoleniu.Zdaniem innych jest to pozytywny obraz wyzwolenia ludzi z kajdan niewoli, a usunięcie takich pomników może oznaczać wymazanie historii. Dążenie do usunięcia posągu nastąpiło pośród fali wezwań do zdjęcia pomników generałów konfederatów w całym kraju, co w dużej mierze zostało przyjęte z zadowoleniem przez działaczy ruchu Black Lives Matter (BLM), którzy postrzegają Konfederację i inne tego typu pomniki jako przypomnienie opresyjnej historii.Urzędnicy wznieśli bariery wokół Pomnika Wyzwolenia przed demonstracjami. Mieszkańcy umieścili na płocie notatki wyrażające swoje poglądy, a 25 czerwca pod pomnikiem zebrało się około 100 osób, spierając się o to, kto ma razję. W lutym 2021 kongresmen Eleanor Holmes Norton ponownie przedstawiła w Kongresie USA ustawę nakazującą usunięcie pomnika i przewiezienie go do muzeum.

fot. Valery Melnikov, Rosja, Leaving Home in Nagorno-Karabakh / World Press Photo 2021
Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.

fot. Mads Nissen, Dania, The First Embrace / World Press Photo 2021To był pierwszy uścisk, który Rosa otrzymała od pięciu miesięcy. W marcu domy opieki w całym kraju zamknęły swoje drzwi dla odwiedzających w wyniku pandemii COVID-19, uniemożliwiając milionom Brazylijczyków zobaczenie swoich krewnych. Opiekunom nakazano utrzymywać kontakt fizyczny z osobami postronnymi do absolutnego minimum. W Viva Bem prosty wynalazek „Zasłona uścisku” pozwolił ludziom ponownie się przytulić.Nowy koronawirus pojawił się po raz pierwszy w Wuhan w Chinach pod koniec 2019 roku, a od stycznia 2020 roku zaczął rozprzestrzeniać się na całym świecie. 11 marca Światowa Organizacja Zdrowia ogłosiła wybuch COVID-19 pandemią. Choroba - przenoszona głównie przez bliski kontakt, kropelki oddechowe i aerozole - może być śmiertelna, a osoby w wieku powyżej 70 lat są jedną z grup uważanych za najbardziej narażone na infekcję.Prezydent Brazylii Jair Bolsonaro odrzucił twierdzenia o powadze pandemii i niebezpieczeństwie, jakie stwarza wirus, podważał środki kwarantanny przyjęte na szczeblu stanowym i zachęcał Brazylijczyków do dalszych działań na rzecz utrzymania gospodarki. Brazylia zakończyła rok 2020 jednym z najgorszych na świecie rekordów w walce z wirusem, z około 7,7 miliona zgłoszonych przypadków i 195000 zgonów.

fot. Oleg Ponomarev, Rosja, The Transition: Ignat / World Press Photo 2021Ignat otworzył się przed psychologiem na temat swojej tożsamości płciowej, ale poprosił o zachowanie tego w tajemnicy. Dowiedziała się cała szkoła, a obelgi i upokorzenia stały się chlebem powszednim.Wiele osób LGBTQ+ mieszkających w Rosji musi ukrywać swoją orientację z powodu stygmatyzacji. Nowelizacja rosyjskiej konstytucji dokonana w lipcu 2020 r. stanowi, że małżeństwo jest związkiem mężczyzny i kobiety, bez innych możliwości. Wcześniej, zgodnie z rosyjskim prawem, osoby transpłciowe mogły zmienić swoją prawną płeć, ale obecnie poprawka zakazuje zmiany płci podanej w akcie urodzenia. To skutecznie zakazuje małżeństwa z osobą transpłciową. Oznacza to również, że osoby transpłciowe stają przed bardzo specyficznymi wyzwaniami, w przypadku dostępu do dóbr ekonomicznych, społecznych i kulturowych, ponieważ ich płeć nie jest prawnie uznawana. Powoduje to, że osoby transpłciowe nie mają dostępu do usług zdrowotnych lub oficjalnego wsparcia przeciwko dyskryminacji.

fot. Luis Tato, Hiszpania, Fighting Locust Invasion in East Africa / World Press Photo 2021Na początku 2020 roku Kenia doświadczyła największej inwazji szarańczy pustynnej od 70 lat. Szarańcza mnożyła się i atakowała nowe obszary w poszukiwaniu pożywienia, docierając do Kenii i rozprzestrzeniając się po innych krajach wschodniej Afryki.Szarańcza pustynna, Gregaria Schistocerca, jest potencjalnie najbardziej niszczycielską ze wszystkich szarańczy, ponieważ roje mogą szybko latać na duże odległości, pokonując do 150 kilometrów dziennie. Pojedynczy rój może zawierać od 40 do 80 milionów osobników na kilometr kwadratowy. Każda szarańcza może każdego dnia zjeść rośliny o wadze swojego ciała - rój wielkości Paryża mógłby w ciągu jednego dnia zjeść taką samą ilość pożywienia, jak połowa populacji Francji.Jeszcze przed epidemią prawie 20 milionów ludzi stanęło w obliczu głodu w regionie Afryki Wschodniej, z powodu okresowych susz i powodzi. Z kolei ograniczenia dotyczące COVID-19 w regionie spowolniły wysiłki w walce z plagą, ponieważ łańcuchy dostaw pestycydów zostały zakłócone.

fot. Lorenzo Tugnoli, Włochy, Injured Man After Port Explosion in Beirut / World Press Photo 20214 sierpnia 2021 roku około godziny 18:00 potężna eksplozja spowodowana przez ponad 2750 ton azotanu amonu wstrząsnęła stolicą Libanu, Bejrutem. Mieszanka wybuchowa była przechowywana w magazynie w porcie. W promieniu kilometra od magazynu mieszkało około 100 000 osób. Wybuch, którego siła mierzyła 3,3 w skali Richtera, uszkodził lub zniszczył około 6000 budynków, zabił co najmniej 190 osób, zranił kolejnych 6000 i wysiedlił aż 300000.Azotan amonu pochodził ze statku, który został skonfiskowany w 2012 r. za nieuiszczenie opłat portowych i najwyraźniej porzucony przez właściciela. Celnicy co najmniej sześć razy pisali do libańskich sądów w latach 2014-2017 z pytaniem, jak pozbyć się materiału wybuchowego. W międzyczasie był przechowywany w magazynie w nieodpowiednim klimacie. Nie jest jasne, co spowodowało wybuch, ale najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się skażenie innymi substancjami podczas transportu i przechowywania.Wielu obywateli postrzegało ten incydent jako symptom bieżących problemów, z którymi boryka się kraj, a mianowicie niepowodzenia rządu i korupcji. W kilka dni po wybuchu dziesiątki tysięcy demonstrantów wypełniło ulice centrum Bejrutu, niektórzy starli się z siłami bezpieczeństwa i przejmowali budynki rządowe, w proteście przeciwko systemowi politycznemu, który uważali za niechętny do rozwiązywania problemów kraju.

Zobacz wszystkie zdjęcia (6)

O tytuł Zdjęcia Roku, Historii Roku i nagrody w wysokości 10 tys. euro rywalizuje w tym roku 8 fotografów: Evelyn Hockstein, Valery Melnikow (nominacja do Grand Prix w kategorii pojedynczej i reportażowej), Mads Nissen, Oleg Ponomarev, Lauis Tato, Lorenzo Tugnoli, Chris Donovan i Antonio Faccilongo.

Cykle nominowane do World Press Photo Story of the Year 2021

fot. Chris Donovan, Kanada, z cyklu: Those Who Stay Will Be Champions / World Press Photo 2021Drużyna koszykarska Flint Jaguars z Flint w stanie Michigan w USA uosabia wysiłki mające na celu pielęgnowanie stabilności, zachęcanie do wzajemnego wsparcia i wzmacnianie ducha wspólnoty w mieście walczącym o przetrwanie.Flint, miejsce narodzin General Motors, walczy z emigracją spowodowaną gwałtownym upadkiem przemysłu samochodowego, kryzysem zdrowotnym spowodowanym przez władze zmieniające źródła zaopatrzenia w wodę bez odpowiednich zabezpieczeń oraz systemowym zaniedbaniem.Koszykówka jest integralną częścią kultury Flint. Przez dziesięciolecia stale konkurowały tam ze sobą 4 licealne drużyny. Teraz w mieście została tylko jedna szkoła średnia. Flint Jaguars powstały w 2017 roku, łącząc zespoły dwóch ostatnich szkół, które przetrwały do tego czasu.W 2020 roku zespół walczył o odwrócenie złej passy. Do marca byli przygotowani do awansu do finału ligi, wygrywając więcej meczów niż łącznie w poprzednich trzech latach łącznie. Ich baraż zakończył się przedwcześnie, gdy COVID-19 wymusił odwołanie sezonu. Niemniej jednak sportowcy-studenci zasmakowali wspólnego sukcesu.

fot. Antonio Faccilongo, Włochy, z cyklu Habibi / World Press Photo 2021Według raportu organizacji praw człowieka B’Tselem z lutego 2021 r. w izraelskich więzieniach jest przetrzymywanych prawie 4200 palestyńskich więźniów. Niektórym grozi wyrok 20 lat pozbawienia wolności lub więcej. Aby odwiedzić palestyńskiego więźnia przebywającego w izraelskim więzieniu, odwiedzający muszą pokonać szereg różnych ograniczeń, wynikających z przepisów granicznych, przepisów więziennych oraz tych ustanowionych przez Izraelską Agencję Bezpieczeństwa (ISA).Odwiedzający zwykle mogą widzieć więźniów tylko przez przezroczystą przegrodę i rozmawiać z nimi przez słuchawkę telefoniczną. Odmawia się wizyt małżeńskich, a kontakt fizyczny jest zabroniony, z wyjątkiem dzieci poniżej dziesiątego roku życia, którym na zakończenie każdej wizyty przysługuje dziesięć minut na objęcie ojców.Od początku XXI wieku wieloletni palestyńscy więźniowie, którzy mają nadzieję na wychowanie rodzin, przemycają z więzienia włąsne nasienie, ukryte w prezentach dla swoich dzieci. Nasienie jest ukrywane na różne sposoby, na przykład w tubach po długopisach, plastikowych opakowaniach cukierków i wewnątrz tabliczek czekolady. W lutym 2021 roku Middle East Monitor poinformował, że 96. Palestyńskich dzieci urodziło się właśnie z nasienia przemyconego z izraelskiego więzienia.Habibi, co po arabsku oznacza „moja miłość”, przedstawia historie miłosne osadzone na tle jednego z najdłuższych i najbardziej skomplikowanych konfliktów we współczesnej historii. Fotograf ma na celu ukazanie wpływu konfliktu na rodziny palestyńskie oraz trudności, z jakimi borykają się w walce o prawo do reprodukcyjnych i godności.

fot. Valery Melnikov, Rosja, z cyklu Paradise Lost / World Press Photo 2021
Spór między Azerbejdżanem a Armenią o region Górnego Karabachu wznowił się we wrześniu po 30-letniej przerwie. Kiedy Związek Radziecki rozpadał się pod koniec lat 80., etniczni Ormianie z Górnego Karabachu (części Azerbejdżanu) skorzystali z próżni władzy i głosowali za przyłączeniem się do Armenii. Walki nasiliły się po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku i trwały aż do zawieszenia broni w 1994 roku. Ponad 20 000 ludzi zginęło, a milion ludzi musiało opuścić swoje domy. Zwycięscy Ormianie ogłosili niepodległość, wypędzając na wygnanie około 800 000 Azerbejdżanów.W ciągu ostatnich 30 lat niewiele zrobiono, aby rozwiązać problem statusu Górskiego Karabachu, a między obiema stronami dochodziło do okresowych starć. Starcie graniczne w lipcu 2020 r. wywołało masowe protesty w stolicy Azerbejdżanu, Baku, gdzie tysiące demonstrantów wzywało do rozpoczęcia wojny z Armenią.Wznowione działania wojenne, za rozpoczęcie których obie strony obwiniają siebie nawzajem, rozpoczęły się 27 września podczas tak zwanej drugiej wojny o Górski Karabach. Konflikt trwał do 9 listopada. W ramach rozejmu, w którym pośredniczyła Rosja, Azerbejdżan odzyskał terytorium utracone w latach 90., ale stolica regionu, Stepanakert, pozostała pod kontrolą Armenii. Chociaż walka się skończyła, pojednanie będzie trudne zarówno dla Ormian, którzy czują, że stracili ojczyznę, jak i dla Azerów, powracających do zniszczonego przez wojnę regionu.

Zobacz wszystkie zdjęcia (16)

Co najważniejsze, wśród tegorocznych tematów (poza kategorią General News) wcale nie dominuje pandemia ani protesty BLM, choć oglądając tegorocznych kandydatów trudno oprzeć się wrażeniu, że jednak z powodu epidemii niewiele się w tym roku wydarzyło. World Press Photo 2021 wydaje się być edycją bardziej „obyczajową” niż zwykle, co wcale nie znaczy, że gorszą. Nominowane zdjęcia pojedyczne i cykle wraz z opisami możecie zobaczyć w powyższych galeriach.

Polacy w finale World Press Photo 2021

Miło nam poinformować, że w tegorocznej edycji o pierwsze miejsca w poszczególnych kategoriach walczy aż trzech fotografów z Polski.

Przeczytaj także:

Polacy w finale World Press Photo 2021 - poznaj historię nominowanych zdjęć

W tegorocznej edycji WPP do finału zakwalifikowało się aż 3 fotografów z Polski. Zobaczcie nominowane zdjęcia i poznajcie stojące za nimi historie. [Czytaj więcej]

Wśród nich szansę na największy prestiż ma Karolina Jonderko, której cykl „Reborn” (niestety nie nominowany do World Press Photo Story of the Year) walczy o nagrodę w kategorii projektów długoterminowych. Zaraz za nią są Tomasz Markowski, z perfekcyjnie uchwyconym kadrem z Tour de Pologne w pojedynczej kategorii Sport oraz Natalia Kepesz, której seria „Niewybuch” kandyduje do głównej nagrody w kategorii Portretowej.

Sony A7R V - RATY 20 x 0%

21 345 zł

CANON EOS R5 - RATY 20 x 0% + CASHBACK 1500 zł

19 499 zł

CANON EOS R6 MARK II - RATY 20 x 0%

14 229 zł

SONY A7 IV - RATY 20 x 0%

12 599 zł

CANON EOS R - RATY 20 x 0% + CASHBACK 800 zł

6 799 zł

Zdjęcia finałowe z kategorii

Oprócz kandydatów do głównych nagród w sekcji fotograficznej, jury konkursu wyłoniło także finalistów poszczególnych kategorii. W każdej z ośmiu kategorii o pierwsze miejsce w dwóch sekcjach (zdjęcia pojedyncze i reportaże) walczą po trzy projekty.

Jak zwykle otrzymujemy porcję świetnych zdjęć i wyjątkowy przekrój przez wydarzenia ostatniego roku. Szczególną uwagę warto zwrócić na tegoroczne projekty długoterminowe (wraz z pracą Karoliny Jonderko), bo to one w tej edycji opowiadają najważniejsze aktualne historie dotyczące człowieczeństwa. Nominowane zdjęcia pojedyncze i wybrane fotografie z cyklów wraz z opisami możecie zobaczyć powyżej.

Zwycięzców WPP 2021 poznamy już w kwietniu

Wzorem ostatnich edycji, dziś dowiedzieliśmy się wyłącznie o fotografach nominowanych do głównych nagród i choć w niektórych kategoriach możemy wskazać faworytów, to wyrównany poziom każe nam z ekscytacją czekać na końcowe wyniki konkursu.Te poznamy podczas uroczystej gali finałowej konkursu World Press Photo, która odbędzie się 15 kwietnia 2021 roku w Amsterdamie. Zwycięskie zdjęcia oraz fotografie, które zakwalifikowały się do finału jak co roku będziemy mogli też zobaczyć w publikacji książkowej podsumowującej ostatnią edycję wydarzenia.

World Press Photo 2021 - o konkursie

Organizowany od 1955 roku konkurs World Press Photo przez lata urósł do rangi najważniejszego cyklicznego wydarzenia prezentującego najważniejsze zdjęcia prasowe i tematy, które zajmowały pierwsze strony wydawnictw na całym świecie. Od 2018 wprowadzono drugie, równoważne z nagrodą World Press Photo of the Year wyróżnienie, przyznawane cyklom fotograficznym. Oprócz tego, z wydarzenia wydzielona została sekcja Digital Storytelling Contest, która prezentuje najciekawsze projekty multimedialne i dokumenty wideo w ramach osobnego konkursu.

Więcej o aktualnej edycji konkursu dowiecie się pod adresem worldpressphoto.org.