Aberracja chromatyczna
Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO i z najniższymi ustawieniami odszumiania i wyostrzania. Pomiar wykonywany jest dla wybranych (skrajnych i środkowej) ogniskowych i pełnego zakresu przysłon. Przedstawiane wykresy pokazują najgorsze wartości dla każdej z ogniskowych.
M.Zuiko DIGITAL ED 300 mm f/4 IS PRO ma bardzo dobrze skorygowaną aberrację chromatyczną, ale tego mogliśmy się spodziewać po teleobiektywie tej klasy. Najwyższą anomalię udało się nam odnotować na najszerzej otwartej przysłonie f/4. Jej wartość wyniosła 0.91 piksela. Uwzględnić należy także jej rozkład i charakterystykę. Tak naprawdę aberracja dała się we znaki jedynie na brzegach - głównie lewy i prawy róg kadru.
Co więcej wraz z domykaniem przysłony wada optyczna traciła na sile i rozmiarze, a jej uśredniony wynik utrzymywał się w granicach 0.70-0.74 piksela. Jest to więc dobre osiągnięcie, za które należy pochwalić producenta. W praktyce aberracja chromatyczna nie powinna stanowić nawet najmniejszych problemów. Tak naprawdę będzie zauważalna jedynie w warunkach laboratoryjnych.
rozkład aberracji dla przysłony f/4
Aberracja chromatyczna w praktyce
przysłona f/4
