![Nikon Nikkor Z 600 mm f/6.3 VR S - test praktyczny i zdjęcia przykładowe [RAW]](/i/images/8/5/2/d2FjPTMxN3gxLjUwMA==_src_227852-DY6A6732_nikon_600mm_f63_test-top.jpg)
Newsletter
Newsletter
"Reality Check" w Bunkrze Sztuki
Autor: Marta Majewska
Wystawa Reality Check, na której zgromadzono prace wschodzących brytyjskich gwiazd fotografii i wideo, powstała dzięki współpracy British Council z The Photographers' Gallery London. Szesnastu artystów: Roderick Buchanan, k r buxey, Phil Collins, Alan Currall, Graham Fagen, Ori Gersht, Dryden Goodwin, Luke Gottelier, Nigel Shafran, Lesley Shearer, David Shrigley, Keith Tyson, Michelle Williams, Saskia Olde Wolbers, Shizuka Yokomizo oraz Bettina von Zwehl, będzie reprezentować najnowsze trendy rozwoju sztuk wizualnych w Wielkiej Brytanii.
Prace artystów uczestniczących w wystawie łączy przeświadczenie, że aparat fotograficzny lub kamera wideo mają zdolność przekształcania rzeczywistych doświadczeń w świat poezji. Reality Check jest bowiem wystawą zainspirowaną przez realne rzeczy w rzeczywistym świecie: wydarzenia, ludzi, miejsca i przedmioty. Kontrola rzeczywistości jest ocenianiem otaczającego nas świata, który istnieje na granicy prawdy i wyobraźni, percepcji i pozorów.
Wystawa Reality Check prezentowana będzie w krakowskim Bunkrze Sztuki (Plac Szczepański 3a) od 3 lipca do 10 sierpnia, codziennie z wyjątkiem poniedziałków w godzinach 11.00-18.00. Wernisaż odbędzie się w środę 2 lipca 2003 o godzinie 18.00.
Poniżej publikujemy informację o fotografiach, nadesłaną przez organizatorów:
Zaburzone podmioty
Tradycyjne portrety rodzą poczucie bliskości lub empatii pomiędzy podmiotem a widzem. Natomiast dla wielu artystów w Reality Check, intensywne transakcja zachodzi pomiędzy fotografem a podmiotem, ale jest to taka transakcja, która podkreśla uczucie świadomego odseparowania się lub manipulacji. W cyklu Strangers (Obcy) Shizuki Yokomizo nigdy nie spotyka się ze swoimi obiektami, a fotografowane osoby ledwie widzą fotografującą ich artystkę, która czai się w ciemności za ich oknami - a jednak obie strony silnie wyczuwają wzajemnie swoją obecność. Portrety Yokomizo wypełnia uczucie strachu, ciekawości lub drżenia.
Na wystawie prezentowane jest także jej zdumiewająca nowa instalacja wideo: studium śpiących starych ludzi, która przenosi nas z podniebnych wyżyn w głębię oceanu. Lesley Shearer robi ciemne, omdlewające, romantyczne portrety. Przedstawia ludzi w chwili, kiedy odrywają się myślami od codziennej świadomości i zapadają w katatoniczny stan niby snu. Monumentalne pod względem skali, w przypominającym obrazy Caravaggio światłocieniu, jej portrety mają niepokojącą intensywność.
Ich przeciwieństwem są chłodne i klasyczne portrety Bettiny von Zwehl. Artystka poddaje swoje modele różnego rodzaju fizjologicznej manipulacji - takiej jak zmuszanie ich do energicznych ćwiczeń w gorącym pokoju - po czym rejestruje ich fizjonomię z drobiazgową dokładnością. Kompozycje są tak piękne jak obrazy- podejście tak zasadnicze jak naukowca. k r buxey i Michelle Williams wykorzystują własne fizjonomie jako centralny element obrazu. Przed kamerą odgrywają scenariusz, który czerpiąc z patologicznego lub agresywnego erotyzmu sprawia, że oglądanie tych dzieł jest krępujące. Sunday Afternoon II (Niedzielne popołudnie II) M. Williams przywołuje niepokojące połączenie śmierci i bestialskiego erotyzmu, podczas gdy k r buxey prezentuje odgrywane na oczach widza parodie sytuacji pornograficznych
Ilustrowanie codzienności
Fotografia może rościć sobie prawo do miana Sztuki Dnia Codziennego i nie dziwi, że brytyjscy fotograficy - od Foxa Talbota po Richarda Billinghama - umieścili swoje dzieła w bezpośrednio otaczającym ich świecie. Nigel Shafran fotografuje niektóre z najbardziej codziennych obiektów, jakie tylko można sobie wyobrazić - wnętrza sklepu organizacji charytatywnej, zaimprowizowane targi uliczne, a także kąt swojej kuchni, w którym schną naczynia pozmywane po posiłku - tworzy też cykle wspaniale świetlanych martwych natur, które wszczepiają poezję w powierzchnię codzienności. Ori Gersht wnosi wrażenie modernistycznego malarstwa w swoim studium powojennych angielskich budynków szkolnych z lat 1950-tych. Jego rygorystycznie skomponowane panoramy wytyczają punkt, w którym idealny estetyzm koliduje z szorstkimi realiami brytyjskiego życia. David Shrigley, ceniony jako rysownik i okazjonalny rzeźbiarz, jest mniej znany jako doskonały fotografik. Fotografie te dokumentują nietrwałe interwencje dokonywane bezpośrednio w krajobrazie. Interwencje Shrigleya przeważnie mają formę narysowanych lub napisanych znaków, które zwracają uwagę na fragmenty otaczającego nas świata, obok których większość z nas przeszłaby nie dostrzegając: dziura w płocie, zwalone drzewo, zapomniany notatnik. Dryden Goodwin także czerpie tematy swoich prac z otaczającego świata. Inspirowany przez tereny miejskie i ludzi, eksperymentuje, podkładając majestatyczne symfonie, tworzy wideo i dźwięk, które stanowią studium nurtu i anonimowości miejskiego życia.
Fantastyczny realizm
Luke Gottelier i Saskia Olde Wolbers tworzą wyimaginowaną architekturę, używając realnych rzeczy do budowania przestrzeni fantastycznych pomysłów. Luke Gottelier's fotografie lo-fi wytyczają zuchwałą linię pomiędzy raczkującą nicością a ekscentryczną wyobraźnią, wyczarowując duże perspektywy z materiałów tak mało obiecujących jak krem do ciast, zniszczony dywan i kawałek sznurka. Opatrzone narracją filmy wideo Saskii Olde Wolbers powstały na bazie opowieści o dramatach z życia ludzi, w które wplata fantastyczne, niezwiązane historie, rozgrywające się na tle teatralnych, obracających się krajobrazów. Jej opowieści o nieszczęściach spotykających poszczególne osoby są przypowieściami o życiu w świecie coraz bardziej napędzanym technologią. Alan Currall jest kolejnym twórcą, opowiadającym niesłychane historie. Jego prace to rejestrowane na wideo dzienniki kogoś, kto stara się odpowiedzieć na co bardziej krępujące egzystencjalne pytania, dotyczące życia. Niewyraźne, niepewne wypowiedzi Curralla maskują dziką wyobraźnię i być może istoty ponadludzkie.
Spersonifikowana polityka
Złożone kwestie polityczne i społeczne znajdują swój wyraz w tej wystawie, ale nie w formie prostego realizmu. Na przykład, Phil Collins, tworzy wbrew naturze społecznej fotografiki dokumentalnej w celu zakwestionowania prawdy zawartej w jej obrazach. Collins pracował w macedońskim obozie dla uchodźców, na ulicach Belfastu, a ostatnio - w Bagdadzie. Na prezentowanej wystawie pokazuje cykl zatytułowany Becoming More Like Us (Upodobniając się do nas), studium życia młodych Serbów w powojennym Belgradzie. Także prace dawnego oficjalnego artysty wojennego w Kosowie, Grahama Fagena poruszają współczesne kwestie, takie jak klasy i konflikt: ukazując te tematy przez pryzmat dawnych form, korzystając z teatru klasycznego, powieści i alegorycznych obrazów. Na wystawie, Fagen pokazuje swoje Weapons (Broń) i nowy cykl fotografii, zatytułowany Owners (Posiadacze).
Kontrola Rzeczywistości
Najczyściej dokumentalne prace na wystawie - w tym sensie, że istnieją one po prostu dla zarejestrowania określonego wydarzenia w rzeczywistym świecie - wystawia artysta konceptualny, Keith Tyson. A jednak cykl Tysona zatytułowany Expanded Repeaters nie mógłby być bardziej niepodobny do tradycyjnej fotografii. Każda praca jest trójwymiarowym montażem, skrupulatnie rejestrującym niewidoczny obiekt: 60 sekund czasu, 1 stopień temperatury w skali Celsjusza, jeden metr ruchu. Podczas gdy powiększone fotografie Tysona bazują na obserwacji, instalacja wideo Rodericka Buchanana Catch 60' 60" (Uchwycone 60' 60") ilustruje lukę pomiędzy percepcją a iluzją - pomiędzy tym, co myślisz, że jest, a tym co jest naprawdę - w celu przeprowadzenia własnej, bardzo szczególnej kontroli rzeczywistości.
