Wystawa Nicolas'a Grospierre'a KUNSTKAMERA w CSW Zamek Ujazdowski

Autor: Marcin Grabowiecki

1 Wrzesień 2009

Artykuł na: 4-5 minut

W najbliższy piątek, 4 września odbędzie się wernisaż wystawy Nicolas'a Grospierre'a zatytułowanej KUNSTKAMERA. Zapraszamy do CSW Zamek Ujazdowski, na godz. 18:00.

Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski zaprasza na otwarcie wystawy KUNSTKAMERA, której autorem jest Nicolas Grospierre. Wernisaż odbędzie się 4 września o godz. 18:00.

O wystawie pisze kurator - Adam Mazur:

Sony FX30 - RATY 20x0%

9 849 zł

Nikon Z f

9 849 zł

Canon EOS R8 - RATY 20x0%

6 199 zł

Sigma 50 mm f/1.2 L-Mount - RATY 20x0%

5 990 zł

Tamron 35-150 mm Nikon Z - RATY 20x0%

7 585 zł

Nicolas Grospierreto artysta urodzony w Szwajcarii (1975), Francuz polskiego pochodzenia, który wychował się, mieszka i pracuje w Polsce. Grospierre znany jest jako wybitny artysta, fotograf architektury, współautor nagrodzonego Złotym Lwem pawilonu "Hotel Polonia" na Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku. (...)

Gabinety sztuki, gabinety kolekcjonerów nie tyle odeszły w przeszłość, co uległy znaczącej modyfikacji, zdaje się mówić Grospierre. Zmarginalizowane przez służące oświeceniu społeczeństwa nowoczesne instytucje, intrygują swoim autorskim, wręcz amatorskim charakterem, pozorną przypadkowością. Kunstkamera, inaczej niż Biblioteka to nie tyle instytucja pożytku publicznego, co raczej otchłanna przestrzeń zbioru doświadczeń, kolekcji rzeczy, wspomnień, obrazów, prawdziwe mise-en-abyme. Skonstruowana z obrazów historia przypomina paranoiczną układankę z brakującym, czy też nie pasującym do całości elementem. Albo rebus, w którym jedno słowo pochodzi z innej bajki. Formalnie dość łatwo nam stwierdzić, że ogniwem, którego brak tak wyraźnie odczuwamy stojąc w Kunstkamerze jest autor, wraz ze swoją funkcją tłumaczenia i nadawania ostatecznego sensu wypowiedzi. Jednak przebywając w ośmiobocznym gabinecie Grospierre\'a tracimy stopniowo nadzieję na objęcie tego wszystkiego rozumem, a nawet wzrokiem. Nie da się zobaczyć kolejnych oddaleń, pojąć wszystkich wariacji. Otchłannienie obrazów jest tu niepohamowane, niemalże namacalne i dosłowne. Przypomina uczucie złapania podmiotu patrzącego w kleszcze lustrzanych odbić przylegających do siebie, lecz różnych wariantów obrazowych. Nie ma tu zatem tego łagodzącego cierpienia podmiotu spokoju muzeum, nie ma tu - jak choćby u Thomasa Strutha - matek z dziećmi przed obrazem Paula Signiaca w chicagowskim muzeum, czy turystów w szortach i wpuszczonych w spodenki tiszertach zapatrzonych, podziwiających wnętrze bazyliki Św. Piotra. Grospierre czyni gest cokolwiek kontrowersyjny przywracając wartość, z powrotem nadając rangę stłamszonemu przez Muzeum Gabinetowi Kolekcjonera.