Zostań w domu, zamów taniej!
Nie wychodź z domu i zamów online swoje ulubione pisma 20% taniej. Skorzystaj z kodu rabatowego: czytajwdomu

Poznaliśmy finalistów Grand Press Photo 2020. Oto zdjęcia, które walczą o najważniejszą nagrodę polskiej fotografii prasowej

Dobiega końca 16. edycja największego konkursu fotografii prasowej. Po raz pierwszy organizatorzy udostępniają pełną galerię finalistów, którzy 13 maja powalczą o Grand Prix. Zobaczcie najlepsze polskie zdjęcia prasowe ostatniego roku.

1

Autor: Maciej Luśtyk

6 Maj 2020
Artykuł na: 4-5 minut

Organizowany od 2005 roku przez magazyn Press konkurs Grand Press Photo to najbardziej prestiżowy polski konkurs nakierowany na fotografię prasową. W tegorocznej edycji, podobnie jak w poprzednich zdjęcia rywalizują ze sobą w kategoriach pojedynczych i reportażowych, a osobne wyróżnienia przyznane także za projekty dokumentalne, książki fotograficzne. Kolejny rok z rzędu możemy oglądać także prace młodych polskich fotografów w ramach sekcji Young Poland.

Tegoroczna edycja GPP okazała się rekordowa. W sumie do konkursu nadesłano ponad 5 tys. zdjęć, z których jury w składzie: Pieter Ten Hoopen, Beata Łyżwa-Sokół, Maksymilian Rigamonti, Maarten Schilt, Radu Sigheti oraz Andrzej Zygmuntowicz, zakwalifikowało do finału 42 zdjęcia pojedyncze, 15 fotoreportaży, cztery projekty dokumentalne oraz dwa zdjęcia pojedyncze i trzy fotoreportaże w kategorii Young Poland - w sumie 266 zdjęć.

Nominowane zdjęcia pojedyncze

fot. Jacek Szydłowski / Dziennik Wschodni, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia oraz Zdjęcie Roku GPP 2020. Lekarka z Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Nr 4 w Lublinie podczas dyżuru w specjalnym namiocie do segregacji pacjentów podczas pandemii koronawirusa.
fot. Jakub Gruca / Agencja Fotograficzna FokusMedia, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Spotkanie prezydenta Andrzeja Dudy z mieszkańcami Zakliczyna
fot. Adam Stępnicki / MM Studio, 3. miejsce w kategorii Wydarzenia, Po przerwaniu przez policję blokady Parady Równości w Białymstoku dwaj mężczyźni trzymają baner z napisem „Mama i Tata największym skarbem świata”
fot. Grzegorz Celejewski / Gazeta Wyborcza, nominacja w kategorii Wydarzenia. Strażak podczas chwili przerwy w akcji ratunkowej po tragicznym wybuchu gazu w Szczyrku.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. Młoda kobieta siedzi na barierkach dzielących drogę po porannych starciach między studentami a policją przy kampusie City University of Hongkong.
fot. Maciej Jaźwiecki / Gazeta Wyborcza, nominacja w kategorii Wydarzenia. Joanna Lichocka z PiS tłumaczy prezesowi Kaczyńskiemu, że środkowy palec pokazany opozycji po głosowaniu ws. mediów publicznych nie był obraźliwym gestem, bo jedynie drapała się pod okiem.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, nominacja w kategorii Wydarzenia. Justyna Łagowska wraz z córką są usuwane z miejsca protestu przeciw Marszowi Powstańców zorganizowanemu przez środowiska nacjonalistyczne.
fot. Sławomir Kamiński / Gazeta Wyborcza, nominacja w kategorii Wydarzenia. Małgorzata Motylow, kandydatka na wiceprezesa NIK, podczas odwołania dotychczasowych wiceprezesów.
fot. Leszek Szymański / Polska Agencja Prasowa, Nominacja w kategorii Wydarzenia. Posiedzenie Sejmu w sprawie specustawy o przeciwdziałaniu skutkom pandemii oraz zmiany w kodeksie wyborczym.
fot. Jakub Orzechowski / Gazeta Wyborcza Lublin, nominacja w kategorii Wydarzenia. Gigantyczna kolejka na przejściu granicznym w Dorohusku po nagłym ogłoszeniu zamknięcia granic przez prezydenta Ukrainy w związku z pandemią koronawirusa.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Zabawa dzieci w Indiach, gdzie 65 proc. mężczyzn uważa, że przemoc wobec kobiet jest dozwolona.
fot. Mirosław Pieślak, dla „Faktu”, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. 9-letni Wojtek z Gdańska zgłasza się do odpowiedzi podczas interaktywnej lekcji.
fot. Iwona Weiss, freelancerka dla „Foto Kuriera”, 3. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Czas na sen – bliskość z ojcem, którego czasem brak, gdyż często podróżuje do swojej ojczyzny, Indii.
fot. Maciej Łuczniewski / Agencja Reporter, nominacja w kategorii Wydarzenia. Młody mężczyzna trzymając krzyż stara się zablokować Paradę Równości w Płocku.
fot. Marek M. Berezowski / Reporter Agencja Fotograficzna, nominacja w kategorii Życie Codzienne. Grill nad Jeziorkiem Czerniakowskim w czasie pandemii.
fot. Anna Lewańska / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Ludzie. 90-letnia pani Anna jest najstarszą członkinią nieformalnej sekcji pływackiej „Welonki”. Pływają we własnoręcznie uszytych czepkach.
fot. Grzegorz Press, freelancer, 2. miejsce w kategorii Ludzie. Wnuk w czasie pandemii składa życzenia babci z okazji jej 80. urodzin.
fot. Damian Wolak /Brzeg24.pl (Panorama Powiatu), 3. miejsce w kategorii Ludzie. Mieszkańcy opolskiego głosują przeciw fermie bydła.
fot. Łukasz Gdak / Głos Wielkopolski, nominacja w kategorii Ludzie. Przypadkowa cenzura. Prezydent Andrzej Duda podczas uroczystości wręczenia medali za organizację obchodów 100. rocznicy wybuchu powstania wielkopolskiego.
fot. Karolina Misztal / Dziennik Bałtycki / Agencja Reporter, nominacja w kategorii Ludzie. Lech Wałęsa podczas obchodów 39. rocznicy podpisania gdańskich porozumień sierpniowych.
fot. Aleksandra Szmigiel / Agencja Reporter, 1. miejsce w kategorii Sport. Zawodniczka Clare Cryan czeka na swoją kolej, patrząc na skok do wody Yasmin Harper, koleżanki z reprezentacji.
fot. Paweł Frenczak, freelancer, 2. miejsce w kategorii Sport. Trening zapaśniczy zawodników z Rio Grappling Club.
fot. Marcin Zieliński, freelancer, 3. miejsce w kategorii Sport. Mężczyźni grają w szachy w domu handlowym Feniks we Wrocławiu.
fot. Michał Stańczyk / Cyfrasport, nominacja w kategorii Sport. Kamil Grosicki po nieudanym strzale w meczu z Austrią.
fot. Szymon Górski / Agencja Fotograficzna Press Focus, nominacja w kategorii Sport. Starszy brat pociesza sfaulowanego zawodnika z dziecięcej drużyny gminy Dolice.
fot. Marek Lapis, freelancer dla Forum, nominacja w kategorii Sport. Finał Mistrzostw Polski w Tenisie Stołowym Dźwiękowym.
fot. Tomasz Markowski / Przegląd Sportowy. Clare Cryan podczas skoku treningowego w Gloria Sports Arena.
fot. Michał Dyjuk / Agencja Forum, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Mieszkańcy Woli Wydrzynej podczas meczu piłkarskiego na boisku w miejscu wyschniętego jeziorka, niedaleko kopalni odkrywkowej węgla brunatnego.
fot. Grażyna Makara / Tygodnik Powszechny, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Rodzinna kolacja w restauracji w Maladze przerwana przez sztorm na morzu.
fot. Maciej Jabłoński / F-11 Studio, 3. miejsce w kategorii Środowisko. Płynący statkiem na rzece Li w Chinach robią zdjęcia rewersowi banknotu, na którym widnieje to samo co za burtą
fot. Michał Wojciechowski / Sputnik Studio, nominacja w kategorii Środowisko. Na skutek zerwania się reklamy przyroda stała się jej treścią.
fot. Michał Kowalski, freelancer, nominacja w kategorii Środowisko. Kopia obrazu Matki Boskiej unosi się na tratwie na wodzie.
fot. Adam Burakowski / Agencja Reporter, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Młoda kobieta zwiedzająca wystawę „Strajk” w Zachęcie.
fot. Marcin Maziej, Rita Baum, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. W trakcie pandemii wrocławski muzyk Tomasz Krajewski wystąpił na swoim balkonie.
fot. Agnieszka Wanat / European Network Remembrance and Solidarity, 3. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Uczniowie z grupy muzycznej we wnętrzu bunkra okrętów podwodnych Valentin w ramach projektu Sound in the Silence.
fot. Tomasz Kaczor, dla Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Portret. Ewa, 15-letnia Ormianka obudziła się po ośmiu miesiącach katatonii wywołanej przez syndrom rezygnacji. Siedzi na wózku inwalidzkim otoczona ramionami rodziców. Wciąż grozi im deportacja do Armenii.
fot. Beata Zawrzel / Agencja Reporter, 2. miejsce w kategorii Portret. W rocznicę śmierci cadyka Dawida Bidermana chasydzi z całego świata przyjeżdżają do Lelowa.
fot. Mateusz Skwarczek / Agencja Gazeta, 3. miejsce w kategorii Portret. Marek i Michał Koterscy podczas sesji dla „Logo”.
fot. Karolina Jonderko / Napo Images, nominacja w kategorii Portret. Ewa kołysząca i śpiewająca piosenkę swojej lalce. Lalka reborn wypełnia pustkę po śmierci jej synka Mikołaja w 2017 roku.
fot. Julia Zabrodzka, Holistic News, „The Guardian”, nominacja w kategorii Portret. Młody torreador przygotowuje się do walki w pokoju hotelowym. Wychowane w kulcie korridy dzieci trafiają do szkół torreadorów i tam uczą się zabijać.
fot. Bartek Kosiński / Naszapolska.pl, nominacja w kategorii Portret. Portret hutnika z huty Łaziska.
fot. Daniel Gnap, dla Grupy Wirtualna Polska, nominacja w kategorii Portret. Diagnoza: rak piersi w piątym miesiącu pierwszej ciąży. Trzy lata później Anna – wciąż w trakcie leczenia onkologicznego – urodziła drugie dziecko.
Zobacz wszystkie zdjęcia (42)

CANON EOS R + ADAPTER - RATY 20 x 0%
6 999 zł
SONY A7S III - RATY 20 x 0%
19 499 zł
SONY A7 III z kodem SONY500 -500zł - RATY 20 x 0% - CASHBACK 1200zł
8 449 zł
SONY A6400 + E 18-105MM F/4 G OSS PZ - RATY 20 x 0%
4 999 zł
NIKON Z6 II + RABAT 900 ZŁ - RATY 20 x 0%
9 999 zł

Choć ostateczne wyniki i zwycięzców w poszczególnych kategoriach poznamy dopiero 13 maja, już dzisiaj możemy oglądać wszystkie nominowane zdjęcia, co jest konkursową nowością. Po raz pierwszy na nominowane zdjęcia mogą głosować także widzowie - autor najbardziej popularnego zdjęcia lub projektu otrzyma specjalną Nagrodę Internautów. Głosy można oddawać poprzez panel dostępny na stronie organizatora. Na głównego zwycięzcę konkursu czeka z kolei nagroda pieniężna w wysokości 10 tys. złotych.

Kto zostanie jej laureatem? Trudno powiedzieć, gdyż tegoroczna edycja prezentuje naprawdę wyrównany i wysoki poziom. Oglądając finałowe galerie znajdziecie jednak na pewno swoich laureatów.

Nominowane fotoreportaże

fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Witold Dobrowolski / Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 1. miejsce w kategorii Wydarzenia. Protesty w Hongkongu zapoczątkowane w czerwcu 2019 roku jako opór obywatelski przeciwko projektowi ustawy ekstradycyjnej do Chińskiej Republiki Ludowej przemieniły się w masowy ruch społeczny. Brutalność funkcjonariuszy wobec demonstrantów i dziennikarzy spotkała się z eskalacją i fizycznym oporem ze strony najbardziej zdeterminowanej grupy protestujących: uczniów szkół średnich i studentów. Do stycznia 2020 roku 2,5 tys. osób zostało rannych, ponad 7 tys. zatrzymanych, a co najmniej dwie osoby zginęły.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Arek Rataj, nominacja w kategorii Wydarzenia. Mówi autor: „Kiedy w grudniu 2019 roku przyjechałem do Wuhan, byłem pod wrażeniem miejskiej przestrzeni. Nie wiedziałem jednak, że wkrótce ta 11-milionowa metropolia skurczy się do rozmiaru karceru. Zacząłem pracę jako wykładowca komunikacji wizualnej na Jianghan University. Był początek stycznia, gdy Zhang – jeden z moich studentów – opowiedział mi o dziwnym wirusie. »To tylko grypa czy coś podobnego« – uspokajał. 23 stycznia miasto zostało zamknięte”.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Kuba Kamiński, dla „Le Monde”, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pierwszy Marsz Równości w Białymstoku zgromadził zdaniem policji około tysiąca uczestników i znacznie więcej przeciwników. Kibole i narodowcy krzyczeli „Białystok zawsze narodowy”, obrażali, wyzywali i bili uczestników. Doszło do blokad marszu, który przeszedł całą trasę tylko dzięki policyjnej ochronie.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Mateusz Matuszczak / BLOK.photo, nominacja w kategorii Wydarzenia. Pod hasłem „Białystok domem wszystkich”, 20 lipca 2019 roku ulicami miasta przeszedł pierwszy Marsz Równości. W stronę jego uczestników poleciały petardy, kamienie, butelki, doszło do zamieszek.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Piotr Zwarycz, 2. miejsce w kategorii Wydarzenia. Wieczorem 4 grudnia 2019 roku doszło do wybuchu gazu w trzykondygnacyjnym domu w Szczyrku, po tym jak firma budowlana, doprowadzając prąd do sąsiedniej działki, użyła metody podziemnego przewiertu. Gaz z uszkodzonej rury zebrał się pod budynkiem, w wyniku czego zginęła niemal cała trzypokoleniowa rodzina. Ratownicy znaleźli w gruzach ciała ośmiu osób, w tym czworga dzieci.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Katarzyna Piechowicz, dla „Dużego Formatu, 1. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Fotoreportaż powstał w jednym ze śląskich domów dla seniorów, gdzie ludzie u kresu życia są pozostawieni sam na sam ze swoją samotnością. Borykają się z utratą bliskich, brakiem samodzielności utratą poczucia bezpieczeństwa. Na niektóre z tych problemów nie mamy wpływu, ale poczuciu izolacji i bycia niepotrzebnym możemy przeciwdziałać.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Tomasz Lazar, 2. miejsce w kategorii Życie Codzienne. Od 11 marca br., gdy WHO ogłosiło pandemię COVID-19, życie codzienne w Polsce zaczęło się zmieniać. Wśród warszawiaków pojawił się strach.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Bartłomiej Busz / Oficyna Wydawnicza Kulawiak, 1. miejsce w kategorii Ludzie. Ukraiński songwriter Sasha Boole gra amerykański folk country. Przez ostatnie cztery lata koncertował w klubach, na festiwalach oraz nietypowych miejscach całej Europy.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Paweł Łączny, nominacja w kategorii Ludzie. Wrocławska Pielgrzymka na Jasną Górę co roku gromadzi do 2 tys. pielgrzymów. Przebycie 230 km zajmuje osiem dni marszu, głównie bocznymi drogami, polami i lasami.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 1. miejsce w kategorii Środowisko. Ende Gelande to ruch założony przez niemieckich aktywistów ekologicznych, skupiający się na próbach zatrzymania wydobycia węgla brunatnego metodą odkrywkową. Fotografie powstały na terenie największej w Europie kopalni węgla brunatnego – Garzweiler. Aktywiści zablokowali wydobycie węgla w kopalni na cały dzień.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
fot. Jędrzej Nowicki / Gazeta Wyborcza, 2. miejsce w kategorii Środowisko. Kopalnia odkrywkowa funkcjonuje w okolicach Konina od lat 40. XX wieku. Cały region zbudował na górnictwie swoją tożsamość. Dziś, w epoce odnawialnych źródeł energii, kopalnie węglowe są powoli wygaszane.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
Tomasz Padło / Fundacja Bezgranica, nominacja w kategorii Środowisko. Sebyan-Kyuyol jest jedną z najważniejszych osad zamieszkałych przez Ewenów. To tradycyjnie koczowniczy lud zajmujący się chowem reniferów. Brak miejsc do pracy i skrajnie niesprzyjające warunki klimatyczne są powodami emigracji młodzieży. Ci, którzy zostali, powracają do tradycyjnych zwyczajów opartych na wykorzystywaniu zasobów przyrodniczych okolicznych gór.
fot. Monika Krzyszkowska, kolektyw Un-posed, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Widzowie teatralni skupiają się na tym, co dzieje się na scenie. Podziwiając grę aktorów, kostiumy i dekoracje, często nie wiemy, że za spektakularnymi efektami kryje się praca mnóstwa osób na zapleczu.
fot. Monika Krzyszkowska, kolektyw Un-posed, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Widzowie teatralni skupiają się na tym, co dzieje się na scenie. Podziwiając grę aktorów, kostiumy i dekoracje, często nie wiemy, że za spektakularnymi efektami kryje się praca mnóstwa osób na zapleczu.
fot. Monika Krzyszkowska, kolektyw Un-posed, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Widzowie teatralni skupiają się na tym, co dzieje się na scenie. Podziwiając grę aktorów, kostiumy i dekoracje, często nie wiemy, że za spektakularnymi efektami kryje się praca mnóstwa osób na zapleczu.
fot. Monika Krzyszkowska, kolektyw Un-posed, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Widzowie teatralni skupiają się na tym, co dzieje się na scenie. Podziwiając grę aktorów, kostiumy i dekoracje, często nie wiemy, że za spektakularnymi efektami kryje się praca mnóstwa osób na zapleczu.
fot. Monika Krzyszkowska, kolektyw Un-posed, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Widzowie teatralni skupiają się na tym, co dzieje się na scenie. Podziwiając grę aktorów, kostiumy i dekoracje, często nie wiemy, że za spektakularnymi efektami kryje się praca mnóstwa osób na zapleczu.
fot. Monika Krzyszkowska, kolektyw Un-posed, 1. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Widzowie teatralni skupiają się na tym, co dzieje się na scenie. Podziwiając grę aktorów, kostiumy i dekoracje, często nie wiemy, że za spektakularnymi efektami kryje się praca mnóstwa osób na zapleczu.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Jakub Porzycki / Gazeta Wyborcza Kraków, 2. miejsce w kategorii Kultura i Rozrywka. Co roku ortodoksyjni Żydzi z różnych zakątków świata przyjeżdżają do Lelowa na Śląsku, do grobu Cadyka Dawida Bidermana. Podczas kilku dni modlą się, tańczą i śpiewają.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
fot. Joanna Mrówka / Agencja Forum, nominacja w kategorii Kultura i Rozrywka. Wielki Tydzień to dla Sycylijczyków czas szczególny. Począwszy od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiej Soboty w różnych miejscach na wyspie odbywają się wielogodzinne procesje.
Zobacz wszystkie zdjęcia (115)
 

Nominowane projekty długoterminowe

fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Radosław Polak, „Father’s Guil(t)” (Projekt liczy 18 zdjęć), 1. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. Mężczyźni, których spotkałem w gruzińskiej Dolinie Pankisi, nie mówią wiele o uczuciach. Większość z nich to doświadczeni wojną byli mudżahedini – święci wojownicy, którzy aby walczyć, zostawiali swoje rodziny, w tym synów, na długie miesiące albo i lata. Z czasem zacząłem odczuwać coraz więcej emocjonalnych podobieństw pomiędzy mną a nimi. W historiach spotykanych tam mężczyzn widziałem przeróżne warianty swojej relacji z ojcem. Wracałem, by znów dotknąć tłumionych przez lata uczuć: rozłąki, lęku, złości, nienawiści, tęsknoty. A w końcu: wybaczenia, miłości, chęci naśladowania, posłuszeństwa i szacunku. Na kolejne wyprawy do Pankisi odważyłem się zaprosić ojca i pojechaliśmy już razem, dołączył też do nas mój brat ze swoim dorastającym synem. Dzięki mężczyznom z Doliny Pankisi odnalazłem drogę do pojednania się z moim ojcem. Drogę do własnej męskości. Drogę do domu.
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Adam Lach / Napo Images, „Rewizje” (Projekt liczy 30 zdjęć), 2. miejsce w kategorii Projekty Dokumentalne. W 2017 roku rozpoczęliśmy z żoną dokumentalną podróż po Polsce. Szukaliśmy tego, co współcześnie kształtuje polską tożsamość. Zastanawialiśmy się, jak wpływa na nas globalizacja, gdzie zaczyna się i gdzie kończy się w dzisiejszych czasach pojęcie narodu, co nas spaja. Rozmawialiśmy z ludźmi, pytaliśmy o stosunek do kraju, obcość, w co wierzą, co przekazują dzieciom. Podróżowaliśmy przez przez polskie mity, fantazmaty, pojęcia i symbole, rewidowaliśmy przeszłość, starając się jednocześnie nie tracić z oczu dnia dzisiejszego. W ciągu trzech lat przejechaliśmy 16 tys. km, zrealizowaliśmy ponad 200 tematów, przeprowadziliśmy 70 wywiadów. Polska jest patchworkiem społeczności, religii, narodowości, poglądów. Zbiorem plemion. Jesteśmy zanurzeni w historii i przeszłości, która każdego dnia ma wpływ na naszą codzienność. A jednocześnie kierujemy nasz wzrok ku nowemu, globalnemu, sieciowemu życiu. Czy kiedyś wyzwolimy się z tego rozkroku?
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Marcin Kruk, „Ile dam rady przejść” (Projekt liczy 15 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Staram się dokumentować autoagresywną chorobę mojej żony – miopatię. Małgorzata żyje z dnia na dzień, budząc się rano sztywna z bólu, zastanawia się, ile da radę przejść. Obrazy powstały w różnych momentach, gdy próbowałem skonstruować portret codziennego cierpienia. Miopatia jako chorobą mitochondrialna jest także chorobą dziedziczną w linii matczynej. Na choroby mitochondrialne zapada jedna na 15 tys. osób. Przeżywalność szacuje się na ok. 10 lat.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
fot. Piotr Tracz, dla Agencji Reporter, (Projekt liczy 25 zdjęć), wyróżnienie w kategorii Projekty Dokumentalne. Mariusz Kupczak urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym, zanikiem mięśni oraz prawostronnym niedowładem kończyn. Na co dzień porusza się na wózku inwalidzkim, mimo tego postanowił zostać... zawodowym kulturystą. Prócz intensywnych treningów siłowych uprawianie tego sportu wiąże się z wielomiesięczną, kosztowną i rygorystyczną dietą. Jest wielokrotnym mistrzem Polski, w 2017 roku zdobył mistrzostwo Europy, a także mistrzostwo świata, po czym zakończył karierę. Jednak po dwóch latach powrócił do treningów, bo jak mówi, uprawianie kulturystyki pomaga mu przezwyciężyć depresję, z którą od lat się zmaga.
Zobacz wszystkie zdjęcia (28)

Nominacje z sekcji Young Poland

fot. Adam Kurlanc, Zespół Szkół Fototechnicznych w Warszawie, 1. nagroda w kategorii pojedynczej Young Poland. Demonstrantka wynoszona przez oddziały policji z ronda De Gaulle'a.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii pojedynczej Young Poland. Kasia, uczestniczka weekendowych rekolekcji Wspólnoty Twórców Chrześcijańskich Vera Icon zamyśla się przy porannym makijażu.
fot. Piotr Szewczyk, Uniwersytet Warszawski, 1. nagroda w kategorii reportażowej Young Poland. Tematem cyklu jest proces powolnego zanikania wsi. Bohaterką jest Małgosia, 14-letnia dziewczynka mieszkająca we wsi Rataje.
fot. Piotr Szewczyk, Uniwersytet Warszawski, 1. nagroda w kategorii reportażowej Young Poland. Tematem cyklu jest proces powolnego zanikania wsi. Bohaterką jest Małgosia, 14-letnia dziewczynka mieszkająca we wsi Rataje.
fot. Piotr Szewczyk, Uniwersytet Warszawski, 1. nagroda w kategorii reportażowej Young Poland. Tematem cyklu jest proces powolnego zanikania wsi. Bohaterką jest Małgosia, 14-letnia dziewczynka mieszkająca we wsi Rataje.
fot. Piotr Szewczyk, Uniwersytet Warszawski, 1. nagroda w kategorii reportażowej Young Poland. Tematem cyklu jest proces powolnego zanikania wsi. Bohaterką jest Małgosia, 14-letnia dziewczynka mieszkająca we wsi Rataje.
fot. Piotr Szewczyk, Uniwersytet Warszawski, 1. nagroda w kategorii reportażowej Young Poland. Tematem cyklu jest proces powolnego zanikania wsi. Bohaterką jest Małgosia, 14-letnia dziewczynka mieszkająca we wsi Rataje.
fot. Piotr Szewczyk, Uniwersytet Warszawski, 1. nagroda w kategorii reportażowej Young Poland. Tematem cyklu jest proces powolnego zanikania wsi. Bohaterką jest Małgosia, 14-letnia dziewczynka mieszkająca we wsi Rataje.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii reportażowej Young Poland. Kadry z życia moich dziadków w Lublinie.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii reportażowej Young Poland. Kadry z życia moich dziadków w Lublinie.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii reportażowej Young Poland. Kadry z życia moich dziadków w Lublinie.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii reportażowej Young Poland. Kadry z życia moich dziadków w Lublinie.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii reportażowej Young Poland. Kadry z życia moich dziadków w Lublinie.
fot. Paulina Mazurek, Uniwersytet Warszawski, Krakowska Studencka Agencja Fotograficzna AGH, nominacja w kategorii reportażowej Young Poland. Kadry z życia moich dziadków w Lublinie.
fot. Katarzyna Ślesińska, Akademia Fotografii w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, wyróżnienie w kategorii reportażowej Young Poland. „Psińco” w gwarze śląskiej oznacza „nic”. Fotografowałam poniemieckie wioski w województwie opolskim, większość młodych stąd wyjechała, wiele domów stoi opuszczonych.
fot. Katarzyna Ślesińska, Akademia Fotografii w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, wyróżnienie w kategorii reportażowej Young Poland. „Psińco” w gwarze śląskiej oznacza „nic”. Fotografowałam poniemieckie wioski w województwie opolskim, większość młodych stąd wyjechała, wiele domów stoi opuszczonych.
fot. Katarzyna Ślesińska, Akademia Fotografii w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, wyróżnienie w kategorii reportażowej Young Poland. „Psińco” w gwarze śląskiej oznacza „nic”. Fotografowałam poniemieckie wioski w województwie opolskim, większość młodych stąd wyjechała, wiele domów stoi opuszczonych.
fot. Katarzyna Ślesińska, Akademia Fotografii w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, wyróżnienie w kategorii reportażowej Young Poland. „Psińco” w gwarze śląskiej oznacza „nic”. Fotografowałam poniemieckie wioski w województwie opolskim, większość młodych stąd wyjechała, wiele domów stoi opuszczonych.
fot. Katarzyna Ślesińska, Akademia Fotografii w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, wyróżnienie w kategorii reportażowej Young Poland. „Psińco” w gwarze śląskiej oznacza „nic”. Fotografowałam poniemieckie wioski w województwie opolskim, większość młodych stąd wyjechała, wiele domów stoi opuszczonych.
fot. Katarzyna Ślesińska, Akademia Fotografii w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, wyróżnienie w kategorii reportażowej Young Poland. „Psińco” w gwarze śląskiej oznacza „nic”. Fotografowałam poniemieckie wioski w województwie opolskim, większość młodych stąd wyjechała, wiele domów stoi opuszczonych.