Sony Alpha A100 - Właściwości fotograficzne

Po czerwcowej prezentacji nowego produktu firmy Sony, lustrzanki cyfrowej A100, na łamach Fotopolis.pl pojawiło się już wiele artykułów dotyczących tego aparatu. Nadszedł czas na jego test, który znakomicie uzupełni informacje już opublikowane. Zapraszamy do lektury.

Autor: Paweł Ryczkowski

23 Czerwiec 2006

Artykuł na: 49-60 minut

Spis treści

Przy pomocy tarczy trybu pracy aparatu można ustawić odpowiednią metodę fotografowania. Wybór jest podobny jak w większości lustrzanek klasy niższej, czyli pełna automatyka, program liniowy, preselekcja czasu, preselekcja przysłony, tryb manualny. Ponadto możemy skorzystać z programów tematycznych: portret, makro, sport, krajobraz, zachód słońca, zdjęcia nocne / nocny portret. Dodatkowo nasycenie, kontrast i ostrość w trybach tematycznych można dostosować do własnych potrzeb.

Ekspozycja

Przy pomocy 40-segmentowego układu o wzorze plastra miodu służącego do pomiaru światła możemy bardzo precyzyjnie określić warunki ekspozycji korzystając z matrycowego pomiaru światła. Element ten jest również wykorzystywany w funkcji optymalizacji zakresu dynamiki obrazu D-Range oraz sprzężono go z pracą autofokusa, dzięki czemu aparat precyzyjnie dobiera warunki naświetlenia. Do dyspozycji są też pomiar centralnie ważony i punktowy. Tradycyjnie dla tego segmentu producent nie podaje wielkości punktu pomiarowego. Jednak zaznaczone na matówce kółko określające obszar pomiaru punktowego jest na tyle duże, że sugeruje raczej pomiar centralny. Problem ten dotyczy właściwie wszystkich aparatów tej klasy.

Kompensacji ekspozycji można dokonać w zakresie +/- 2 EV ale co 0,3 EV. Brakuje możliwości wyboru kroku ustawiania parametrów naświetlania. Krok co 1/3 EV może okazać się gęsty dla przeciętnego użytkownika alfy. Wiele aparatów tej klasy umożliwia dokonanie wyboru kroku zmiany parametrów. Wybór taki jest możliwy jedynie w trybie braketingu (co 0,3 lub 0,7 EV). Dzięki temu mamy szansę właściwego naświetlenia zdjęcia.

Jeszcze słów parę o systemie D-Range. Ma on za zadanie optymalizację kontrastu i reprodukcji kolorów. Można go używać w wersji D-Range i D-Range+. W pierwszym przypadku system poprawia równomiernie całą klatkę a w drugim poszczególne obszary rejestrowanego zdjęcia. Jednak działa on jedynie z matrycowym pomiarem światła i dodatkowo nie działa w trybie manualnym. Korzystając z aparatu można właściwie w ogóle nie wyłączać D-Range+, gdyż działa on delikatnie i poprawia jakość zdjęć w sposób przyjemny dla oka. Dzięki niemu można oszczędzić trochę czasu spędzonego przed komputerem.

System D-Range wyłączony

Włączony system D-Range+, widać wyraźną poprawę kontrastu i nasycenia niektórych kolorów

Autofokus

Bardzo dobrze w czasie rajdu spisał się autofokus. Fotografując długim obiektywem pędzący na wprost mnie samochód nie zawiodłem się na pomiarze ostrości. Jeśli zdjęcie wyszło nieostre, była to moja wina.

Autofokus działa na zasadzie detekcji fazowej i ma 9 punktów pomiaru, w tym jeden (centralny) krzyżowy. Zakres działania bez wspomagania to 0 - 18 EV. Sony zdecydowało się na wprowadzenie profesjonalnych metod ustawiania ostrości, których dobrym przykładem będą tryby pojedynczy z przeostrzaniem (AF+MF)

i ciągły z przeostrzaniem (AF+MF). Po ustawieniu ostrości mamy wtedy możliwość doostrzenia ręcznego. Dobrze spisuje się pomiar ciągły, idealny do fotografowania sportu, jak się okazało nie zawodzi nawet przy bardzo szybko poruszających się obiektach.

Z Dynaksa zaczerpnięto też system aktywacji autofokusa po przyłożeniu oka do celownika. Okazało się jednak, że jest on prądożerny, gdyż nosząc aparat zawieszony na szyi pomiar ostrości jest praktycznie cały czas aktywny. Jeśli właśnie tak nosimy aparat, nie warto włączać tej funkcji.

przykład pracy autofokusa ciągłego, czas 1/2000s, f8, czułość ISO400

Stabilizacja obrazu

Poza nazwą zaczerpniętą z kamer, Sony nie miało dużego udziału w tworzeniu systemu stabilizacji obrazu alfy. Został on przeniesiony z Dynaksa 5D, ale pod nazwą Super Steady Shot. Stabilizowana jest matryca więc system działa ze wszystkimi obiektywami. W wizjerze podawana jest informacja o możliwości poruszenia zdjęcia oraz skala siły stabilizacji. Rozwiązanie to okazało się bardzo praktyczne. W warunkach testu, fotografując obiektywem 400mm (co daje ekwiwalent 600mm w przeliczeniu na mały obrazek) nawet przy krótkich czasach otwarcia migawki można łatwo poruszyć zdjęcie. Jednak system się sprawdził.

czas 1/500 s, przysłona 8 ogniskowa 400mm, nawet przy tak krótkich czasach łatwo jest poruszyć zdjęcie fotografując obiektywem o ogniskowej 400mm

Balans bieli

Sony wyposażyło model A100 w 4 możliwości ustawiania balansu bieli: automatyczny, zdefiniowany, według stopni Kelvina i według wzornika. Nie zaskakuje to nikogo, jednak warto dodać, że w zdefiniowanych wyborach można dodatkowo "dostroić" balans do własnych potrzeb w skali +4/-2. Natomiast przy wyborze stopni Kelvina możemy dokonać korekty w stronę magenty lub zieleni z 19 stopniową dokładnością. Rozwiąże to wszystkie problemy ze źródłami światła i ich prawidłową korekcją.

temperatura barwowa ustawiona na 5500 K

temperatura barwowa ustawiona na 5500 K, korekta ustawiona na 9 w stronę magenty

temperatura barwowa ustawiona na 5500 K, korekta ustawiona na 9 w stronę zieleni

W trybie automatycznym należy uważać, gdy fotografujemy w oświetleniu żarowym. Tak jak większość modeli tej klasy testowana alfa niezbyt dobrze radzi sobie w takich warunkach. Jednak wybór żarowego źródła światła od razu poprawia sytuację.

balans bieli automatyczny

balans bieli ustawiony na światło żarowe

Ustawienia rejestracji barwy

Aparaty Sony zawsze kojarzyły się z intensywnie oddawanymi kolorami. Przeciętni użytkownicy chwalili sobie tak rejestrowane barwy, jednak osoby bardziej wymagające nie były z nich zadowolone. No cóż, jest to sprawa gustu, ale od lustrzanek oczekuje się raczej wiernego przekazania kolorów. W wypadku (czyt. alpha) A100 problem ten rozwiązano całkiem dobrze. Nasycenie barw jest na tyle mocne, że są one przyjemne dla oka, ale nie przekracza granicy jaskrawości. Powinno to zadowolić większość osób fotografujących alfą. Jeśli jednak nasycenie jest za małe wystarczy wybrać tryb intensywny i już mamy landrynkowe tonacje. Przydatne wydają się tryby: portretowy, krajobraz, zachód słońca i nocny widok, w których nasycenie odpowiednich barw jest tak dobierane, aby poprawnie oddać kolorystykę lub nastrój chwili. Przyda się też ustawienie czarno-białe, choć trochę brakuje sepii. Dla bardziej zaawansowanych dołączono jeszcze możliwość wyboru przestrzeni barwnej Adobe RGB.

Jeśli komuś nie odpowiada żaden z zaproponowanych programów można skorzystać z ustawień kontrastu, nasycenia i ostrości regulując je w pięciostopniowej skali. Biorąc pod uwagę wszystkie te możliwości na pewno znajdziemy sposób oddania barw najbardziej nam odpowiadający.

Oto próbki poszczególnych trybów nasycenia: