World Press Photo 2023 - najlepsze fotoreportaże
fot. Nick Hannes, Panos Picture, nominacja z regionu Afryki / World Press Photo 2023
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
fot. Nick Hannes, Panos Picture, nominacja z regionu Afryki / World Press Photo 2023
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
fot. Nick Hannes, Panos Picture, nominacja z regionu Afryki / World Press Photo 2023
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
fot. Nick Hannes, Panos Picture, nominacja z regionu Afryki / World Press Photo 2023
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
W 2015 roku rząd egipski rozpoczął budowę Nowej Stolicy Administracyjnej (NAC) na pustyni na wschód od Kairu, aby pomieścić ministerstwa, najlepsze firmy i złagodzić chroniczne zatłoczenie i zanieczyszczenie w centrum miasa. Wzorowana na Dubaju, nowa aglomeracja pomieści 6,5 miliona ludzi. Krytycy projektu twierdzą, że NAC zaspokaja potrzeby uprzywilejowanej mniejszości i służy wysiłkom prezydenta Abdela Fattaha el-Sissiego, mającym na celu konsolidację władzy. Obrazy te stanowią część większego projektu dotyczącego nowych stolic, który eksploruje tematy pracy, neoliberalnego rozwoju miast i nierówności.
fot. Mads Nissen Politiken, Panos Pictures, nominacja z regionu Azji / World Press Photo 2023
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
fot. Mads Nissen Politiken, Panos Pictures, nominacja z regionu Azji / World Press Photo 2023
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
fot. Mads Nissen Politiken, Panos Pictures, nominacja z regionu Azji / World Press Photo 2023
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
fot. Mads Nissen Politiken, Panos Pictures, nominacja z regionu Azji / World Press Photo 2023
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
Po wycofaniu sił amerykańskich i sojuszniczych z Afganistanu w sierpniu 2021 roku, do władzy powrócili talibowie. W odpowiedzi inne państwa wstrzymały pomoc zagraniczną i zamroziły miliardy dolarów rezerw rządowych zdeponowanych za granicą. Intensywne susze w 2022 roku pogłębiły kryzys gospodarczy; obecnie połowa mieszkańców kraju nie ma co jeść, a ponad milion dzieci, według ONZ, jest poważnie niedożywionych. Ta historia oddaje wiele trudności, z jakimi Afgańczycy borykają się w codziennym życiu.
fot. Evgeniy Maloletka, Associated Press, nominacja z regionu Europy / World Press Photo 2023
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
fot. Evgeniy Maloletka, Associated Press, nominacja z regionu Europy / World Press Photo 2023
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
fot. Evgeniy Maloletka, Associated Press, nominacja z regionu Europy / World Press Photo 2023
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
fot. Evgeniy Maloletka, Associated Press, nominacja z regionu Europy / World Press Photo 2023
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
Kiedy 24 lutego 2022 roku siły rosyjskie najechały na Ukrainę, natychmiast obrały za cel strategiczny port w Mariupolu. Do 20 maja Rosja uzyskała pełną kontrolę nad miastem, które zostało zdewastowane przez ostrzał, a dziesiątki tysięcy cywilów uciekło lub zostało zabitych. Maloletka był jednym z niewielu fotografów dokumentujących ówczesne wydarzenia w Mariupolu. Jury uznało, że jego opowieść oddaje grozę wojny dla ludności cywilnej, a także pochwaliło odporność fotografa na pracę w warunkach ogromnej presji i bezpośredniego zagrożenia.
fot. Carlos Barria, Reuters, nominacja z regionu Ameryki Północnej i Centralnej / World Press Photo 2023
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
fot. Carlos Barria, Reuters, nominacja z regionu Ameryki Północnej i Centralnej / World Press Photo 2023
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
fot. Carlos Barria, Reuters, nominacja z regionu Ameryki Północnej i Centralnej / World Press Photo 2023
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
fot. Carlos Barria, Reuters, nominacja z regionu Ameryki Północnej i Centralnej / World Press Photo 2023
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Hondurasu w 2017 roku w poszukiwaniu azylu, Maria Hernandez i jej dwie córki w wieku ośmiu i trzech lat zostały zatrzymane. Władze graniczne deportowały Marię, ale jej dzieci pozostały na miejscu. Początkowo przebywały w schronisku dla dzieci; później zamieszkały z dorosłym synem Marii, który był już w USA. W 2022 roku Maria wróciła w ramach programu azylowego i połączyła się z rodziną w Los Angeles w Kalifornii. Jury doceniło to, jak ta historia wizualizuje komplikacje, które często napotykają imigranci podczas asymilacji w nowym kraju.
fot. Alessandro Cinque, Pulitzer Center, National Geographic, nominacja z regionu Ameryki Południowej / World Press Photo 2023
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
fot. Alessandro Cinque, Pulitzer Center, National Geographic, nominacja z regionu Ameryki Południowej / World Press Photo 2023
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
fot. Alessandro Cinque, Pulitzer Center, National Geographic, nominacja z regionu Ameryki Południowej / World Press Photo 2023
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
fot. Alessandro Cinque, Pulitzer Center, National Geographic, nominacja z regionu Ameryki Południowej / World Press Photo 2023
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
Niezwykle ważne dla życia ludzi w peruwiańskich Andach alpaki stają przed nowymi wyzwaniami związanymi z kryzysem klimatycznym. Wraz z kurczeniem się naturalnych pastwisk i cofaniem się lodowców, zwierzęta te mają coraz większe problemy z wypasem i nawodnieniem. Z kolei społeczności alpaquero (hodowców alpak) mogą zostać zmuszone do przeniesienia się na większe wysokości lub do porzucenia swojego stylu życia. Aby zwalczyć te trudności, naukowcy mają nadzieję na rozwiązanie problemu poprzez stworzenie ras bardziej odpornych na ekstremalne temperatury. Jury doceniło sposób, w jaki historia ta naświetla, jak kultura i tożsamość są głęboko splecione ze środowiskiem.
fot. Hanna Reyes Morales, New York Times, nominacja z regionu Azji Południowo-wschodniej i Oceanii / World Press Photo 2023
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
fot. Hanna Reyes Morales, New York Times, nominacja z regionu Azji Południowo-wschodniej i Oceanii / World Press Photo 2023
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
fot. Hanna Reyes Morales, New York Times, nominacja z regionu Azji Południowo-wschodniej i Oceanii / World Press Photo 2023
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
fot. Hanna Reyes Morales, New York Times, nominacja z regionu Azji Południowo-wschodniej i Oceanii / World Press Photo 2023
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
The Golden Gays to społeczność starszych osób LGBTQI+ z Filipin, które żyją razem od dziesięcioleci i wzajemnie się wspierają. W kraju, w którym spotykają się z dyskryminacją, uprzedzeniami i wyzwaniami potęgowanymi przez ich wiek i klasę społeczno-ekonomiczną, grupa zjednoczyła się i stworzyła wspólny dom, dzieląc się obowiązkami związanymi z opieką i wystawiając przedstawienia, aby związać koniec z końcem. Kiedy główny założyciel zmarł w 2012 roku, społeczność została eksmitowana, a niektórzy doświadczyli bezdomności aż do 2018 roku, kiedy zaczęli wynajmować dom w Manili. Jury pochwaliło tę historię za sportretowanie ciepła, radości i godności społeczności.
