0
Udostępnij:
Link skopiowano!
Do góry
Nowość
Jeśli podoba Ci się ten artykuł KLASZCZ!
Ok!

David Fathi laureatem Grand Prix Fotofestiwal 2016 - zobaczcie galerię finałową

Autor: Maciej Luśtyk

10 Czerwiec 2016
Artykuł na: 2-3 minuty

Zwycięzcą tegorocznego konkursu Grand Prix Fotofestiwal został francuski fotograf David Fathi. Projekt “Wolfgang” to wyjątkowe, fotograficzne spojrzenie na jednego z pionierów fizyki kwantowej. Zobaczcie 10 finałowych projektów.

Grand Prix to stała sekcja programowa Fotofestiwalu. W jej ramach nagradzani są artyści o wyjątkowej osobowości i projekty prezentujące odważne wizje. W tym roku do konkursu zgłoszono kilkaset projektów, nadesłanych przez fotografów z kilkudziesięciu krajów świata. Spośród nich jury wybrało 10 finalistów, którzy walczyli o nagrodę główną.

Laureatem nagrody Grand Prix Fotofestiwal 2016 został Davith Fathi, francuski fotograf z zamiłowaniem do nauk ścisłych. Jego prace często koncentrują się na badaniu granic poznania. Zwycięski projekt “Wolfgang” oferuje ciekawe spojrzenie na postać jednego z pionierów fizyki kwantowej, Wolfganga Ernsta Pauliego.

Fujifilm GFX100RF - Raty 20x0%
22 999 zł
PANASONIC LUMIX S1R II + Fotoforma Care - raty 20 x 0%
15 499 zł
SONY FE 400-800 MM F/6.3-8 G OSS - raty 20 x 0%
13 299 zł
Canon PowerShot V1 Premium Vlogger Kit - Raty 20x0%
4 549 zł
Canon EOS R50 V body - Raty 20x0%
3 329 zł

fot. David Fathi, z cyklu "Wolfgang"

- Pauli nazywany był „sumieniem fizyki”. Niedawno Europejska Organizacja Badań Jądrowych (CERN) opublikowała archiwum ze zdjęciami dokumentującymi badania naukowe prowadzone na przestrzeni 30 lat. Choć naukowiec zmarł zanim zaczęto dokumentację, jego obecność da się wyczuć, patrząc na popiersie, portret, tablicę i książkę. “Wolfgang” to cykl pół fikcyjnych zdjęć, na których duch Pauliego nadal unosi się w murach CERN. Niektóre ze zdjęć są autentyczne, inne całkowicie sfabrykowane. To odbiorca sam decyduje o tym, gdzie kończy się nauka, a zaczyna mit. - opisuje swój projekt autor.

W ramach nagrody David Fathi otrzyma 10 tys. zł, a jego prace będzie można oglądać na autorskiej wystawie w ramach Fotofestiwalu w Łodzi. Autor weźmie też udział w przeglądzie portfolio.

Na wystawie pokonkursowej będzie można obejrzeć także pozostałe projekty, zakwalifikowane do finału, których przedsmak możecie zobaczyć poniżej. (Opisy poszczególnych projektów znajdziecie po kliknięciu w galerię).

fot. Nick Hannes, „Region śródziemnomorski. Ciągłość ludzkości” Kraje śródziemnomorskie z ich bogatą historią i przyjemnym klimatem są jednym z najbardziej popularnych kierunków turystycznych na świecie. Każdego roku odwiedza je ponad 100 milionów turystów, których obecność znacznie odbija się na środowisku naturalnym. Jednocześnie wody u wybrzeży tych państw chronią Europę, niczym fosa zamek. Tysiące zdesperowanych imigrantów z Afryki i Azji próbują dostać się do tej fortecy w rozpadających się łódkach. Od 2010 do 2014 roku podróżowałem wzdłuż wybrzeża państw basenu Morza Śródziemnego. Odwiedziłem 20 krajów, w których dokumentowałem przemiany zachodzące we współczesnym świecie w związku z turystyką, urbanizacją, kryzysem migracyjnym i konfliktami międzynarodowymi. Ukazałem kolebkę naszej cywilizacji w kalejdoskopowym ujęciu, zestawiając ze sobą równoległe rzeczywistości i obnażając paradoksy tego regionu.
fot. Nick Hannes, „Region śródziemnomorski. Ciągłość ludzkości” Kraje śródziemnomorskie z ich bogatą historią i przyjemnym klimatem są jednym z najbardziej popularnych kierunków turystycznych na świecie. Każdego roku odwiedza je ponad 100 milionów turystów, których obecność znacznie odbija się na środowisku naturalnym. Jednocześnie wody u wybrzeży tych państw chronią Europę, niczym fosa zamek. Tysiące zdesperowanych imigrantów z Afryki i Azji próbują dostać się do tej fortecy w rozpadających się łódkach. Od 2010 do 2014 roku podróżowałem wzdłuż wybrzeża państw basenu Morza Śródziemnego. Odwiedziłem 20 krajów, w których dokumentowałem przemiany zachodzące we współczesnym świecie w związku z turystyką, urbanizacją, kryzysem migracyjnym i konfliktami międzynarodowymi. Ukazałem kolebkę naszej cywilizacji w kalejdoskopowym ujęciu, zestawiając ze sobą równoległe rzeczywistości i obnażając paradoksy tego regionu.
fot. Birte Kaufmann, „Travellersi” Projekt „Travellersi” dokumentuje życie członków najliczniejszej mniejszości w Irlandii. Mowa o współczesnych nomadach wywodzących się z tradycji migracji zarobkowej. Dzisiaj cel tułaczki się zmienił, tzw. travellersi próbują na nowo odnaleźć swoją tożsamość w społeczeństwie Europy Zachodniej. Styl życia irlandzkich koczowników jest dosyć nietypowy, dlatego spotyka się z brakiem akceptacji ze strony reszty obywateli. Ci ludzie żyją jakby w równoległej rzeczywistości, która rządzi się swoimi prawami, i w której obowiązuje tradycyjny podział ról. Osoby z zewnątrz rzadko mają wstęp do tego hermetycznego świata. Po dziś dzień niektóre rodziny rozbijają nielegalne obozowiska przy drodze. Żyją bez prądu, bieżącej wody, ani sanitariatów, choć władze zapewniają im specjalne pola kempingowe, gdzie mogą parkować swoje wozy. Pierwszy raz do Irlandii wybrałam się VW „ogórkiem” w 2011 roku. Na zdjęciach chciałam uchwycić styl życia travellersów i wartości, którymi się kierują. Nie zamierzałam idealizować ich zwyczajów. Chciałam pokazać świat współczesnych nomadów, którzy polują na króliki, nie mogą się obejść bez koni, od dziecka zmagają się z trudami życia i walczą z nudą. Podczas mojego pierwszego spotkania z irlandzkimi tułaczami poznałam pewną liczną rodzinę. W miarę upływu czasu zdobywałam ich zaufanie. W końcu zgodzili się, żebym z nimi zamieszkała. Ja i mój aparat staliśmy się częścią ich codziennego życia
fot. Birte Kaufmann, „Travellersi” Projekt „Travellersi” dokumentuje życie członków najliczniejszej mniejszości w Irlandii. Mowa o współczesnych nomadach wywodzących się z tradycji migracji zarobkowej. Dzisiaj cel tułaczki się zmienił, tzw. travellersi próbują na nowo odnaleźć swoją tożsamość w społeczeństwie Europy Zachodniej. Styl życia irlandzkich koczowników jest dosyć nietypowy, dlatego spotyka się z brakiem akceptacji ze strony reszty obywateli. Ci ludzie żyją jakby w równoległej rzeczywistości, która rządzi się swoimi prawami, i w której obowiązuje tradycyjny podział ról. Osoby z zewnątrz rzadko mają wstęp do tego hermetycznego świata. Po dziś dzień niektóre rodziny rozbijają nielegalne obozowiska przy drodze. Żyją bez prądu, bieżącej wody, ani sanitariatów, choć władze zapewniają im specjalne pola kempingowe, gdzie mogą parkować swoje wozy. Pierwszy raz do Irlandii wybrałam się VW „ogórkiem” w 2011 roku. Na zdjęciach chciałam uchwycić styl życia travellersów i wartości, którymi się kierują. Nie zamierzałam idealizować ich zwyczajów. Chciałam pokazać świat współczesnych nomadów, którzy polują na króliki, nie mogą się obejść bez koni, od dziecka zmagają się z trudami życia i walczą z nudą. Podczas mojego pierwszego spotkania z irlandzkimi tułaczami poznałam pewną liczną rodzinę. W miarę upływu czasu zdobywałam ich zaufanie. W końcu zgodzili się, żebym z nimi zamieszkała. Ja i mój aparat staliśmy się częścią ich codziennego życia
fot. Jewgeni Roppel, Magnit „Magnit” to projekt dotyczący pięciu miejsc w zachodniej Syberii, które dla Rosjan kojarzą się z nową erą duchowości. „Gułag” i „wygnanie“ to dwa słowa, które przez wiele lat były synonimami Syberii. Obecnie w Rosji, szczególnie wśród osób zajmujących się ezoteryką i szeroko pojętą duchowością, ten region traktuje się jako magiczne miejsce, w którym znajdują się tzw. duhovny magnity lub mesta syli, czyli miejsca emanujące energią lub mające uzdrawiającą moc. To one przyciągają ludzi poszukujących duchowej odnowy i mistycznych doznań. Miejsca mocy są często tworami natury, co wiąże się z legendami, mitami i przepowiedniami, w których kluczową rolę odgrywają mistyczne jeziora, rzeki, lasy i święte góry. Niektórzy przewodnicy duchowi uważają je za nową syberyjską arkę, która w przypadku wybuchu III wojny światowej lub innych katastrof, da ludzkości nadzieję na przetrwanie. Mieszkańcy tego regionu snują wizje społeczeństwa przyszłości i jego kultury duchowej. 20 lat po upadku Związku Radzieckiego te utopijne wyobrażenia nabierają realnych kształtów w różnych kręgach duchowych. Poszukujący korzystają z wiedzy ezoterycznej i stosują uzdrowicielskie praktyki. Ludzie wybierają różnych przewodników duchowych. Ezoteryka, teozofia, sufizm, szamanizm, buddyzm, synkretyzm – te wszystkie nurty filozoficzne, religijne i duchowe, różniące się od siebie założeniami, wspólnie tworzą podstawę filozofii życiowej. Rosnące zainteresowanie tym fenomenem stało się tematem mojej pracy. Cykl zdjęć umożliwia wniknięcie w tę rzeczywistość. Subiektywne fotografie dokumentalne odzwierciedlają stan umysłu, uczucia i ideologię ludzi, którzy wierzą w wizję nowej przyszłości dla Syberii. Istotną rolę w kreowaniu atmosfery zdjęć odgrywają symbole, metafory i alegorie będące centralnym punktem kadrów. Słowa klucze to bliskość i dystans. Przemierzam tysiące kilometrów z jednego miejsca w drugie i jednocześnie odbywam podróż w głąb siebie, realizując swoje antropologiczne zainteresowania. Częścią projektu jest też sześciominutowy film eksperymentalny dokumentujący moją niezwykłą podróż do tych magicznych miejsc koleją transsyberyjską.
fot. Jewgeni Roppel, Magnit „Magnit” to projekt dotyczący pięciu miejsc w zachodniej Syberii, które dla Rosjan kojarzą się z nową erą duchowości. „Gułag” i „wygnanie“ to dwa słowa, które przez wiele lat były synonimami Syberii. Obecnie w Rosji, szczególnie wśród osób zajmujących się ezoteryką i szeroko pojętą duchowością, ten region traktuje się jako magiczne miejsce, w którym znajdują się tzw. duhovny magnity lub mesta syli, czyli miejsca emanujące energią lub mające uzdrawiającą moc. To one przyciągają ludzi poszukujących duchowej odnowy i mistycznych doznań. Miejsca mocy są często tworami natury, co wiąże się z legendami, mitami i przepowiedniami, w których kluczową rolę odgrywają mistyczne jeziora, rzeki, lasy i święte góry. Niektórzy przewodnicy duchowi uważają je za nową syberyjską arkę, która w przypadku wybuchu III wojny światowej lub innych katastrof, da ludzkości nadzieję na przetrwanie. Mieszkańcy tego regionu snują wizje społeczeństwa przyszłości i jego kultury duchowej. 20 lat po upadku Związku Radzieckiego te utopijne wyobrażenia nabierają realnych kształtów w różnych kręgach duchowych. Poszukujący korzystają z wiedzy ezoterycznej i stosują uzdrowicielskie praktyki. Ludzie wybierają różnych przewodników duchowych. Ezoteryka, teozofia, sufizm, szamanizm, buddyzm, synkretyzm – te wszystkie nurty filozoficzne, religijne i duchowe, różniące się od siebie założeniami, wspólnie tworzą podstawę filozofii życiowej. Rosnące zainteresowanie tym fenomenem stało się tematem mojej pracy. Cykl zdjęć umożliwia wniknięcie w tę rzeczywistość. Subiektywne fotografie dokumentalne odzwierciedlają stan umysłu, uczucia i ideologię ludzi, którzy wierzą w wizję nowej przyszłości dla Syberii. Istotną rolę w kreowaniu atmosfery zdjęć odgrywają symbole, metafory i alegorie będące centralnym punktem kadrów. Słowa klucze to bliskość i dystans. Przemierzam tysiące kilometrów z jednego miejsca w drugie i jednocześnie odbywam podróż w głąb siebie, realizując swoje antropologiczne zainteresowania. Częścią projektu jest też sześciominutowy film eksperymentalny dokumentujący moją niezwykłą podróż do tych magicznych miejsc koleją transsyberyjską.
fot. Carlos Alba, Obserwacja nieistotnego „Obserwacja nieistotnego” to tytuł dokumentalnego projektu fotograficznego o tym, jak obcokrajowcy próbują się odnaleźć za granicą. Sam jestem emigrantem. Wschodni Londyn i jego mieszkańców poznawałem, zbierając na ulicach różne przedmioty i bawiąc się w miejskiego archeologa. Skupiłem się na okolicach Tower Hamlets i Hackney, ponieważ mieszkam na granicy tych dwóch dzielnic. Dzięki łączeniu przedmiotów i zdjęć moje prace stają się bardziej namacalne i jednocześnie tajemnicze. Obserwuję świat oczami badacza i tworzę nową wyrazistą rzeczywistość, na którą składają się reprodukcje mebli miejskich, zdjęcia domów komunalnych dla imigrantów wybudowanych w latach 50. i 70., fragmenty listów, notatki, rysunki… Ale najważniejszym aspektem mojej pracy były spotkania z mieszkańcami Londynu, do których dochodziło, gdy podążałem za wskazówkami, czyli przedmiotami znajdywanymi na ulicy. To one okazały się kluczem do nieodkrytego świata pełnego opowieści o ludziach. 
„Obserwacja nieistotnego” to projekt polegający na kolekcjonowaniu, badaniu historii, dokumentowaniu architektury, a także przeprowadzaniu analizy socjologiczno-wizualnej. Starałem się pamiętać o estetyce charakterystycznej dla fotografii i jej poetyckim tonie.
fot. Carlos Alba, Obserwacja nieistotnego „Obserwacja nieistotnego” to tytuł dokumentalnego projektu fotograficznego o tym, jak obcokrajowcy próbują się odnaleźć za granicą. Sam jestem emigrantem. Wschodni Londyn i jego mieszkańców poznawałem, zbierając na ulicach różne przedmioty i bawiąc się w miejskiego archeologa. Skupiłem się na okolicach Tower Hamlets i Hackney, ponieważ mieszkam na granicy tych dwóch dzielnic. Dzięki łączeniu przedmiotów i zdjęć moje prace stają się bardziej namacalne i jednocześnie tajemnicze. Obserwuję świat oczami badacza i tworzę nową wyrazistą rzeczywistość, na którą składają się reprodukcje mebli miejskich, zdjęcia domów komunalnych dla imigrantów wybudowanych w latach 50. i 70., fragmenty listów, notatki, rysunki… Ale najważniejszym aspektem mojej pracy były spotkania z mieszkańcami Londynu, do których dochodziło, gdy podążałem za wskazówkami, czyli przedmiotami znajdywanymi na ulicy. To one okazały się kluczem do nieodkrytego świata pełnego opowieści o ludziach. 
„Obserwacja nieistotnego” to projekt polegający na kolekcjonowaniu, badaniu historii, dokumentowaniu architektury, a także przeprowadzaniu analizy socjologiczno-wizualnej. Starałem się pamiętać o estetyce charakterystycznej dla fotografii i jej poetyckim tonie.
fot. Karolin Klüppel, “Mädchenland” Większość ludności zamieszkującej stan Meghalaya w Indiach to członkowie plemienia Khasi liczącego 1,1 miliona osób. W tej grupie etnicznej obowiązuje matrylinearny system pokrewieństwa. Zgodnie z tradycją to dziewczynki odgrywają najważniejszą rolę w rodzinie. Najmłodsza córka dziedziczy własność i przywileje społeczne po matce. Po ślubie mąż i dzieci przyjmują jej nazwisko. Rodzina, w której rodzą się synowie, jest uważana za pechową, ponieważ tylko córki zapewniają przedłużenie rodu. Przywilej dziedziczenia po matce gwarantuje kobietom z Meghalaya niezależność ekonomiczną i społeczną, nieosiągalną dla kobiet w Indiach. W kulturze plemienia Khasi lekceważące zachowanie wobec kobiety traktowane jest jako zniewaga dla całego społeczeństwa. Między 2013 a 2014 rokiem spędziłam dziewięć miesięcy w wiosce Mawlynnong w północno-wschodnich Indiach, w której znajduje się 95 domostw zamieszkałych przez członków plemienia Khasi. W tym cyklu fotograficznym ukazuję codzienne życie dziewczynek w ich własnym środowisku, łącząc dokumentalne ujęcie tematu z zabiegami kompozycyjnymi.
fot. Karolin Klüppel, “Mädchenland” Większość ludności zamieszkującej stan Meghalaya w Indiach to członkowie plemienia Khasi liczącego 1,1 miliona osób. W tej grupie etnicznej obowiązuje matrylinearny system pokrewieństwa. Zgodnie z tradycją to dziewczynki odgrywają najważniejszą rolę w rodzinie. Najmłodsza córka dziedziczy własność i przywileje społeczne po matce. Po ślubie mąż i dzieci przyjmują jej nazwisko. Rodzina, w której rodzą się synowie, jest uważana za pechową, ponieważ tylko córki zapewniają przedłużenie rodu. Przywilej dziedziczenia po matce gwarantuje kobietom z Meghalaya niezależność ekonomiczną i społeczną, nieosiągalną dla kobiet w Indiach. W kulturze plemienia Khasi lekceważące zachowanie wobec kobiety traktowane jest jako zniewaga dla całego społeczeństwa. Między 2013 a 2014 rokiem spędziłam dziewięć miesięcy w wiosce Mawlynnong w północno-wschodnich Indiach, w której znajduje się 95 domostw zamieszkałych przez członków plemienia Khasi. W tym cyklu fotograficznym ukazuję codzienne życie dziewczynek w ich własnym środowisku, łącząc dokumentalne ujęcie tematu z zabiegami kompozycyjnymi.
fot. Patryk Karbowski, Halfway Średniej wielkości miasto w centrum Polski, w połowie drogi pomiędzy górami a Morzem Bałtyckim. Ani bogate, ani biedne, z historią typową dla przemysłowej stolicy regionu, której rozkwit przypadł na okres komunizmu i odszedł w zapomnienie po roku 1989. Takie miejsca ewoluują w szczególny sposób. Dzięki zaawansowanej technologii i funduszom z Unii Europejskiej zmienia się wygląd miejsc i ludzi. Nadal jednak miasto i jego mieszkańcy są specyficzną mieszanką przeszłości, z której się wywodzą i nowoczesności, na którą wpływ ma lokalna mentalność. Tkwią w stanie zawieszenia pomiędzy teraźniejszością a przeszłością, pomiędzy wschodem a zachodem, pomiędzy tu i teraz.
fot. Patryk Karbowski, Halfway Średniej wielkości miasto w centrum Polski, w połowie drogi pomiędzy górami a Morzem Bałtyckim. Ani bogate, ani biedne, z historią typową dla przemysłowej stolicy regionu, której rozkwit przypadł na okres komunizmu i odszedł w zapomnienie po roku 1989. Takie miejsca ewoluują w szczególny sposób. Dzięki zaawansowanej technologii i funduszom z Unii Europejskiej zmienia się wygląd miejsc i ludzi. Nadal jednak miasto i jego mieszkańcy są specyficzną mieszanką przeszłości, z której się wywodzą i nowoczesności, na którą wpływ ma lokalna mentalność. Tkwią w stanie zawieszenia pomiędzy teraźniejszością a przeszłością, pomiędzy wschodem a zachodem, pomiędzy tu i teraz.
fot. Sanne De Wilde, „Wyspa ślepców” W 1775 roku wyspę Pingelap, maleńki atol na Pacyfiku, spustoszył tajfun. Katastrofę przeżyło jedynie 20 osób. Jednym ze szczęśliwców był król, który miał niezwykle rzadką wadę wzroku zwaną achromatopsją, objawiającą się niemożnością rozpoznawania barw. Władca miał wiele dzieci, w związku z czym w czwartym pokoleniu po tajfunie większość mieszkańców wyspy widziało świat w czerni i bieli. Rozpoczynając pracę nad projektem w Mikronezji, chciałam się przekonać, jak ludzie z achromatopsją postrzegają świat. Próbowałam zobaczyć go ich oczami. Dowiedziałam się, że światło dzienne ich razi, blask księżyca przemienia noc w dzień, a kolory zamieniają się miejscami. Wyobraźcie sobie ogień, który bucha czarnobiałymi płomieniami, różowe drzewa lub szare fale – tęcza w nowej odsłonie. Kolor dla tych, którzy go nie widzą, jest tylko słowem. Co się dzieje w wyobraźni tych ludzi? Jak wyglądają kolory, jaką barwę mają drzewa, jak postrzegają siebie samych? Zieleń jest często określana mianem ulunego koloru wyspiarzy, którzy wychowują się pośród bujnej roślinności dżungli. Jest to również barwa, której większość osób z tą wadą wzroku nie rozpoznaje. Podobno, choć go nie widzą, najłatwiej jest im rozróżnić kolor czerwony. Dlatego postanowiłam fotografować w podczerwieni aparatem przeronym tak, by światło i barwy odwzorowywał w nietypowy sposób. Dzięki brakowi kolorów, do którego przywykli ludzie z tą wadą wzroku, na wyspach nazywani „ślepcami”, inaczej postrzegamy ich oczy, twarze, a także sposób, w jaki oni sami odbierają rzeczywistość i jednocześnie wkraczamy do onirycznego świata pełnego niezliczonych możliwości interpretowania barw.
fot. Sanne De Wilde, „Wyspa ślepców” W 1775 roku wyspę Pingelap, maleńki atol na Pacyfiku, spustoszył tajfun. Katastrofę przeżyło jedynie 20 osób. Jednym ze szczęśliwców był król, który miał niezwykle rzadką wadę wzroku zwaną achromatopsją, objawiającą się niemożnością rozpoznawania barw. Władca miał wiele dzieci, w związku z czym w czwartym pokoleniu po tajfunie większość mieszkańców wyspy widziało świat w czerni i bieli. Rozpoczynając pracę nad projektem w Mikronezji, chciałam się przekonać, jak ludzie z achromatopsją postrzegają świat. Próbowałam zobaczyć go ich oczami. Dowiedziałam się, że światło dzienne ich razi, blask księżyca przemienia noc w dzień, a kolory zamieniają się miejscami. Wyobraźcie sobie ogień, który bucha czarnobiałymi płomieniami, różowe drzewa lub szare fale – tęcza w nowej odsłonie. Kolor dla tych, którzy go nie widzą, jest tylko słowem. Co się dzieje w wyobraźni tych ludzi? Jak wyglądają kolory, jaką barwę mają drzewa, jak postrzegają siebie samych? Zieleń jest często określana mianem ulunego koloru wyspiarzy, którzy wychowują się pośród bujnej roślinności dżungli. Jest to również barwa, której większość osób z tą wadą wzroku nie rozpoznaje. Podobno, choć go nie widzą, najłatwiej jest im rozróżnić kolor czerwony. Dlatego postanowiłam fotografować w podczerwieni aparatem przeronym tak, by światło i barwy odwzorowywał w nietypowy sposób. Dzięki brakowi kolorów, do którego przywykli ludzie z tą wadą wzroku, na wyspach nazywani „ślepcami”, inaczej postrzegamy ich oczy, twarze, a także sposób, w jaki oni sami odbierają rzeczywistość i jednocześnie wkraczamy do onirycznego świata pełnego niezliczonych możliwości interpretowania barw.
fot. Shadman Shahid, Anja Słowo ajna w sanskrycie oznacza oko, którym dostrzegamy to, co niematerialne. Jestem badaczem ludzkiej egzystencji. Szukam odpowiedzi na pytania kto i dlaczego? Oto moja osobista podróż ku spełnieniu. 
Co oddala mnie od osiągnięcia spełnienia? Pożądanie, strach, ignorancja, poświęcenie, opatrzność, czy śmierć? Droga do oświecenia prowadzi przez mrok. Ciężko się na niej odnaleźć, nie wiadomo, w którą stronę iść. Spotykam na niej różne istoty, niektóre przyjazne, inne przerażające, ale wszystkie zostawiają po sobie ślad. Szepcą, zawodzą, piszczą i krzyczą, a wszystko po to, żeby za wszelką cenę dać znać o swojej obecności. Wszystkie są mną, częścią mnie. I ciebie. Nas wszystkich.
fot. Shadman Shahid, Anja Słowo ajna w sanskrycie oznacza oko, którym dostrzegamy to, co niematerialne. Jestem badaczem ludzkiej egzystencji. Szukam odpowiedzi na pytania kto i dlaczego? Oto moja osobista podróż ku spełnieniu. 
Co oddala mnie od osiągnięcia spełnienia? Pożądanie, strach, ignorancja, poświęcenie, opatrzność, czy śmierć? Droga do oświecenia prowadzi przez mrok. Ciężko się na niej odnaleźć, nie wiadomo, w którą stronę iść. Spotykam na niej różne istoty, niektóre przyjazne, inne przerażające, ale wszystkie zostawiają po sobie ślad. Szepcą, zawodzą, piszczą i krzyczą, a wszystko po to, żeby za wszelką cenę dać znać o swojej obecności. Wszystkie są mną, częścią mnie. I ciebie. Nas wszystkich.
fot. Yurian Quintanas, Szczęśliwe nic Dla wielu osób pustynia to symbol rozkładu i śmierci, miejsce, w którym brakuje wody i cienia, panują ekstremalnie wysokie temperatury uniemożliwiające przetrwanie. Jednocześnie od wieków ludzie przypisują pustynnym piaskom moc uzdrawiania ciała i duszy. Projekt „Szczęśliwe nic” to moja osobista podróż do świata tajemnic kalifornijskiej pustyni i jej mieszkańców. Miejsce to stało się domem byłych więźniów, weteranów wojennych, emerytów i ludzi, którzy z różnych powodów wybrali życie z dala od cywilizacji. W niegościnnych miasteczkach brakuje bieżącej wody, domy popadają w ruinę, piaszczystych ulic nie oświetlają latarnie, nie ma supermarketów ani żadnych rozrywek. Jednak mimo trudnych warunków życia mieszkańcy pustyni nazywają to miejsce rajem.
fot. Yurian Quintanas, Szczęśliwe nic Dla wielu osób pustynia to symbol rozkładu i śmierci, miejsce, w którym brakuje wody i cienia, panują ekstremalnie wysokie temperatury uniemożliwiające przetrwanie. Jednocześnie od wieków ludzie przypisują pustynnym piaskom moc uzdrawiania ciała i duszy. Projekt „Szczęśliwe nic” to moja osobista podróż do świata tajemnic kalifornijskiej pustyni i jej mieszkańców. Miejsce to stało się domem byłych więźniów, weteranów wojennych, emerytów i ludzi, którzy z różnych powodów wybrali życie z dala od cywilizacji. W niegościnnych miasteczkach brakuje bieżącej wody, domy popadają w ruinę, piaszczystych ulic nie oświetlają latarnie, nie ma supermarketów ani żadnych rozrywek. Jednak mimo trudnych warunków życia mieszkańcy pustyni nazywają to miejsce rajem.
Zobacz wszystkie zdjęcia (18)

Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy Sony A7 IV body...
10275 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Panasonic Lumix S5IIX...
8335 PLN 10095 PLN
Sprawdź
Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...
4999 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
35499 PLN 38999 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy OM System OM-1 II...
13549 PLN 13949 PLN
Sprawdź

Więcej informacji na temat wydarzeń odbywających się w ramach tegorocznego Fotofestiwalu znajdziecie pod adresem fotofestiwal.com.

(fot. David Fathi, z cyklu "Wolfgang")

 

Skopiuj link
Link skopiowano!

Autor: Maciej Luśtyk

Redaktor prowadzący serwisu Fotopolis.pl. Zafascynowany nowymi technologiami, choć woli fotografować analogiem.

Słowa kluczowe:
Komentarze
Więcej w kategorii: Wydarzenia
Pierwsza taka wystawa w Europie - nadchodzi Fotofestiwal 2025
Pierwsza taka wystawa w Europie - nadchodzi Fotofestiwal 2025
Premierowa wystawa Yorgosa Lanthimosa, projekty o amerykańskiej propagandzie i fikcji, otwarcie dla publiczności zabytkowego basenu YMCA - 24. Fotofestiwal ogłosił główne punkty...
18
Nadchodzi 3. edycja Festiwalu Fotoforma - PGE Narodowy ponownie stanie się polskim centrum filmu i fotografii
Nadchodzi 3. edycja Festiwalu Fotoforma - PGE Narodowy ponownie stanie się polskim centrum filmu i...
Już 16 i 17 października 2025 r. PGE Narodowy w Warszawie będzie gościł kolejną edycję Festiwalu Fotoforma. Przez dwa dni uczestnicy będą mogli czerpać inspirację, zdobywać wiedzę,...
7
Promocja na lampy GlareOne: kompletne zestawy LED w niższej cenie
Promocja na lampy GlareOne: kompletne zestawy LED w niższej cenie
Zestaw, który sprawdzi się w każdym domowym lub profesjonalnym studiu - GlareOne LED 220 lub 300 BiColor D ze statywem Air A-275 i softboxem 60×90 Easy Fold teraz do kupienia w atrakcyjnej...
2
Więcej z tagiem: Grand Prix Fotofestiwal
Aktualne problemy świata - znamy projekty finalistów Open Call Fotofestiwal 2021
Galerie
Aktualne problemy świata - znamy projekty finalistów Open Call Fotofestiwal 2021
Gloria Oyarzabal laureatką Grand Prix Fotofestiwal 2019
Wydarzenia
Gloria Oyarzabal laureatką Grand Prix Fotofestiwal 2019
Czym żyje współczesna fotografia artystyczna? Zobaczcie prace finalistów Grand Prix Fotofestiwal 2019
Galerie
Czym żyje współczesna fotografia artystyczna? Zobaczcie prace finalistów Grand Prix Fotofestiwal 2019
Grand Prix Fotofestiwal 2019 - trwa nabór zgłoszeń
Wydarzenia
Grand Prix Fotofestiwal 2019 - trwa nabór zgłoszeń
Grand Prix Fotofestiwal 2019 już czeka na wasze projekty
Wydarzenia
Grand Prix Fotofestiwal 2019 już czeka na wasze projekty
Alexandra Polina zwyciężczynią Grand Prix Fotofestiwal. Rafał Milach z nagrodą za Fotograficzną Publikację Roku
Wydarzenia
Alexandra Polina zwyciężczynią Grand Prix Fotofestiwal. Rafał Milach z nagrodą za Fotograficzną Publikację Roku
Powiązane artykuły
Fotofestiwal 2016: Fotorelacja i kolejne punkty programu
Fotofestiwal 2016: Fotorelacja i kolejne punkty programu
„Pozdrowienia z Auschwitz” fotograficzną publikacją roku 2016!
„Pozdrowienia z Auschwitz” fotograficzną publikacją roku 2016!
Wystartował Fotofestiwal 2016
Wystartował Fotofestiwal 2016
Ruszył nabór zgłoszeń do Grand Prix Fotofestiwal 2017
Ruszył nabór zgłoszeń do Grand Prix Fotofestiwal 2017
Tomasz Lazar zwycięzcą Grand Prix Fotofestiwal 2012
Tomasz Lazar zwycięzcą Grand Prix Fotofestiwal 2012
Grand Prix Fotofestiwal 2014
Grand Prix Fotofestiwal 2014
Wczytaj więcej (3)
Sprawdź najlepsze promocje >
Aparat cyfrowy Sony A7 IV body...
10275 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy Panasonic Lumix S5IIX...
8335 PLN 10095 PLN
Sprawdź
Obiektyw Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III...
4999 PLN
Sprawdź
Obiektyw Nikon Nikkor Z 35 mm f/1.4
2749 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy FujiFilm GFX 100II
35499 PLN 38999 PLN
Sprawdź
Aparat cyfrowy OM System OM-1 II...
13549 PLN 13949 PLN
Sprawdź
PODCAST
Polecamy
World Press Photo 2025 - zobacz najlepsze zdjęcia reportażowe minionego roku
World Press Photo 2025 - zobacz najlepsze zdjęcia reportażowe minionego roku
Najlepsze obiektywy makro - przegląd rynku (2025)
Najlepsze obiektywy makro - przegląd rynku (2025)