Michał Solarski i Tomasz Liboska "Postrzyżyny"

Zobacz wszystkie zdjęcia (8)

Sony FX30 - RATY 20x0%

9 849 zł

Nikon Z f

9 849 zł

Canon EOS R8 - RATY 20x0%

6 199 zł

Sigma 50 mm f/1.2 L-Mount - RATY 20x0%

5 990 zł

Tamron 35-150 mm Nikon Z - RATY 20x0%

7 585 zł

Michał Solarski i Tomasz Liboska zostali jednymi z pięciu zdobywców Grand Prize konkursu Lens Culture Awards 2014. Dziś pokazujemy zdjęcia z nagrodzonego cyklu "Postrzyżyny" wraz z komentarzem autorów.

Pochodzimy z Goleszowa, niewielkiej, liczącej około 4 tysięcy mieszkańców mieściny na południowych krańcach Polski. Tam, dwadzieścia lat wcześniej, dorastaliśmy. W sumie nic nadzwyczajnego. To był początek lat 90. i jeśli naprawdę chciałeś to zrobić z klasą było tylko jedno wyjście - chrzanić fryzjera, przetrzepać szafy rodziców i rzucić się w sam środek grungowej rewolucji. Oczywiście, że mieliśmy własny "band" i marzenia by wynieść się do Seattle. Skąd do cholery mieliśmy wiedzieć, że w tym mieście deszcz bywa równie nieustępliwy jak młodzieńczy trądzik. Tak czy owak status gwiazd rocka był dla nas tylko kwestią czasu.

To akurat pamiętam wyraźnie. Postanowiliśmy uczynić świat lepszym, jak w tym filmie o włosach. Zanim przekroczymy trzydziestkę i przestaniemy ufać sobie samym. Liczyły się tylko marzenia i nasza przyjaźń. Zrywanie się z lekcji było fajne, włóczęga po mieście była fajna, podryw na enerdowski skuter był najfajniejszy. Gdzieś pomiędzy pierwszą a drugą butelką wina przychodził moment, w którym zyskiwaliśmy absolutną pewność - mamy to pod kontrolą. Trzymamy rękę na pulsie. Czas się zatrzymał.

Zanim połapaliśmy się, co jest grane, było po wszystkim. Skurczybyk ruszył z miejsca. Nie pierwszy raz zagrał z nami nie fair. Najpierw studia, różne uczelnie i miasta. Mimochodem zaczęliśmy zaglądać do fryzjera. Potem każdy poszedł własną drogą. Z dala od Goleszowa.

Dziś wracamy tam z Dominikiem i Markiem. Z ich pomocą rekonstruujemy wydarzenia sprzed lat. Jeśli tylko sytuacja na to pozwala gramy sceny jeden do jednego. Próbujemy sobie przypomnieć wszystko, co tylko możliwe: konkretne miejsca, detale, gesty. Musimy improwizować. Wiele z miejsc, które pamiętamy albo nie istnieje albo kompletnie zmieniło charakter. To samo spotkało nasze wspomnienia.