Lorena Guillen Vaschetti "Historia, Memoria y Silencios" - recenzja

Autor: Marcin Grabowiecki

15 Marzec 2013

Artykuł na: 4-5 minut

W książce Loreny Guillen Vaschetti "Historia, Memoria y Silencios" znajdziemy slajdy dziadka autorki, które postanowiła ocalić przed zapomnieniem. Argentynka stawia w niej pytania o rolę fotografii w kreowaniu rodzinnej historii. Publikacja ukazała się nakładem wydawnictwa Schilt Publishing.

Książka Argentynki Loreny Guillen Vaschetti "historia, memoria y silencios" ma twardą i grubą oprawę w pastelowym kolorze. Na okładce nie ma żadnego tytułu, tylko kilka wyżłobionych prostokątów oraz elips, które przypominają kształtem obrazy zawieszone na ścianie.

Wnętrze publikacji składa się z czarnych klejonych stron, z dyskretnym płóciennym grzbietem. Czerń tła dodaje niedużym obrazom głębi i sprawia wrażenie, że obrazy wyłaniają się z ciemności tak jak w trakcie projekcji z rzutnika. Matowy papier nadaje całości stonowanego charakteru.

Sony A7R V + Cashback 1800 zł

20 985 zł

Nikon Z8 - RATY 20x0%

17 849 zł

Canon EOS R5 - RATY 20 x 0%

14 999 zł

SONY A7 IV + Cashback 1300 zł

11 799 zł

Canon EOS R6 Mark II - RATY 20x0%

11 495 zł

Ze wstępu dowiadujemy się, że materiał, który znajduje się w książce to slajdy dziadka autorki. Diapozytywy zostały znalezione w pudełku - jedne były luzem a inne zapakowane. Autorka zdecydowała, że pokaże zdjęcia w takiej postaci jak je ujrzała. Postanowiła nie otwierać pakunków, które składają się na drugą część książki. Nie jest nam dane poznać ich zawartości, tak jak nie możemy odkryć całej prawdy o rodzinnej historii.

Zasadniczą część książki tworzą jednak kolorowe zdjęcia w specyficznej, wyblakłej, pastelowej tonacji. Fotografie są w dużej części nie ostre. Ostrość przebiega zwykle w jednej, stosunkowo wąskiej płaszczyźnie. Dodaje to zdjęciom bajkowego, tajemniczego charakteru, a uzyskane zostało poprzez przefotografowanie slajdów z wykorzystaniem małej głębi ostrości.

Obrazy przedstawiają ludzi w codziennych sytuacjach oraz podczas wycieczek i pikników. Widoki dróg, gór, plaż i morza zestawione są z bardziej osobistymi sytuacjami rozgrywających się we wnętrzach (kuchnia, sypialnia). Łączy je nostalgiczny charakter oraz atmosfera beztroski niepozbawiona nuty niepokoju.

Każdy z bohaterów rodzinnego archiwum wygląda inaczej, niż zapamiętała go autorka. Jak różna jest jej idea przeszłości od tego jaka ta przeszłość była w rzeczywistości? - pyta i zastanawia się nad rolą fotografii w budowaniu rodzinnej historii.

Nie będzie niczym nowym uwaga, że może nie ma prawdziwej wersji przeszłości, a jedynie sposoby w jaki ją zapamiętujemy. Vaschetti interpretuje rodzinne archiwum na swój własny, bardzo osobisty sposób, pozwalając każdemu z nas odnaleźć się w tej stonowanej, kameralnej historii.

Sposobem na uratowanie rodzinnej historii jest pamięć. Vaschetti zdaje się, tak jak Bohumil Hrabal, "pamiętać jedynie dni słoneczne", ale nie ukrywa przed sobą, że to nie jedyna wersja historii.